พรหมพิศวาส

ปัทมาอาละวาดฟาดงวงฟาดงาไม่เลิก กลับถึงบ้านได้เดินปึงปังขึ้นข้างบนทำเหมือนไม่เห็นหัวแม่ตัวเองที่นอนดูทีวีอยู่ตรงโซฟา จันทนีตะโกนด่าไล่หลังเดินให้มันเบาๆหน่อย ทำตัวแบบนี้เมื่อไหร่จะมีผัวดีๆ

“ถ้าแม่อยากให้มีผัวดีๆแม่ก็ไปบอกพี่ปานโน่น ทำงานหายไปกับผู้ชายทั้งคืนคงมีติดมาสักคนแหละ”

“อะไรนะ มึงว่าอะไรนะนังปัท นังปานมันหาย ไปกับผู้ชายที่ไหนมึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้เลยนะ นังปัท”

ปานตะวันเดินตามหลังเข้ามาได้ยินที่น้องบอกแม่ ได้แต่ถอนใจเหนื่อยใจคงหนีไม่พ้นมีเรื่องอีกจนได้ จันทนีหันมาเห็นเธอก็เข้ามาฟาดแขนดังเพียะคาดคั้นให้บอกมาว่าหายไปไหนกับใครมา เธอพยายามอธิบายท่านก็ไม่ฟัง ฟาดเธอซ้ำอีก ครั้นตั้งสติได้จันทนีก็เลิกตีเพราะรู้ดีว่าปานตะวันไม่ใช่คนที่จะง่ายกับใครก็ได้...

ครั้นฟังปานตะวันเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนจบ จันทนีโกรธทวีศักดิ์มากด่าลั่นว่าไอ้ชั่ว เจอหน้าเมื่อไหร่จะตีให้กบาลแยก ตนเลี้ยงลูกของตนมาดีๆ มาทำแบบนี้ได้อย่างไร ปานตะวันเห็นจันทนีเป็นห่วงเป็นใยก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเข้าไปกอดท่าน บอกว่ารักท่านมาก ขอบคุณที่เชื่อใจเธอ

อีกมุมหนึ่งไม่ห่างนัก ปัทมาแอบดูอยู่ยิ่งน้อยใจที่ปานตะวันทำอะไรไม่เคยผิดแม้แต่การหายไปกับผู้ชายทั้งคืน เพราะรู้ดีว่าแม่เกลียดผู้หญิงใจง่าย เธอปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนเดินกลับห้อง

จันทนีปล่อยให้ปานตะวันกอดสักพักค่อยๆแกะมือออกทำเป็นบ่นจะซาบซึ้งอะไรนักหนาแล้วถามย้ำแน่ใจใช่ไหมว่าทวีศักดิ์ไม่ได้ล่วงเกินอะไรเธอ ปานตะวันยืนยันว่ามันยังไม่ทันได้ทำอะไร

“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว นี่ถ้ามึงหายไปกับผู้ชายทำตัวใจง่ายแบบแม่มึงล่ะก็กูไม่เอาไว้แน่” คำพูดแขวะไปถึงแม่ของจันทนีทำเอาปานตะวันหน้าหมอง แต่ยังฝืนยิ้ม ขอตัวไปอาบน้ำก่อน ขโมยหอมแก้มท่านหนึ่งฟอด บอกรักซ้ำอีกครั้งแล้วลุกออกไป จันทนีลูบแก้มตัวเองอยากจะยิ้มแต่ยังวางฟอร์ม

“นังนี่ท่าจะบ้า”...

ทางด้านปานตะวันเดินยิ้มเข้ามาในห้องมีความสุขที่จันทนีห่วงใย มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น ปานตะวันหยิบขึ้นมาดูเห็นปพลโทร.มา วางมือถือลงอย่างเดิมไม่รับสายจนเสียงเรียกตัดไปเอง สักพักเขาโทร.มาอีกครั้ง เธอเห็นว่าหากไม่รับเขาจะโทร.มาไม่หยุดแน่ๆก็เลยรับสายยังไม่ทันพูดอะไร

เขาเสียงเขียวใส่เสียก่อนว่าทำไมไม่รับสาย เธอฟังจากน้ำเสียงรู้ว่าเขากำลังหงุดหงิดถามว่ามีอะไร เขาอยากรู้ว่าตอนนี้อยู่ไหนแล้ว

“อยู่บ้านค่ะ” ปานตะวันเห็นเขาเงียบไป

“คุณจะโทร.มาถามแค่นี้ใช่ไหมคะ”

“ถ้า...เธออยู่บ้านแล้วก็ดีแล้ว ถ้าไอ้พวกนั้นมันมาหาเรื่องอีกก็โทร.หาฉัน เข้าใจไหม”

“เอ่อ ค่ะ แล้วคุณไม่กลัวเจ็บตัวอีกเหรอคะ”

“ฉันเจ็บเพราะเธอบ่อยแล้ว อีกสักทีคงไม่ตายหรอกมั้ง แค่นี้นะแล้วอย่าลืมล่ะที่ฉันสั่ง”

“ค่ะ” ปานตะวันวางสายจากปพลยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดีที่มีเขาอีกคนที่คอยเป็นห่วง แต่พอนึกถึงปัญหาที่จะตามมาก็หุบยิ้มทันที เตือนตัวเองว่าจะคิดกับเขาแบบนั้นไม่ได้

ooooooo

ปพลวางสายจากปานตะวันเป็นจังหวะที่แม่เดินเข้ามาพอดี เตือนเขาว่าคราวหน้าคราวหลังจะเอาตัวไปเสี่ยงแบบนี้ไม่ได้อีก เขามองงงๆว่าแม่พูดเรื่องอะไร ท่านรู้ว่าเมื่อคืนเขาถูกยิง ปพลแปลกใจแม่รู้ได้อย่างไร