เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 12
หมวดรำพึงไม่ไว้ใจดนัยนัก จากเหตุการณ์หลายครั้งที่ผ่านมาท่าทีของปลัดหนุ่มทำให้เขาหวาดระแวง เดาไม่ถูกว่าอีกฝ่ายมีเจตนาดีหรือร้าย ดนัยก็พอเดาอาการได้แต่ทำไม่รู้ไม่ชี้
“หมวดอยากได้ตัวเสือหินกับเสือหาญไหม”
“หมายความว่ายังไง หมายความว่าคุณปลัดรู้ที่ซ่อนของเสือหินกับเสือหาญยังงั้นหรือ”
“เปล่า...ผมไม่รู้หรอกว่ามันอยู่ที่ไหน”
“อ้าว...แล้วคุณปลัดถามผมทำไม”
ดนัยเหยียดยิ้มร้าย “ผมมีข้อสังเกตจะแนะนำหมวด ...ถ้าต้องการรู้ว่าไอ้เสือหินไอ้เสือหาญมันกบดานอยู่ที่ไหนล่ะก็ หมวดต้องจับตาดูคนคนหนึ่งไว้...”
ooooooo
ใครคนนั้นที่ดนัยอยากให้หมวดรำพึงจับตาคือเปรียวเพราะเขาเชื่อว่าเปรียวต้องรู้ว่าหินกับหาญกบดานหรือซ่อนตัวที่ไหน หมวดรำพึงไม่เชื่อนักแต่ก็ลองส่งลูกน้องประกบเปรียวแบบเสียไม่ได้
การคาดการณ์ของดนัยเป็นจริงอย่างเหลือเชื่อ เปรียวอดใจไม่ไหวขนเสบียงกรังมากมายไปส่งหินกับหาญที่ถ้ำลับตามลำพัง โดยไม่รู้เลยว่าหมวดรำพึงส่งจ่าคนสนิทและลูกน้องหลายนายสะกดรอยไม่ห่าง
หินกับหาญตกใจมากเมื่อเห็นเปรียว โดยเฉพาะหิน ห่วงความปลอดภัยของคนรักสาวมาก
“เปรียว...มาทำไม...ที่นี่อันตรายนะ”
เปรียวไม่ตีมึนสวนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “จะให้ฉันปล่อยให้พี่อด กินแค่น้ำในกระบอกไม้ไผ่กับของป่าแค่นี้ไม่มีข้าวตกถึงท้องสักเม็ดได้ยังไง ในนี้มีข้าวเหนียว ข้าวเจ้า เนื้อเค็มกับเกลือไว้ใช้เมื่อจำเป็น”
หาญมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดแต่เปรียวไม่สนใจ เอ่ยปากขอร้องให้สองหนุ่มอดทนซ่อนตัวจนกว่าเธอจะร้องเรียนคดีใส่ร้ายที่กรุงเทพฯสำเร็จ หินกับหาญไม่รับปากเพราะมีแผนอื่น ได้แต่กล่อมให้เปรียวกลับบ้าน
เปรียวผละไปด้วยท่าทางอาลัยอาวรณ์ หาญมองตามแล้วเอ่ยเสียงเครียดกับหิน
“รู้ใช่ไหมว่าทำไมฉันไม่ต้องการให้เปรียวมาที่นี่ เสบียงก็จำเป็นถ้าเราจะกบดานในถ้ำอีกสักพักแต่ฉันกลัวว่ะ...”
“ฉันก็กลัว”
“แกรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันคิดอะไร...”
หินกับหาญตัดสินใจเตรียมรับมือเหตุการณ์ไม่คาดฝันเพราะเชื่อว่าพวกเสี่ยภุชงค์คงสืบรู้แหล่งกบดานของพวกตนได้อีกไม่นาน...แล้วก็เป็นจริงตามคาด หมวดรำพึงสั่งการลูกน้องไปล้อมจับหินกับหาญในคืนเดียวกันนั่นเอง
“วางกำลังล้อมรอบถ้ำ ปิดทางออกทุกทางอย่าให้ไอ้เสือหินเสือหาญหนีออกไปได้ เราต้องจับเป็น เอาตัวเป็นๆของมันไปแห่ประจานในตลาดให้ชาวบ้านรู้ว่าไอ้เสือหินเสือหาญถูกจับแล้ว”
