เพลิงพรางเทียน

“ยังไงก็ช่าง ผมว่าตอนนี้คุณควรจะกลับไปยังโลกของคุณก่อน” หลุยส์ตัดบท กลินท์ว่าถ้ากลับไปคราวนี้จะมีอีกเพียงโอกาสเดียวที่ตนจะกลับมาที่นี่อีก “แต่ถ้าคุณอยู่ คุณอาจจะไม่มีโอกาสกลับไปอีกเลยนะเทียนคำ รีบไปเถอะ ผมจะไปส่งคุณที่ประตู”

หลุยส์ยื่นมือให้ กลินท์จับมือหลุยส์ไว้ สัมผัสของไออุ่นแล่นเข้าสู่หัวใจของทั้งสอง หลุยส์พยักหน้าจับมือกลินท์พาเดินไปด้วยกัน

พอถึงประตูสวนดอก หลุยส์ถามว่าเธอจะกลับมาอีกไหม กลินท์ว่าไม่รู้แต่ขอบคุณเขาและจะจดจำเขาไว้เสมอ หลุยส์บอกว่า “ผมจะรอคุณนะ”

แต่พอกลินท์จะไป จับผมตัวเองแล้วตกใจบอกว่าปิ่นตนหายตนกลับไปไม่ได้ถ้าไม่มีปิ่น อาจจะหล่นที่พุ่มไม้ที่เราซ่อนตัว ขอร้องหลุยส์ให้ไปหาให้ตน มีเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยตนได้

“อย่าหนี!” เสียงกลุ่มทหารที่ตามมาตะโกน กลินท์เห็นจวนตัวจึงแกล้งทำเป็นดิ้นร้องว่าตนถูกหลุยส์ฉุดเพื่อช่วยให้หลุยส์พ้นข้อสงสัย ด่าหลุยส์ว่านึกว่ามาช่วย ที่แท้ก็เป็นนกต่อ นกสองหัว ทั้งผลักทั้งไล่ไปให้พ้น หลุยส์ผสมโรงบอกพวกทหารว่าตนเห็นผู้หญิงคนนี้ทะเลาะกับเจ้าวงเดือนที่ตลาด รู้ว่าพวกเขาตามหาอยู่เลยจับตัวมาให้

สมขอบใจหมอฝรั่ง ถามว่าจะไปด้วยกันไหม หลุยส์บอกว่าตนมีธุระ แอบส่งสายตาให้กลินท์ กลินท์ทำเป็นไม่พอใจแต่เตือนหลุยส์เรื่องปิ่นว่า

“ธุระของแกคือสมน้ำหน้าฉันล่ะสิ อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะ ฉันจะเอาปิ่นแทงให้ตายเลย”

พอแยกออกมา หลุยส์ก็รีบไปที่พุ่มไม้มองหาปิ่น แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ เวลาก็ค่ำมืดลงทุกที...

ooooooo

เจ้าน้อยไม่พอใจมากเชื่อว่ากลินท์วางยาเจ้าเวียงสวรรค์จริงๆ ด่าให้คำแปงฟังว่าโง่ แทนที่จะอยู่ที่นี่เจ้าวงเดือนอาจจะเมตตาสักวัน รอตนขึ้นเป็นเจ้าครองคุ้มก็อาจจะได้เป็นเมียตนอีกคน แต่นี่ไปก่อเรื่องขนาดนี้ถ้าเจ้าพ่อของเจ้าวงเดือนรู้ก็คงไม่ยอม ตนก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้วคราวนี้

ไพคาเดินเข้ามาบอกว่าการไต่สวนเริ่มแล้ว เจ้าน้อยพยักหน้าแล้วเดินไปกับคำแปง

น้อยพุทธวงศ์ที่เป็นตัวแทนในการออกราชการแทนเจ้าหลวงเชียงใหม่ ทันทีที่สมกับทหารนำตัวกลินท์เข้ามา เจ้าช่อเอื้องตวาดถามทันทีว่าเอายาอะไรให้เจ้าเวียงสวรรค์ กิน กลินท์บอกว่ายาลดไข้ธรรมดา

น้อยพุทธวงศ์มองกลินท์แปลกๆว่าไม่ใช่คนสมัยนั้น บอกว่าคนที่คุ้มเจ้าเวียงสวรรค์บอกว่ามึงทำร้ายเจ้าวงเดือนและวางยาเจ้าเวียงสวรรค์ แต่วันนี้จะไม่ตัดสิน จะตัดสินเรื่องของเจ้าเวียงสวรรค์ก่อน บอกกลินท์ว่า