เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 15
หาญพาน้ำหวานกลับถึงบ้านโคกในที่สุด น้ำหวานสีหน้าอึดอัดเป็นห่วงหาญแต่เจ้าตัวยังทำหน้าทะเล้นจนเธอต้องแสร้งตีหน้าเคร่งบอกให้เขาไปมอบตัว
“คุณสัญญากับฉันแล้วนะว่าคุณจะมอบตัว”
“ไปมอบที่ไหนล่ะ”
“ก็ต้องที่สถานีตำรวจ ไม่ต้องกลัวหรอก...ฉันอยู่ทั้งคนฉันรับรองว่าฉันจะไม่ยอมให้หมวดรำพึงรังแกคุณ”
คำสัญญาจริงจังของเธอทำให้หาญนิ่วหน้า แกล้งย้อนถาม
“หมายความว่าคุณปกป้องคุ้มครองผมได้”
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ฉันดูแลรับผิดชอบเสือหาญเอง”
“ในฐานะอะไร”
“ในฐานะอะไรก็ช่างเถอะนะ...มอบตัว จะได้มีโอกาสกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี”
จบคำน้ำหวานก็ลากตัวเขาไปมอบตัวที่โรงพัก หาญยอมทำตามแค่จนถึงที่ก็แกล้งอิดออดจนเธอเริ่มหงุดหงิด
“คุณสัญญาแล้วว่าคุณจะมอบตัว คุณจะใช้ชีวิตเป็นนักร้องเสือปล้นไม่ได้ตลอดชีวิตหรอกนะ...ยุคสมัยค่อยๆเปลี่ยน บ้านเมืองจะเจริญขึ้น ยาเสพติดก็อาจจะพัฒนาตัวเองจากเฮโรอีนไปเป็นอะไรต่อมิอะไรให้เจ้าหน้าที่บ้านเมืองเขาตามปราบ เสือหาญมีทั้งสมองแล้วก็กำลังจะไม่เสียสละให้กับแผ่นดินด้วยการกวาดล้างยานรกให้สิ้นซากหรือ”
น้ำหวานจงใจเตือนสติเขาก่อนสำทับเมื่อเห็นว่าเขานิ่งฟังดีๆ “มอบตัวเถอะ...เสือหาญอาจจะต้องติดคุกแต่ทำตัวดีๆก็จะได้รับการอภัยโทษ ฉันจะให้การที่เป็นประโยชน์ต่อเสือหินเสือหาญนะ”
“แล้วถ้าศาลตัดสินโทษผมตลอดชีวิตล่ะ...คุณจะรอผมได้หรือ” น้ำหวานจับมือหาญสบสายตาเขาด้วยแววตาแน่วแน่มั่นคง “ฉันจะรอ”
“ตลอดชีวิตน่ะนะ”
“นานแค่ไหนฉันก็จะรอ”
น้ำเสียงสั่นๆของเธอทำให้หาญสะเทือนใจมาก เกือบบอกความจริงถ้าหมวดรำพึงจะไม่โผล่มาจับเขา น้ำหวานตกใจถลามายืนขวางหน้าเขาอย่างลืมตัว
“อย่านะ...ฉัน...ร้อยเอกหญิงนลินี อำไพ...จากหน่วยเสนารักษ์ช่วยราชการหน่วยปฏิบัติการพิเศษปราบปรามยาเสพติดและรับผิดชอบโรงพยาบาลบ้านโคกขอให้ทุกคนเก็บอาวุธ”
หมวดรำพึงอึ้งไปอึดใจก่อนคิดได้ ยิ้มกวนประสาท
“คุณหมอคนใหม่...ถูกเรียกตัวมาช่วยราชการหน่วยปราบปรามยาเสพติดงั้นหรือ นิยายไปหน่อยไหมคุณหมอ”
น้ำหวานโกรธมากที่หมวดรำพึงไม่เชื่อ จะเถียงแต่ช้ากว่าหาญที่ควักบางอย่างออกมา พวกตำรวจที่ตามมาจับหาญเห็นบัตรประจำตัวตำรวจก็เบิกตาโต หาญเห็นดังนั้นก็ถือโอกาสแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
“ผมคือพันตำรวจโทหาญ บ้านโคก...ผู้กองคนใหม่ คุณถูกจับแล้ว...หมู่...คุมตัวหมวดรำพึงไปขังไว้!”
ooooooo
