เพลิงพรางเทียน

ทุกคนเห็นความมหัศจรรย์เกิดขึ้น เมฆดำที่บังดวงจันทร์เคลื่อนออก ทั่วทั้งบริเวณนั้นสว่างนวลด้วยแสงจันทร์ เน่าบอกว่าลินท์ไหว้สวยมาก สายป่านว่าตนไม่เคยเห็นลินท์ไหว้แบบนี้มาก่อนเลย เบนเสริมว่า

“อย่างที่ลินท์ว่านั่นแหละ บางที...คนที่อยู่กับลินท์ตอนนี้อาจไม่ใช่ดวงจิตของลินท์คนเดียว...ถ้าเป็นเทียนคำเธอกำลังทำในสิ่งที่เธออยากทำแล้ว”

แล้วทุกคนก็ตะลึงอึ้ง เมื่อกลินท์ร้องไห้ และพร่ำออกมาเป็นภาษาเหนือ

“พ่อหนานแก้ว...ข้ามาปลดปล่อยให้พ่อแล้ว ถึงมันจะสายเกินไป แต่ข้าตั้งใจทำเพื่อพ่อจริงๆ”

ทุกคนยังเห็นหนานแก้วนั่งข้างๆกลินท์ ก้มกราบพระธาตุศรีจอมทอง หนานแก้วยิ้มบางๆยินดีกับการมาของเทียนคำ

ที่วัด...แม่ชีธารทองสะดุ้งตื่นกับความฝันในนิมิตเห็นภาพทั้งหมด แม่ชีลุกขึ้นหยิบธูปเทียนไหว้พระในห้อง สีหน้ายินดีหมดห่วง โล่งใจ พลันก็กลับเศร้าหมอง

เมื่อมองไปนอกหน้าต่างเห็นดวงจันทร์ที่ทอแสงสว่างนวลถูกเมฆบังจนมิด แม่ชีรู้ทันทีว่า พระจันทร์...วงเดือน ยังมีเวรกรรมไม่จบสิ้นกับกลินท์ต่อไป

เวลาเดียวกันที่คุ้มเวียงสวรรค์ เจ้าวงเดือนกำลังเดือดดาลใส่ไพคาที่เทียนคำหนีไปได้อีกแล้ว ไพคาถามว่าทำไมเจ้าไม่ท่องมนตร์กาลีมรณะครอบงำมันเหมือนที่ทำใส่เจ้าเวียงสวรรค์และคุ้มนี้เล่า เจ้าวงเดือนบอกว่าตนทำแล้วแต่มนตร์กาลีทำอะไรมันไม่ได้ ไพคาถามว่าหรือมันไม่ใช่คนจริง

“ใช่ มันต้องไม่ใช่คน มิเช่นนั้นมนตร์ของข้าต้องจัดการมันได้เหมือนเจ้าเวียงสวรรค์ นี่ถ้าไม่ติดที่

เจ้าเวียงสวรรค์ต้องทำพิธีสืบทอดองค์รัชทายาทให้กับเจ้าน้อย ข้าคงให้ตายไปแล้ว ไม่ปล่อยให้นอนพะงาบๆ แบบนี้หรอก” แล้วกระซิบกับไพคาว่า “ช่วงหน้าสิ่ว หน้าขวานแบบนี้ ข้ายังไปที่ลับของเราไม่ได้ ไพคา...เอ็งจัดแท่นบูชาไว้ที่ห้องเอ็งนะ ข้าจะได้ท่องมนตร์กาลีมรณะได้สะดวกหน่อย...บางทีข้าอาจจะท่องมนตร์ให้ไอ้สิงห์กลับมา”...