เพลิงพรางเทียน

“ลินท์!!”

กลินท์ปลิวออกจากประตู ไม่ได้ยินเสียงใครเพราะความรู้สึกสุดท้ายที่พูดออกมาคือ “คุณต้องปลอดภัยนะหลุยส์” พอร่างกระทบพื้นก็หมดสติไปท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน พอนำส่งโรงพยาบาลก็ยังพึมพำทั้งที่เหมือนหมดสติอยู่ “หลุยส์...หลุยส์...รีบหนีไป!”

เป็นเวลาที่หลุยส์ถูกจับตัวไปมอบให้น้อยพุทธวงศ์ที่คุ้มเวียงสวรรค์ น้อยพุทธวงศ์พูดอย่างดุดันว่า

“ท่านเป็นคนต่างถิ่น แต่กลับคิดร้ายร่วมมือกับขี้ข้าปองร้ายถึงเชื้อเจ้าเชื้อนาย” หลุยส์บอกว่าตนไม่ได้ทำร้ายใครเลย “แต่ตอนนี้เจ้าเวียงสวรรค์สิ้นแล้ว...เพราะฉะนั้นท่านก็ต้องตายเช่นเดียวกัน”

สิ้นเสียงน้อยพุทธวงศ์ ทหารหยิบดาบยาวเกือบวา คมวับ ฟันฉับที่คอหลุยส์ เพียงดาบเดียวก็ขาดกระเด็นเลือดพุ่งกระฉูดจากคอที่ไร้ศีรษะ!

“หลุยส์!”

กลินท์กรี๊ดสุดเสียงทั้งที่หลับอยู่ เบนพุ่งเข้าหา เห็นกลินท์ร้องไห้ถามว่า “ร้องไห้ทำไม”

“เบน...หลุยส์...ฉันห่วงหลุยส์” พูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้โฮอย่างขวัญเสีย สติแตก

เน่ากับสายป่านกำลังเดินซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เกต ได้รับโทรศัพท์จากเบนบอกว่าลินท์ฟื้นแล้ว สายป่านชวนเน่ารีบกลับ พอดีมือถือเน่าดัง เน่ามองมือถือแล้วบอกสายป่านให้ไปก่อนเดี๋ยวตามไป แล้วคุยโทรศัพท์บอกความคิดถึงกันอย่างอ่อนหวาน เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับทันที

สายป่านหันมองสงสัยว่าเน่าคุยกับใครดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แต่ไม่ได้สงสัยเลยว่าปลายสายที่เน่าคุยด้วยนั้น ...เป็นคนพิเศษของเน่าที่สายป่านไม่เคยรู้จักเลย

กลินท์บอกเบนว่าตนเป็นห่วงหลุยส์ เบนปลอบว่ามันเป็นแค่ความฝัน

“แต่สำหรับฉันความฝันคือการบอกเล่าเรื่องราว คือการย้อนอดีต...และที่ผ่านมา มันเป็นลางบอกเหตุ เป็นจริงทุกเรื่อง”

“แต่ครั้งนี้ผมว่า...ไม่มีอะไรหรอก”

พอดีเน่ากับสายป่านมาถึงต่างแสดงความยินดีต้อนรับการกลับมาอย่างปลอดภัย กลินท์ก็ดีใจแต่พึมพำถึงหลุยส์ เบนรีบตัดบทว่าลินท์เพิ่งฟื้นอย่าเพิ่งคิดอะไรเลย สายป่านถามว่ามีอะไรหรือ เบนว่าไม่มีอะไร

“ที่ไม่กล้าบอกฉัน เพราะกลัวฉันจะไม่เชื่ออีกล่ะสิ”

สายป่านพูดอย่างรู้สึกผิด...เสียใจ ทั้งขอโทษกลินท์ที่ที่ผ่านมาตนไม่ยอมฟังสิ่งที่เธอพยายามจะบอกเลย กลินท์ถามงงๆว่า “แปลว่าตอนนี้เธอเชื่อฉันแล้วเหรอ?”

“เชื่อ”