ปี่แก้วนางหงส์
ตอนที่ 11
เช้านี้ดารากับเดือนเพ็ญไปคุยที่ตลาดว่าพิกุลฆ่าลูกน้องกำนัน คราวก่อนก็เอาชีวิตลูก คราวนี้ก็เอาลูกน้องไปอีกคน ผีดุอย่างนั้นขายเรือนไปเสียจะเก็บไว้ทำไม อิ่มแม่ค้าขนมจีนเจ้าเก่าเล่าฉอดๆว่า
“มันจะไม่ดุได้ยังไง คนเฒ่าคนแก่เล่ากันมาว่าถูกฆ่ายกครัว ตายโหงอย่างนั้นวิญญาณมันก็ต้องอาฆาตแน่ๆ ตกดึกเมื่อไหร่ไม่มีใครกล้าเดินผ่านแถวนั้นกันหรอก” ดาราถามว่าตายยกครัวยังไง
อิ่มเล่าราวเห็นกับตาว่าโดนเผาทั้งเป็น เพราะลูกสาวที่เป็นคนเป่าปี่ไปแย่งผัวชาวบ้าน เมียเขาเลยให้ลูกน้องมาแก้แค้น เล่าแล้วเห็นอัปสรเดินซื้อของในตลาด อิ่มประจานทันทีว่านั่นก็อีกคนโดนเมียเขาตบกลางตลาดยังมาเดินลอยหน้าอยู่ได้ ตะโกนถามว่า “เหมาน้ำยาอีกหม้อไหมจ๊ะ ลูกสาวตาเปรื่อง”
อัปสรทนไม่ไหวที่อิ่มลามปามถึงพ่อ อิ่มยังด่าไม่ซ้ำคำ อัปสรเลยสาดน้ำยาใส่ปราม “สำนึกเสียบ้าง...ไม่อย่างนั้นแกไม่โดนแค่น้ำยาแน่” อัปสรเดินไปแล้ว อิ่มกรีดร้องเต้นเร่าๆ น้ำยาย้อยเต็มตัว ดารากับเดือนเพ็ญเจอของจริงเข้าก็ไม่รู้จะช่วยยังไง เมื่อกลับถึงเรือนกำนันก็ขอลากลับก่อน วันหลังจะมาเยี่ยมลุงใหม่
พอดีลูกน้องกำนันมาบอกว่าเด็กวัดลูกน้องก้านมีเรื่องสำคัญมาบอกว่า สินธรได้หลักฐานมายืนยันแล้วว่าเรือนนั่นเป็นของมันไม่ใช่ของกำนัน กำนันถามว่าเป็นไปได้ยังไงในเมื่อตนเผาหลักฐานทิ้งหมดแล้ว
“มึงมีหลักฐาน แต่กูจะเผาเรือนมันทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด ไอ้ผีจัญไรที่มันเฝ้าเรือนอยู่มันจะได้เป็นสัมภเวสี”
“อย่าทำอย่างนั้นเลยกำนัน” หมอผีติง “เฮี้ยนอย่างนั้น ฉันเอามันมาเป็นบริวาร เอาเป็นขี้ข้ารองมือรองตีนมันจะได้เรื่องกว่า”
“งั้นก็จัดการมันเสียคืนนี้เลยพ่อหมอ” กำนันยิ้มร้าย
ooooooo
ตกเย็น กำนันพงษ์ หมอผี กับลูกน้องก็ไปทุบโกฐทองเหลือง ลูกน้องกำนันทุบโกฐแล้วส่งให้หมอผี กำนันมองโกฐกระดูก ทั้งด่าทั้งแช่ง
“ไอ้ผีอัปรีย์ อย่างพวกมึงต้องไปอยู่รองมือรองตีน เป็นทาสรับใช้พ่อหมอเท่านั้น มึงไม่มีวันได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกต่อไป”
หมอผีหยิบห่อผ้าขาวบรรจุกระดูกออกมาจากโกฐทองเหลือง กำนันยิ้มเหี้ยมกล่าวอาฆาต
“ไล่มึงออกจากเรือนแล้ว กูจะเผาเรือนของมึงให้ราบเป็นหน้ากลอง ใครหน้าไหนก็ไม่มีวันได้ครอบครองเรือนของมึง”
ที่โถงกลางเรือน จางวางพ่วง เพียร สุด และอ่ำรวมตัวกันที่นั่น
“ไม่มีวัน ข้าไม่มีวันไปเป็นขี้ข้าพวกชั่วช้าอย่างเอ็ง” จางวางคำรามแค้น เพียรติงว่า
