ปี่แก้วนางหงส์

พิกุลถูกไฟอาคมจากแส้หุ่นพยนต์จนฟุบกับพื้น จางวางพ่วงบอกให้พิกุลหนีไป อยู่ตรงนี้ก็ไม่พ้นต้องถูกหมอผีจับไปด้วย พิกุลไม่ยอมเอาตัวรอด ทั้งจางวางและเพียรจะพูดอย่างไรพิกุลก็ไม่ยอมไป

จนกระทั่งหุ่นพยนต์หวดแส้ลงที่พิกุลแต่อ่ำคลานเอาร่างรับแส้แทน ถูกแส้หวดจนอ่ำร้องอย่างเจ็บปวด พิกุลจึงตัดสินใจไป

เปรื่องอยู่ที่เรือน สั่งอัปสรว่าให้เตรียมข้าวปลาอาหารเผื่อสินธรที่ไปคุยกับเจ้าอาวาสเรื่องที่ทางของเขาด้วย กลับจากวัดจะได้กินพร้อมกันเลย

พอเปรื่องออกไป อัปสรหันกลับก็เห็นพิกุลยืนอยู่ในสภาพบาดเจ็บ ขอร้อง

“เอื้อย...ช่วยด้วย ช่วยพวกฉันด้วย”

อัปสรยืนงงทำอะไรไม่ถูก พิกุลก็เข้าสวมร่างอัปสรทันที พิกุลขอโทษเอื้อยที่ทำเช่นนี้ แล้วหันมองตามเปรื่องไป พึมพำ “พี่สิน...”

พิกุลในร่างอัปสรเดินตามเปรื่องไป เปรื่องหันมาเห็นถามว่า “นังสร เอ็งตามข้ามาทำไม” พิกุลบอกว่าจะไปหาพี่สิน “มันอยู่ในโบสถ์นั่น เอ็งมีเรื่องด่วนอะไรถึงรอมันกลับไปคุยที่บ้านไม่ได้”

พิกุลในร่างอัปสรอึกอักแล้วเดินดุ่มเข้าไปในเขตกำแพงโบสถ์อย่างไม่รู้จะอธิบายอย่างไร แต่ทันทีที่เหยียบเข้าในเขตพัทธสีมา พิกุลก็หลุดจากร่างอัปสรกระเด็นไปนอกเขตพัทธสีมา อัปสรกลับมาเป็นตัวเองก็ยืนงงว่าตนมาทำอะไรที่วัด เปรื่องเห็นอัปสรยืนงงอยู่ก็เร่งว่าจะไปหาไอ้สินก็เข้าไปสิ

อัปสรถามงงๆว่า “ฉันน่ะเหรอ...มาหาตานั่น”

เปรื่องส่ายหน้ารำคาญแล้วดึงอัปสรเข้าโบสถ์ไปด้วยกัน พิกุลได้แต่ยืนมองไม่รู้ว่าจะตามสินให้ออกมาได้อย่างไร ทันใดก็รู้สึกมีใครอยู่ข้างหลัง หันมองเห็นเจ้าอาวาสกำลังจะเข้าไปทำวัตรเย็น พิกุลยกมือไหว้

“ช่วยพ่อแม่อิฉันด้วยเจ้าค่ะ พ่อแม่อิฉันเจ็บเจียนตาย...พระคุณเจ้า”

เจ้าอาวาสหยุดยืนเหมือนรับรู้ แล้วเดินเข้าโบสถ์ไปโดยไม่สนทนาด้วย เจ้าอาวาสเข้าไปเจอสินธรถามว่ามาธุระเรื่องเรือนของโยมใช่ไหม สินธรบอกว่ารอท่านทำวัตรเสร็จก่อนก็ได้พลางจะลุกไป