พรหมพิศวาส

ลุงมีมือถือแต่ใช้ไม่ได้เพราะไม่ได้เติมเงินแล้วถามปพลว่าซ่อมรถเป็นไหม เขาส่ายหน้า ลุงนึกไว้ไม่มีผิดว่าหน้าหล่อๆอย่างเขาจะทำอะไรเป็น แล้วสอนปานตะวันจะเลือกมีผัวทั้งทีอย่าเลือกที่หน้าตาหล่ออย่างเดียว

“คือลุงคะ เขาไม่ใช่...” ปานตะวันพูดได้แค่นั้น ปพลเอามือมาปิดปากไว้เสียก่อน

“ไม่ใช่อะไร” ลุงมองปานตะวันอย่างรอคำตอบ ปพลชิงตอบคำถามแทนเธอ

“ไม่ใช่เพื่อนกัน” ปพลยิ้มชอบใจที่ได้แกล้งปานตะวัน

“เออนั่นสิ เมื่อเช้าเห็นนั่งจูบกันจะเป็นเพื่อนกันได้ยังไง” ลุงพูดไปหัวเราะไป ปานตะวันทั้งตกใจทั้งอายที่ลุงเห็นเหตุการณ์เมื่อเช้า เดินหน้าหงอกลับมาทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้หน้าบ้านลุงแล้วหันไปต่อว่าปพลที่เดินตามมาว่าไปพูดแบบนั้นได้อย่างไร ใครๆก็เข้าใจผิดหมด เขาว่าลุงเห็นขนาดนั้นหากแก้ตัวไปใครจะเชื่อ เธอหาว่าเขาพูดเอาแต่ได้ เขาโต้ไม่ยอมแพ้ เอาแต่ได้ที่ไหน เท่าที่เขาสัมผัสได้เธอเองก็รู้สึกดีไม่ใช่หรือ เธออายจนต้องหลบตา

“เอางี้ ถ้าเธอคิดว่าฉันเอาแต่ได้งั้นฉันให้เธอจูบกลับ” ไม่พูดเปล่าปพลยื่นหน้ามาใกล้ๆ ปานตะวันเงยหน้ามองเขาพอดีทำให้ใบหน้าทั้งคู่เกือบชนกัน ต่างฝ่ายต่างนิ่งงัน เธอได้สติรีบดันตัวออกห่างจะลุกหนีเขาจับมือไว้

“เรื่องเมื่อเช้าฉันขอโทษแล้วกัน”

“อืม” ปานตะวันดึงมือออกกลัวใจตัวเองจะหวั่นไหวมากไปกว่านี้ บอกให้เขาลืมมันไป เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เขาอยากรู้แล้วเธอตั้งใจหรือเปล่า แม้จะรู้สึกดีกับจูบนั้นแต่เธอไม่กล้าพูดอะไรได้แต่นิ่งอึ้ง

“ถ้าเธอไม่มีคำตอบก็ไม่เป็นไร แต่ฉันจะบอกเธอว่าจูบเมื่อเช้านี้ฉันตั้งใจ” ปพลมองสบตาปานตะวันอย่างลึกซึ้งจนเธอต้องลุกหนีด้วยความเขินอาย...

ด้านปนิตาไม่พอใจมากเมื่อเอาเรื่องปานตะวันอาจจะหายไปกับปพลทั้งคืนมาฟ้อง แต่นันทิตากลับไม่รู้ร้อนรู้หนาวเอาแต่โทรศัพท์ แถมยังบอกอีกว่าปพลอาจไม่ได้ไปกับปานตะวันก็ได้

“ถ้าไม่ได้ไปกับมันก็ดีค่ะ แต่ถ้าหายแล้วแอบไปฟาดกัน นิไม่ยอมนะคะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะหนูนิ อีกอย่างตาพลเป็นผู้ชายยังไงก็ไม่เสียหาย”

“ไม่ค่ะ นิไม่อยากใช้ของร่วมกับคนอื่นโดยเฉพาะผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้น มันเสียราคา คุณแม่คงรู้นะคะถ้าวันหนึ่งนิไม่เอาพี่พลขึ้นมา คุณแม่ต้องจ่ายนิคืนเท่าไหร่” ปนิตามองนันทิตาไม่ค่อยพอใจนัก เดินออกจากห้องกระแทกประตูปิดตามหลังดังปังอย่างไร้มารยาท นันทิตาเดือดปุดๆ

“นี่ถ้าไม่เห็นว่าพ่อแม่แกมีเงิน จ้างให้ฉันก็ไม่เอามาเป็นลูกสะใภ้ฉันหรอก”

ooooooo

ตั้มยังพยายามคาดคั้นปัทมาให้บอกความจริง แต่เธอยืนกระต่ายขาเดียวว่าไม่รู้ไม่เห็น เขาฉุนขาดที่เธอไม่เลิกโกหกกระชากแขนอย่างแรงจะเอาเรื่อง อานนท์ต้องขอร้องให้เขาปล่อยแล้วดึงเธอมาไว้กับตัวเอง

“ผมว่าเลิกใช้อารมณ์แล้วมาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะเอาไงต่อ ส่วนคุณปัทผมว่าคุณควรจะเล่าความจริงให้พวกเราฟังนะครับ” อานนท์บอกอย่างใจเย็น ปัทมาน้อยใจที่มีแต่คนห่วงปานตะวัน และเสียใจที่ปล่อยให้เหตุการณ์เลยเถิด สะบัดมืออานนท์ออกก่อนเดินหนี ตั้มจะตามไปเอาเรื่องแต่อานนท์อาสาจะไปคุยกับเธอเอง แล้วเดินตามเธอไป ตั้มทนนิ่งเฉยไม่ไหวจะออกตามหาปานตะวันเอง

“ไอ้เดี่ยวแกอยู่นี่แหละ ถ้าปานกลับมาก็โทร.หาฉันด้วย” สั่งเสร็จตั้มรีบร้อนออกไป...