เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 13
หินกับเปรียวไม่ได้ไปแจกทองในคืนนี้ นอนเคียงกันบนเรือนแพริมน้ำพลางพูดคุยกันตามประสาคนรัก “คิดถึงบ้านหรือยังเปรียว...เปรียวเคยมีบ้านมีครอบครัว เคยอยู่บ้านที่มีหลังคาคุ้มแดดคุ้มฝนแล้วต้องมาอยู่หลบๆซ่อนๆกับพี่”
“ฉันบอกแล้วไง ฉันพร้อมจะเร่ร่อนไปทุกที่ที่มีเสือหิน ฉันตั้งใจไว้ตั้งแต่ฉันตัดสินใจจะเป็นผู้หญิงของเสือหิน”
“อดทนนะเปรียว เราจะสู้ไปด้วยกัน วันข้างหน้ายังมี”
“วันข้างหน้ายังมีอีกหรือ...ในเมื่อพี่หินกลายเป็นเสือที่ต้องคดี”
“เชื่อในความรักของพี่ไหม” เปรียวพยักหน้า หินโอบกอดเธอไว้ “ถ้าเชื่อมั่นในความรักของพี่...เปรียวต้องเชื่อมั่นว่าเรายังมีอนาคต ไม่ว่าเสือหรือสางก็มีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ พี่เชื่อในความยุติธรรมว่ามันมีอยู่จริงแล้วก็ศักดิ์สิทธิ์...ยังเป็นที่พึ่งของเราได้”
“จ้ะพี่หิน...ฉันจะเชื่ออย่างที่พี่เชื่อ”
สองหนุ่มสาวกอดกันด้วยความรัก น้ำหวานซึ่งถือของว่างมาให้หินเห็นแล้วปวดใจผละมานั่งสงบสติที่ริมน้ำ หาญตามมาป่วน แกล้งหยิบขนมของเธอมากินหน้าตาเฉย
น้ำหวานหันมามองก่อนถามเสียงขุ่น “จะไม่ถามฉันสักคำหรือว่าของนี่ฉันจะเอาไปให้ใคร”
“คุณจะเอาไปให้ใครผมไม่ถือหรอก ดีกว่าเอาไปทิ้งหรือปล่อยให้บูดเสียของ ผู้หญิงนี่ก็แปลก...มีตัวเลือกเยอะแยะไม่เลือกกลับไปเลือกคนที่มีเจ้าของแล้ว เป็นผู้หญิงของเสือหาญก็ไม่ได้ด้อยกว่าเป็นผู้หญิงของเสือหินนะ”
“ถ้าฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงของเสือหิน”
“จะอยู่ขึ้นคานแล้วกอดคานไว้แน่นๆเลยสินะ คุณคิดยังงี้น่าเสียดายนะ”
“เสียดายอะไร”
“ก็เสียดาย...” หาญชำเลืองมองอกเอวรูปทรงของน้ำหวานด้วยสีหน้าล้อเลียน
“ทะลึ่ง! คนลามกคิดแต่เรื่องลามก ในสมองนี่มีแต่เรื่องลามกจกเปรตทั้งนั้น”
พูดพลางโถมตัวตบตีเขา หาญคว้าตัวเธอมากอดก่อนกระซิบข้างหู
“เป็นผู้หญิงเสือหาญดีกว่าเป็นส่วนเกินของเสือหิน เกิดเป็นผู้หญิงศักดิ์ศรีต้องอยู่ครบ...ไม่แย่งของรักของใคร”
ooooooo
