เพลิงพรางเทียน

อินทร์วิ่งมาเห็นเบนนอนจมกองเลือดและกลินท์ประคองอยู่และปติมายังนั่งช็อกอยู่ในรถ เขาวิ่งไปคว้า เบนออกมา อุ้มถูลู่ถูกังไป บอกกลินท์ว่าตนจะพาเบนไปโรงพยาบาลเอง ถามว่ารถเธออยู่ไหน

พอกลินท์ชี้บอกอินทร์ก็อุ้มร่างเบนไป ปติมา

ยังช็อก เปิดประตูรถออกมาก็เป็นลมเสียก่อน พนักงานโรงแรมเห็นรีบเข้าประคองไว้

สายป่านโทร.คุยกับเน่าว่าลินท์ก่อเรื่องอีกแล้วตนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เน่าบอกว่ายังไงเธอก็ต้องเป็นหลักให้ลินท์เพราะตอนนี้ลินท์ต้องการเธอ

“ฉันจะพยายาม แต่ที่ผ่านมาฉันไม่เคยห้ามลินท์ได้เลย ยิ่งพี่ติ๊ขับรถชนเบนอีก ฉันกลัวใจลินท์จริงๆ

เน่า... เธอมาช่วยฉันได้ไหม” เน่าบอกว่าให้เข้มแข็งไว้

ตนจะไปเดี๋ยวนี้ “ขอบใจมากเน่า”

เมื่อได้เน่าปลอบและจะมาหา สายป่านก็หายเคว้งคว้าง รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด

ooooooo

เน่าบอกกับหนิมเสียงอ่อนว่าไว้เราค่อยคุยกับพ่อแม่วันหลังได้ไหม ป่านกำลังแย่ หนิมชะงักแต่บอกสบายๆว่าทำไมจะไม่ได้ เราคบกันมานานพ่อแม่ก็รู้ว่าเราอยู่ด้วยกัน งานแต่งเลื่อนไปหน่อยคงไม่เป็นไร

เน่าขอบใจหนิมมาก รีบออกไปบอกว่าเดี๋ยวจะรีบกลับ หนิมก้มมองเค้กตุ๊กตาน้ำตาลปั้นแทนตนกับเน่าที่ตกกระเด็นไปคนละทางด้วยสีหน้าไม่สบายใจ...

อินทร์พาเบนส่งโรงพยาบาลแล้วรู้สึกผิดที่เรื่องเลยเถิดไปมากและยิ่งกลินท์เอาแต่ร้องไห้ห่วงใยเบนก็ยิ่งรู้สึกแย่ ปลอบกลินท์ว่าเบนต้องไม่เป็นไร พอดีสายป่านมาถึงกลินท์กอดสายป่านร้องไห้บอกว่าเบนเจ็บเพราะตน พอหมอออกมาก็พุ่งเข้าไปถามว่าเบนเป็นยังไงบ้าง หมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว กลินท์ก็พรวดเข้าไปในห้องฉุกเฉิน สายป่านถามอินทร์จะเข้าไปไหม อินทร์บอกว่าเบนปลอดภัยแล้วตนขอตัวกลับไปดูติ๊หน่อย

กลินท์ร้องไห้เมื่อเห็นเบนนอนนิ่งอยู่บนเตียงมีอุปกรณ์ช่วยชีวิตรอบตัว กลินท์โทษว่าเบนเป็นอย่างนี้เพราะพี่ติ๊คนเดียว สายป่านติงว่าเธอโทษแต่พี่ติ๊ไม่เคยโทษตัวเองเลย ทั้งสองเถียงกันอีกจนเน่าต้องมาหย่าศึกบอกว่าอย่าทะเลาะกันเลยเกรงใจเบนบ้าง

“โอเค ในเมื่อตอนนี้เบนเป็นแบบนี้ ฉันจะไม่ต่อว่าอะไรเธออีก แต่เธอรู้ไว้ด้วยนะ ที่เบนต้องเป็นอย่างนี้เพราะเธอ” พูดแล้วเดินไปเลยอย่างไม่อยากทะเลาะกัน เน่ามองสายป่านอย่างแคร์แล้วตามออกไปกอดปลอบใจ สายป่านในอ้อมกอดของเน่า แม้จะร้องไห้เสียใจแต่ก็อบอุ่นใจเหลือเกิน