เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 15
ดนัยบาดเจ็บสาหัสจากการปะทะกับหินและเปรียว หนีเข้าป่าลึกไปซ่อนตัวรอเวลากลับมาล้างแค้น หินแค้นใจมากคิดตามไปจัดการปลัดหนุ่มแต่ติดที่เปรียวอาการไข้ป่าทรุดหนักไปต่อไม่ไหว
“เปรียว...เปรียวไม่ควรตามพี่มาเลย”
“เราสัญญากันแล้วไงว่าเราจะไม่ทิ้งกัน จะให้ฉันทิ้งพี่หินได้ยังไงในเมื่องานเรายังไม่จบ ฉันเข้าใจแล้วว่า ทำไมพี่ต้องปิดบังฉันเรื่องฐานะของพี่”
“พี่ตามพฤติกรรมของปลัดดนัยตั้งแต่ต้น เขาถูกย้ายจากอำเภอทางเหนือเพราะถูกสอบเรื่องพัวพันคดีค้าฝิ่น หน่วยเหนือต้องการสาวใยจากเขาไปถึงต้นตอ เราจึงต้องสืบทางลับ”
เรื่องราวของดนัยจากปากหินทำให้เปรียวของขึ้น ยิ่งคิดถึงชะตากรรมของทุกคนที่บ้านโคกยิ่งแค้นใจ หินเข้าใจความรู้สึกเธอดี หมายมั่นปั้นมือจะจับเป็นปลัดหนุ่มให้ได้
“คนคนนี้ไม่ธรรมดา เสี่ยภุชงค์ยังไม่รู้จักเขาดี เปรียวไม่โกรธพี่ใช่ไหมที่พี่ไม่บอกความจริงเปรียว”
“ฉันเข้าใจว่าพี่หินมีความจำเป็น...ฉันดีใจที่มองพี่ไม่ผิด”
“การกลับมาบ้านโคกของพี่นอกจากกวาดล้างคนชั่ว...ทำบ้านเกิดให้สะอาดแล้ว พี่ยังมีบัญชีแค้นกับเสี่ยภุชงค์หรือไอ้เสือชง...อดีตเสือปล้นโหดอำมหิตที่หนีรอดกฎหมายมาได้นับสิบปี เราจะลากคอมันเข้าคุก!”
เสี่ยภุชงค์รอฟังข่าวการตามล่าเสือหินเสือหาญด้วยความกระวนกระวายที่โรงสี สีดาอยากได้ข่าวหินเลยตามไปปะเหลาะเอาใจหวังหลอกถาม เสี่ยภุชงค์นิ่วหน้า สงสัยการปรากฏตัวของเมียเก็บคนสวย
“มาทำไม...แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“ฉันเป็นห่วงคุณค่ะ รู้ว่าคุณกำลังเครียด”
“ใช่...ใครจะไม่เครียด จนป่านนี้ยังจับเสือหินเสือหาญไม่ได้”
สีดาหน้าเจื่อนด้วยความเป็นห่วงหิน ใจไม่ดีเมื่อเสี่ยภุชงค์บอกว่าดนัยกับหมวดรำพึงตามล่าเสือหินเสือหาญถึงกำแพงเพชร “พวกมันกลายเป็นเสือลำบากไปแล้ว มันต้องถูกจับตายทั้งสองคน!”
ooooooo
ระหว่างที่หินกับเปรียวลำบากเพราะไข้ป่า หาญกับน้ำหวานต้องหนีพวกหมวดรำพึงที่ตามล้อมหน้าล้อมหลังจนต้องเตลิดในป่าลึกยิ่งขึ้น น้ำหวานอึดอัดใจมากพยายามกล่อมให้หาญมอบตัว
“ฉันจะพานายไปมอบตัว ฉันรับรองความปลอดภัย”
“ทั้งที่มีคำสั่งจับตายเสือหาญทั่วราชอาณาจักร”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันรับรองความปลอดภัยของนายได้ อย่างน้อยฉันก็รู้ว่านายทำไปเพราะอะไร”
หาญเบนสายตามองน้ำหวานด้วยสีหน้าสงสัย
“คุณเป็นใครถึงรับรองความปลอดภัยของผมได้... ตอบผมได้หรือยังว่าคุณเป็นใคร”
