ปี่แก้วนางหงส์

คืนนี้...นิสาหลับฝันไปว่าออกมาเดินที่สวนในบ้านเห็นห้องนิราศยังเปิดไฟสว่างก็เป็นห่วงว่านอนดึกอีกแล้ว ขณะจะเดินเล่นต่อ ก็ได้กลิ่นประหลาดจนต้องปิดจมูก

นิสาหันหลังจะกลับเข้าบ้านก็ถูกผีตงในชุดจีนแสยะยิ้มเข้าหา นิสาตกใจร้องกรี๊ดจนตัวเองตกใจตื่น เธอจะหยิบยานอนหลับกินแต่พอหยิบกระปุก ปรากฏว่ายาหมด นิสารู้ตัวว่าการนอนไม่หลับของตนเป็นหนักขึ้นทุกทีแล้ว

รุ่งขึ้นนิสาโทร.ปรึกษาอาจารย์หมอและนัดจะไปหาท่าน พอวางสายนิราศก็เข้ามาพอดี เธอทักเชิงบ่นว่าเมื่อคืนนอนดึกอีกแล้ว นิราศบอกว่าเมื่อคืนตนนอนหัวค่ำกว่าทุกวัน นิสาบอกว่าตนเห็น...แต่ไม่ทันพูด นิราศถามว่าเห็นอะไร เธอบอกว่าเปล่า แล้วเปลี่ยนเรื่องถามว่าวันนี้ต้องไปสุพรรณอีกไหม

“พี่อยากไป แต่ไม่รู้ว่าคนที่โน่นอยากให้พี่ไปรึเปล่า” นิสาถามว่าใคร นิราศอึกอักบอกว่าเปล่า ไม่มีอะไร เปลี่ยนเรื่องถามว่านิสาอยู่บ้านไม่เบื่อหรือไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็ได้ จะให้สมคิดไปคอยรับส่ง นิสาบอกว่าไม่รบกวนดีกว่า แต่ถ้าคุณป้าอยากออกไปไหน ตนจะโทรศัพท์ไปบอกที่ออฟฟิศ

“เราหาความสุขให้ตัวเองบ้างก็ได้นะนิสา”

“ความสุขของนิสาคือการได้ตอบแทนครอบครัวพี่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

นิสาไปหาอาจารย์อนงค์ตามที่นัดไว้ อนงค์อ่านประวัติการรักษาที่หมอประจำตัวของนิสาส่งมาให้ บอกว่าเรามาเริ่มที่สาเหตุของการนอนไม่หลับกันเลย ถามว่าฝันร้ายใช่ไหม จำอะไรในความฝันได้บ้าง

นิสาบอกว่าจำกลิ่นได้ มันไม่ใช่กลิ่นยา ไม่ใช่กลิ่นคนป่วย แต่เป็นกลิ่นที่ตนไม่คุ้น นิสาพยายามนึกโดยไม่รู้ว่าข้างหลังตัวเองมีเงาดำซ้อนอยู่

นิสาออกจากอนงค์อย่างไม่สามารถอธิบายอาการของตัวเองได้ ขณะยืนรอไฟแดงเพื่อข้ามถนน มีชายคนหนึ่งมายืนด้วยและข้ามถนนไปโดยไม่รอไฟแดง นิสาจึงข้ามตาม ถูกรถคันหนึ่งพุ่งมาอย่างเร็วบีบแตรลั่น นิสาตกใจร้องกรี๊ดชายคนนั้นหันมอง ปรากฏว่ารถหักหลบจากนิสาพุ่งเข้าชนชายคนนั้นแต่ผ่านทะลุไป! นิสามองไปเห็นเขาไปยืนอยู่อีกฝั่งแล้ว จะเดินไปหา ชายคนนั้นก็เดินไปเสียก่อน นิสายิ่งหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตน

ฝ่ายนิราศออกมาขึ้นรถ ก็ได้ยินเสียงปี่แว่วมา เขาขับรถไปเหมือนถูกสะกดจิต...ไปจนถึงเรือนจางวางพ่วงไม่เจอใครจึงจะลงจากเรือน พลันก็เห็นแสงตะเกียงพร้อมเสียงทักจากพิกุล “กลับแล้วรึเจ้าคะ” ถามว่า “ธุระอะไรเจ้าคะ ถึงกลับมาที่นี่อีก”

นิราศเอารูปให้ดูบอกว่าคิดว่ารูปนี้เกี่ยวข้องกับคนที่เคยอยู่เรือนนี้ ช่วยดูทีเถอะว่ารู้จักใครบ้าง