พรหมพิศวาส

อานนท์ทั้งปลอบทั้งกล่อมจนน้ำลายเหนียว ปัทมาก็ไม่เล่าความจริงให้ฟัง บอกแค่ว่าเมื่อคืนปานตะวันไม่ได้กลับมาที่ห้อง ไม่รู้เหมือนกันว่าไปไหน...

ในที่สุดรถกระบะของลุงก็สตาร์ตติด ปานตะวันขึ้นไปนั่งท้ายกระบะ ขณะที่ปพลยืนนิ่งไม่ยอมขึ้น อ้างเจ็บแผลขึ้นไม่ไหวยื่นมือไปให้เธอฉุด แม้จะรู้ว่าเขาแกล้งแต่เธอก็ยื่นมือไปดึงเขา ลุงมองทางกระจกส่องหลังเห็นเธอกำลังดึงเขาขึ้นรถ แกล้งขยับรถก่อนแตะเบรก ปพลเสียหลักล้มทับปานตะวันเต็มๆ ลุงหัวเราะชอบใจ

“เป็นยังไงบ้าง โทษทีไม่ทันเห็นว่ายังขึ้นไม่เสร็จ”

หญิงสาวรีบผลักเขาออกจากตัว ถอยมานั่งพิงด้านที่ติดกับแค็บฝั่งคนขับ ส่วนปพลนั่งพิงอยู่ท้ายรถ ลุงร้องถามว่าพร้อมไหมจะไปแล้ว เธอตะโกนบอกว่าพร้อมแล้ว ลุงถึงได้ขับรถออกไป...

ตั้มขี่มอเตอร์ไซค์มาตามถนนเลียบหาด สายตาคอยสอดส่องมองหาปานตะวันไปด้วยแต่ไม่มีวี่แวว ส่วนเดี่ยว ป๊อบกับคุณสาและมินจู ตามหาปานตะวันกับปพลไปทั่วโรงแรมแต่ไม่เจอ...

ขณะที่ทุกคนกำลังช่วยกันตามหาคนหาย นันทิตากลับนั่งอยู่ในห้องพักแบบชิลๆ มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น เธอหยิบมาดูเห็นเบอร์แปลกๆตัดสินใจรับสาย ทันทีที่ได้ยินเสียงทวีศักดิ์ เธอต่อว่าว่าหายไปไหนมาแล้วเรื่องปานตะวันเป็นอย่างไรบ้าง เขาไล่ให้ไปถามลูกชายของเธอดู เพราะถ้ามันไม่มาช่วยปานตะวันไว้ ป่านนี้เขาคงได้ปานตะวันเป็นเมียไปแล้ว นันทิตาเซ็งมากนั่นเท่ากับแผนการพังไม่เป็นท่า

“ใช่...ฝากบอกลูกชายคุณด้วยนะเมื่อคืนแค่สั่งสอน ถ้าขืนมายุ่งกับเรื่องของผมอีกผมเอาตายแน่”

“อย่าทำอะไรลูกชายฉันนะ”

“ก็บอกมันด้วยอย่ามาเสือกเรื่องของผมอีก” ทวีศักดิ์วางสายแล้วโยนมือถือลงบนโต๊ะสีหน้าไม่พอใจ “กูจะเล่นแม่งทั้งแม่ทั้งลูก”...

คราวนี้นันทิตานั่งไม่ติดเป็นห่วงปพลขึ้นมา รีบออกจากห้อง...

ระหว่างรถของลุงขับมาถึงถนนเลียบชายหาด ปพลเห็นปานตะวันนั่งก้มหน้าเอามือบังแดดก็ขยับตัวมานั่งใกล้ๆ ถอดเสื้อมาบังแดดให้ เป็นจังหวะเดียวกับตั้มขี่รถสวนมาพอดี ทำให้ไม่เห็นใบหน้าของทั้งคู่ ปานตะวันถอยห่างจากปพล บอกว่าไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้

“ทำไมจะไม่ได้ เธอเป็นนักร้องของฉัน ตากแดดมากๆผิวเสียขึ้นมามันน่าเกลียด” ปพลแถไปเรื่อย พร้อมกับดึงปานตะวันมากอดไว้ใต้เสื้อ เธออิงอยู่กับอกเขาเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุขไม่ต่างจากเขา

ooooooo

ตำรวจมาสอบปากคำปัทมาถึงโรงแรมที่พักเรื่องการหายตัวไปของปานตะวัน ยิ่งได้ฟังคำให้การของเธอ อานนท์ยิ่งปักใจเชื่อว่าเธอกำลังโกหกบางอย่าง แต่ไม่ได้พูดอะไร

ในเมื่อปานตะวันยังหายตัวไปไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง ตำรวจจึงทำได้แค่ส่งสายสืบออกตรวจตราแถวนี้ให้ อานนท์ขอบคุณร้อยเวรมากแล้วหันมองปัทมาซึ่งหลบหน้าไม่กล้าสบตาด้วย

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะ” ปัทมาว่าแล้วรีบลุกออกไป อานนท์มองตามหน้าเครียด...

จากนั้นไม่นาน ลุงกับป้าพาปพลกับปานตะวันมาส่งหน้าโรงแรมที่พัก ป๊อบ มินจูกับคุณสาที่กำลังตามหาปานตะวันเดินมาเห็นทั้งคู่ต่างกรูเข้าไปหา มินจูซักเป็นชุดตามนิสัยขาเผือกว่าหายไปไหน ไปทำอะไรมา ปพลเสียงเขียวใส่อยากจะรู้ไปทำไม เธอเสียงอ่อยที่ถามเพราะเป็นห่วง คุณสาแนะให้รีบรายงานเรื่องนี้ให้คุณอานนท์ทราบ มีเสียงปนิตาสวนขึ้นทันทีว่าไม่ต้องรายงานใครทั้งนั้น