เพลิงพรางเทียน
ตอนที่ 10
กลินท์วิ่งไปจนเหนื่อยหอบก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงตะโกนของสม
“ค้นให้ทั่ว จับตัวอีเทียนคำมาให้ได้”
กลินท์วิ่งไปสุดชีวิตแต่สะดุดกิ่งไม้ล้ม ตกใจร้องจนพวกสมได้ยินบอกให้วิ่งตามไป พอทันก็กระชากกลินท์ ตะคอก
“มึงหนีไม่พ้นหรอกอีเทียนคำ...มากับกูดีๆ!”
ขณะสมกำลังลากกลินท์อยู่นั้น หลุยส์กระโดดลงจากหลังม้า บอกสม
“ผู้หญิงคนนี้ขโมยยาจากศาลาย่าแสงคำมาจริงๆ พ่อครูหลวงท่านไม่สบายใจมากให้ผมมาเอาตัวไปสอบสวน”
กลินท์ไม่ยอมไปกับใครทั้งนั้น หลุยส์จะเอาไปให้ได้ สมก็จะเอาไปหาน้อยพุทธวงศ์ก่อน
“ผมรู้ ผมจะพาผู้หญิงคนนี้ไปเอง”
หลุยส์กระชากกลินท์ขึ้นหลังม้าไปอย่างเร็วจนทุกคนตามไม่ทัน แต่สมชมว่าหมอหลุยส์เก่งจับอีเทียนคำไปได้ง่าย ทหารคนหนึ่งเอะใจถามว่า
“แล้วทำไมหมอหลุยส์พาอีเทียนคำไปทางกำแพงเมืองด้วย ทางไปคุ้มมันไปอีกทางนี่”
สมเพิ่งนึกได้ หน้าตาเลิ่กลั่กว่าจริงด้วย ถามว่าเอาไงดี แล้วสั่งทหารให้ตามไปเร็ว
“ข้าจะไปสู้อะไรกับม้า กลับไปเอาม้าและแจ้งให้ทุกคนไปดักทุกประตู” ทหารคนหนึ่งเสนอ สมเลิ่กลั่กสุดท้ายก็วิ่งตามทหารกลับไป
ooooooo
หลุยส์ขี่ม้าพากลินท์หนี กลินท์เหลียวมอง
บอกว่ามันตามเราไม่ทันแล้ว ขอบคุณหลุยส์บอกว่านึกว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
“ต้องเจอสิ แต่ผมหาปิ่นไม่เจอ นี่ผมก็ต้องอาศัยชาวบ้านให้ไปส่งที่เรือนเพื่อเอาม้ามาช่วยคุณ”
“แล้วคุณก็ช่วยฉันได้จริงๆ”
“ช่วยได้แค่หนี แต่ปิ่นของคุณ...”
กลินท์เอาปิ่นออกจากชายพกบอกว่าตนเจอมันแล้ว เจ้าวงเดือนเก็บมันไว้ หลุยส์มองกลินท์เศร้าถามว่าตกลงเธอสามารถกลับไปโลกของเธอได้แล้วใช่ไหม กลินท์ทำเสียงฮื่อในคอบอกว่าแต่ตนเป็นห่วงเขา หลุยส์บอกว่าไม่ต้องห่วงแล้วบรรจงปักปิ่นให้ที่ผม
“ป่านนี้พวกนั้นคงรู้แล้วว่าถูกเราหลอก”
