ปี่แก้วนางหงส์

พิกุลถามว่าอยากรู้จักแม่พิกุลคนนี้หรือ...นิราศตื่นเต้นอยากรู้มาก พิกุลจึงเล่าอย่างอยากให้เขาระลึกถึงเรื่องในอดีตว่า...

พิกุลคนนั้นดื้อนักไม่ฟังคำของพ่อแม่เห็นว่าความรักที่ตนมีต่อผู้ชายตระบัดสัตย์คนหนึ่งสำคัญกว่า เขาชื่อยศ คนใจร้ายที่ทรมานผู้หญิงที่รักเขาด้วยคำว่ารัก นิราศบอกว่าชื่อนี้คุ้นเหลือเกิน พิกุลบอกว่าตนจะทำให้เขาหายคาใจเรื่องแม่พิกุลกับคุณยศดีไหม

พิกุลพานิราศลงเรือ นั่งที่ท้ายเรือจะหยิบพาย แต่นิราศขอเป็นคนพายเอง 

ระหว่างนั่งเรือ พิกุลเล่าความรักของตนกับหลวงราชในชาติก่อนให้ฟังอย่างเจ็บปวดว่า

“หากอิฉันอ่านใจเขาได้บ้าง คงไม่พ้นเห็นว่าเขาสนุกที่ได้หักหาญหัวใจรักภักดีของผู้หญิงคนหนึ่ง เขาคงสนุกที่หลอกให้อิฉันเชื่ออย่างสนิทใจว่าเขาเป็นลมหายใจของอิฉัน เขาคงเห็นคำสัญญาเป็นเรื่องตลก และเห็นอิฉันโง่งมนัก ที่หลงเชื่อว่าเขาจะกลับมา”

นิราศฟังอย่างสะเทือนใจ ถามว่าตนจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง พิกุลส่ายหน้า ข่มความเจ็บปวดบอกว่า

“ไม่มีใครช่วยอิฉันได้...นอกเสียจาก...อิฉันต้องไม่ใจอ่อนเท่านั้น”

พิกุลกลัวตัวเองใจอ่อนจึงนั่งหันหลังให้นิราศ ต่างเงียบไปจนนิราศพายเรือมาถึงท่าน้ำเรือนครูทับ ที่มีต้นไม้ขึ้นรกเรื้อไปหมด นิราศสงสัยว่าพิกุลพามาที่นี่ทำไม จนพิกุลขึ้นท่าน้ำเรือนครูทับ ทันใดนั้นก็มีแสงตะเกียงที่เรือน นิราศผูกเรือแล้วหิ้วตะเกียงขึ้นท่า พิกุลเริ่มเล่าต่อว่า

“ที่นี่เจ้าค่ะ ที่ที่ ‘คำสัญญา’ เคยมีความหมายกับหัวใจรักภักดีของผู้หญิงคนหนึ่งแต่กลับถูกย่ำยีแหลกสลายอย่างไม่เหลือดี” นิราศถามว่าเมื่อคำสัญญาทำให้เธอเจ็บ แล้วจะคิดถึงมันอีกทำไม พิกุลย้อนถามว่า “จะให้อิฉันลืมหรือเจ้าคะ”

นิราศบอกว่าไม่อยากให้เธอเจ็บมากไปกว่านี้ ถามว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ถ้าตนจะบอกว่าตนไม่มีวันทำให้เธอเจ็บ ทันใดนั้นลมกระโชกมาอย่างไม่มีเค้า นิราศขอให้พิกุลเชื่อตน หรือจะให้ตนสัญญาก็ได้ สิ้นเสียงนิราศฟ้าผ่าเปรี้ยงทันที นิราศสะดุ้ง แต่พิกุลยืนนิ่ง

กิ่งไม้หักฟาดลงมา นิราศพุ่งเข้าปกป้องพิกุลจนล้มไปด้วยกัน เมื่อได้สติจึงเห็นว่าตัวเองทับอยู่บนร่างพิกุลต่างมองกันอย่างลึกซึ้ง ก่อนที่นิราศจะพูดอะไร เขาเห็นเลือดหยดลงบนหน้าพิกุล เขาถามว่าเจ็บตรงไหนไหม พิกุลส่ายหน้า เอามือแตะหน้าผากเขา เลือดติดมือมา

เธอถามว่า “เจ็บไหมเจ้าคะ”

“ถ้าผมเจ็บจนต้องกลั้นใจตายไปตอนนี้ ผมก็จะตายอย่างมีความสุขที่ผมได้ปกป้องคุณอย่างนี้...พิกุล”