ปี่แก้วนางหงส์

ที่เรือนกำนันพงษ์ กำนันแง้มประตูดูนิสาที่ยังหลับอยู่ ก้านมาเห็นเข้าไปกระซิบว่า คนของเขาบอกว่าตำรวจตามหาน้องเขาทั่วคุ้งน้ำเลย ทำกะลิ้มกะเหลี่ยถามว่ากำนันจะเอาไว้เองหรือจ๊ะ

กำนันยิ้มมีเลศนัยถามว่าถามทำไม บอกว่าอยากให้เมื่อไหร่จะบอกเอง ก้านหน้าจ๋อยออกไป กำนันมองเข้าไปในห้องอีกครั้ง แล้วยิ้มกริ่มเมื่อเห็นนิสายังหลับอยู่...

ในโบสถ์วัดประจำตำบล เจ้าอาวาสส่งเอกสารให้สินธรบอกว่า

“ลูกหลานของท่านกำนันคนก่อนเขาหามาให้ตามที่อาตมาร้องขอไป ลายเซ็นนี่คงพอจะเอาไปเทียบกับใบกัลปนาที่โยมหามาได้นะ”

สินธรจะส่งลายเซ็นไปพิสูจน์หลักฐานถ้าเป็นของกำนันจริงก็ถือว่าใบกัลปนานั้นเป็นของจริงชาวบ้านจะได้รู้ว่ากำนันโกงที่ดินวัดยังไง เด็กวัดคนหนึ่งเงี่ยหูฟังว่าสินธรกับเปรื่องคุยอะไรกับเจ้าอาวาส

พอนิสารู้สึกตัวขึ้นมาก็เป็นห่วงทิพย์เกสร กำนันบอกว่าเขาอยู่โรงพยาบาลปลอดภัยดีและไม่ต้องห่วงนิราศ เดี๋ยวกินข้าวอิ่มแล้วจะพาไปหา แล้วกำนันก็พา

นิสาไปที่เรือนจางวางพ่วงบอกว่าที่นี่แหละเรือนของนังพิกุลบอกว่าคงอยู่ข้างบนกันให้ขึ้นไปดู ตนจะรออยู่ข้างล่าง

นิสาขึ้นไปเรียกนิราศแต่ก้านโผล่มาบอกให้เข้าข้างในก่อนแล้วลูกน้องก้านก็ออกมารายล้อม นิสาจะหนีก็หนีไม่ได้ อ้อนวอนอย่าทำอะไรเลย ตนไม่ได้คิดร้ายกับพวกเขา

“มึงไม่ได้คิดร้ายแต่ไอ้นิราศมันทำเจ้านายกูแสบนัก มันกล่าวหาว่าเจ้านายกูขี้โกงแล้วยังจะเอาเรือนไปเป็นของตัวเองโดยไม่ยอมจ่ายสักบาท” ก้านตรงเข้าจะข่มขืนนิสา ไล่ลูกน้องให้ไปรอข้างล่างเสร็จแล้วจะเรียก

พิกุลมองความหวาดกลัวของนิสาอย่างเย็นชานึก...“ขอให้คืนนี้มันตามหลอนแก ขอให้นาทีนี้เป็นชั่วกัปกัลป์ที่แกไม่อาจลืมได้จนกว่าแกจะตาย แกสกปรกเกินกว่าจะเป็นของคนอื่นแล้วสารภี”

พิกุลเห็นความหวาดกลัวของนิสานึกถึงความเจ็บช้ำที่ตัวเองเคยเจอ เธอเข้ากระชากผมก้าน พอก้านแหงนหน้าเห็นพิกุลก็ตกใจสุดขีดอ้อนวอนอย่าทำอะไรตนเลยจะเอาอะไรก็ว่ามาเถิด ถูกพิกุลตวาดว่า

“ข้าไม่เอาของสกปรกของเอ็ง...ถึงเวลาที่เอ็งต้องรับกรรมแล้ว”

ก้านหนีออกมาจะลงเรือนก็ถูกสารวัตรบัญชากับลูกน้องกรูกันขึ้นมา ก้านยิงตำรวจคนหนึ่งล้มลงแล้ววิ่งหนี สารวัตรบัญชาสั่งให้หยุดก็ไม่หยุดจึงถูกสารวัตรยิงตาย พิกุลยืนมองศพก้านยิ้มอย่างสาแก่ใจแล้วหายตัวไป

นิสาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล เธอร้องไห้ทุรนทุรายอย่างฝันร้าย พอตื่นขึ้นมาพุดกรองปลอบว่าเธอปลอดภัยแล้ว นิสาถามว่าตนทำอะไรไว้กับใครหรือถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

“ถึงเวลาที่เขาอยากให้คุณได้รู้เอง ทำใจนะคะว่าไม่มีใครต่อรองกับเวรกรรมได้”