ปี่แก้วนางหงส์

สมคิดขับรถพาทิพย์เกสร นิสา และเอียดบ่ายหน้าไปสุพรรณฯ แต่เมื่อคืนฝนตกหนักถนนปิดซ่อม สมคิดบอกว่าถ้าจะไปต่อก็ต้องไปทางเรือเท่านั้น ทิพย์เกสรสั่งให้ไปท่าเรือทันที

ไปถึงท่าเรือเจอเรือเมล์จอดอยู่พอดี คนเรือบอกว่าไปไม่ได้ เพราะเขาเหมาเรือแล้ว สมคิดบอกว่าจะให้จ่ายเท่าไรก็ได้แต่ขอให้ได้ลงเรือด้วย ทิพย์-เกสรเสียงดังว่า บอกเขาไปว่าคิดแพงเท่าไรก็ยอมจ่ายขอแต่ให้ได้ไปด้วย

กำนันพงษ์ได้ยินเรื่องจ่ายไม่อั้นก็สนใจถามว่าจะไปไหน สมคิดบอกว่าเรือนจางวาง กำนันหันไปพยักหน้าให้คนคุมเรือทำนองอนุญาต

ในเรือมีดารา เดือนเพ็ญ อยู่ด้วย ทั้งสองแสดงความไม่พอใจที่ต้องเสียเวลารอทิพย์เกสรที่ลงเรืออย่างลำบาก บ่นว่าเสียเวลาจริงๆ นิสาได้ยินจึงเอ่ยขอโทษที่ทำให้เสียเวลา

ดารากับเดือนเพ็ญเห็นนิสาก็รู้สึกไม่ถูกชะตาขึ้นมาทันที ผิดกับกำนันพงษ์ที่มองนิสาตาวิบวับ

สมคิดส่งทุกคนลงเรือแล้วบอกว่าเดี๋ยวตนจะรีบตามไป คนคุมเรือเห็นว่าเรียบร้อยแล้วจึงสั่งออกเรือ

พอเรือออกจากท่า ท้องฟ้าก็มืดครึ้มทันที ไม่มีใครเห็นว่าพิกุลมาอยู่ที่หัวเรือ มองกำนันพงษ์ ดารา เดือนเพ็ญ นิสา ทิพย์เกสร ทุกคนอยู่ในชุดโบราณ พิกุลยิ้มแค้น ลมก็พัดแรงขึ้นจนกลายเป็นพายุ! ทุกคนในห้องโดยสารเรือสีหน้าเป็นกังวล พายุแรงจนเรือโคลง และท้องฟ้าก็มืดเหมือนกลางคืน

ท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำ บนฝั่งที่มีท่าน้ำ มีคน กางร่มยืนรอเรืออยู่

เรือโคลงจนน่ากลัว ทิพย์เกสรถามว่าเรือจะล่มไหม เอียดพนมมือสวดมนต์จริงจัง ครู่หนึ่งเอียดนึกได้จะไปเอาห่วงยางกู้ชีพมาไว้ใกล้ตัว ฝากทิพย์เกสรไว้กับนิสา แต่ทิพย์เกสรสั่งเอียดให้อยู่กับตนและให้นิสา ไปเอาห่วงยางชูชีพที่ท้ายเรือ

นิสาไปถึงจะปลดห่วงยางถูกเดือนเพ็ญยื่นมือมาจับไว้ นิสาจึงไปหยิบอีกอันก็ถูกเดือนเพ็ญดึงไว้

นิสาขอสักอันเพื่อให้คุณป้าเพราะท่านแก่แล้ว ดารากับเดือนเพ็ญไม่ยอมปล่อย กำนันที่มองนิสาอย่างพอใจอยู่แล้วบอกสองสาวเชิงสั่งว่าแบ่งให้เขาไปอันหนึ่งเป็นไร สองสาวจึงจำต้องยอมปล่อย กำนันจึงเอาไปให้นิสา

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่รับดิฉันกับคุณป้าขึ้นเรือมาด้วย” นิสาไหว้อ่อนน้อม

ทั้งหมดนี้พิกุลยืนมองอยู่ยิ้มอย่างมีแผน

นิสาเอาห่วงยางชูชีพมาให้ทิพย์เกสร บอกว่า ไม่ต้องห่วงตนกับเอียดจะอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา ขอเพียงให้โชคช่วยเราตามหาพี่นิราศกลับไปได้โดยเร็วก็พอ