เพลิงพรางเทียน

หลังจากกลินท์รำแก้บนแล้ว รุ่งขึ้นใส่บาตรร่วมกับทุกคน เสร็จแล้วเบนถามว่าสบายใจขึ้นหรือยัง กลินท์พยักหน้า เน่าชมว่ารู้ไหมเมื่อคืนเธอรำได้สวยมากแล้วก็ร้องไห้ด้วย กลินท์บอกว่ารู้ สายป่านถามว่า

“แสดงว่าเมื่อคืน เธอรู้สึกตัวตลอด”

“ใช่ เหมือนที่ผ่านมา ฉันรู้สึกสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนึกคิดความเจ็บปวดของเทียนคำ แล้วมันก็เป็นเรื่องที่ฉันดีใจมากด้วย ที่เทียนคำกับพ่อหนานแก้วได้กลับมาเจอกันอีก” เบนถามว่างั้นความรู้สึกของเธอก็ดีขึ้นแล้วใช่ไหม “ก็ตื้นตันปลื้มปีติใจที่ได้ทำตามคำบนบาน แต่ฉันยังรู้สึกถึงความแค้นของเทียนคำ เทียนคำ...ยังไม่ยอมปล่อยวาง”

สายป่านถามว่าเทียนคำหรือเธอ เน่ารีบบอกว่าเทียนคำหรือลินท์ก็ดวงจิตเดียวกันนั่นแหละ

“งั้น...เธอก็ต้องปล่อยวาง เพราะตอนนี้เธอจากอดีตมาแล้ว เธอต้องอยู่กับปัจจุบัน”

“มันพูดง่ายนะป่าน แต่มันทำยาก เพราะ...การจากมาของฉันได้สร้างปัญหาใหญ่หลวงไว้กับหลุยส์ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเหตุการณ์หลังจากฉันกลับมาโลกปัจจุบันหลุยส์จะเป็นยังไง”

ทุกคนมองกลินท์อย่างเป็นห่วง...วันต่อมาเบนกับสายป่านไปหาแม่ชีธารทองที่วัด เล่าเรื่องกลินท์ให้แม่ชีฟังแล้ว เบนถามว่าตนควรทำยังไงกับกลินท์ดี

“ธรรมชาติสร้างคนเราไม่ให้จดจำอดีตได้ก็เพราะกลัวมีเรื่องวุ่นวาย พยาบาท อาฆาตแค้น ทางที่ดีพาแก้วออกไปจากพื้นที่ความทรงจำนี้ดีกว่า อย่าให้แก้วอยู่ในที่ที่จะกระตุ้นฟื้นความทรงจำของแก้วเลย”

ooooooo

วันต่อมา สายป่านกับเบนพากลินท์กลับกรุงเทพฯ เบนบอกกลินท์ว่าเธอต้องผ่านอดีตเพื่ออยู่กับปัจจุบันและอนาคตให้ได้ สายป่านย้ำว่าคนที่เธอควรนึกถึงให้มากที่สุดคือตัวเอง กลับมาคราวนี้ก็ปฏิวัติภาพตัวเองใหม่เสีย เผื่อคนดูเขาจะให้โอกาส

พากลินท์กลับคอนโดแล้วสายป่านไปหาน้องขนมกล้วยโดยพาเบนไปด้วย เพราะเธอไม่อยู่ตนเลยรับงานให้น้องเขาคู่กับเบน เสร็จงานแล้วจะรีบกลับมา กลินท์เห็นสายป่านเดินไปกับเบนแล้วรู้สึกเหงาขึ้นจับใจ

ส่วนเน่ากลับถึงห้อง เห็นห้องมีลูกโป่งสีชมพูขาวเต็มห้อง หนิมถือเค้กน่ารักแอบอยู่หลังประตู โผล่ร้อง

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์”