เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 12
ดนัยที่มาฟังแผนจับกุมด้วยส่ายหน้า “ผมไม่เห็นด้วยที่หมวดจะใช้กำลังล้อมจับ”
“ทำไมครับคุณปลัด กำลังเรามากกว่าเสือหินกับเสือหาญ”
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเสือหินกับเสือหาญจะจนมุม”
“นี่คุณปลัดยังเชื่อว่าพวกโจรมีคาถาอาคมล่องหนหายตัวได้ หนังเหนียวยิงไม่ออกแทงไม่เข้าอีกหรือครับ นั่นน่ะมันเรื่องโม้ๆที่คนรุ่นหลังใส่สีตีข่าว เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว”
น้ำเสียงดูหมิ่นของหมวดรำพึงไม่ได้ทำให้ดนัยสะทกสะท้าน ยิ้มเยาะอีกต่างหาก “เสือหินกับเสือหาญชำนาญพื้นที่เพราะโตมากับป่าที่นี่ ถ้าจะจับโจรให้อยู่มือหมวดคงจะต้องใช้ตัวช่วย”
“ตัวช่วย...จริงสินะ...ผมนึกออกแล้วว่าจะใช้อะไรเป็นตัวช่วย...”
ooooooo
ระหว่างที่พวกหมวดรำพึงกับดนัยหาตัวช่วย หินกับหาญนั่งในถ้ำลับท่ามกลางเสบียงมากมายจากเปรียว
หินถอนใจยาวพลางส่งอาหารให้หาญ “คืนนี้เราจะมีข้าวกิน เป็นโจรนี่มันไม่ง่ายเลยนะ...คนที่ถูกใส่ความแล้วต้องคดีฆ่าคนตายต้องหนีตำรวจแบบเราสองคนนี่คงลำบากเหมือนเราตอนนี้นะ”
“ใช่...บางคนเป็นโจรไปตลอดชีวิตโดยไม่ได้แก้ต่างให้ตัวเองเลยแล้วที่สุดก็ถูกยิงตาย...เหลือแต่ตำนาน”
“เราจะไม่เป็นยังงั้น”
“แต่ตอนนี้เรากลายเป็นเสือปล้น เป็นคนนอกกฎหมาย เป็นเสือหินเสือหาญ...สองเสือที่มีคำสั่งจับตาย!”
สองหนุ่มลูกศิษย์วัดบ้านโคกมัวเพลิดเพลินกับอาหารจนไม่ทันสังเกตความผิดปกติว่าพวกหมวดรำพึงนำกำลังล้อมรอบถ้ำแล้ว หมวดรำพึงลำพองใจมาก ควักรากไม้แปลกตาออกจากกระเป๋ายื่นให้ลูกน้องไปรมควัน
“ว่านพญายักษ์หลับนี่ไม่มีกลิ่นก็จริงแต่ฤทธิ์มันร้ายกว่าว่านเพชรหลับที่นิยมใช้กันมากนัก...ใครสูดเข้าไปแล้วหลับลึกหลับยาวขนาดยักษ์ยังหลับ...แล้วเจอกันโว้ยไอ้เสือหินเสือหาญ!”
ฤทธิ์เดชว่านพญายักษ์หลับทำให้หินกับหาญง่วงงุนจนหลับสนิท พลาดท่าถูกพวกหมวดรำพึงจับส่งโรงพักในเวลาไม่นาน เมื่อเสี่ยภุชงค์รู้ก็สาแก่ใจมากและหมายมั่นปั้นมือจะจัดการเสี้ยนหนามทั้งสองให้เด็ดขาดในวันรุ่งขึ้น
หมวดรำพึงทำตามคำสั่งเสี่ยภุชงค์คือจับหินกับหาญมัดมือเท้าและแห่รอบบ้านโคก พร้อมขู่ประจานให้พวกชาวบ้านหวาดกลัวหากคิดเป็นปรปักษ์กับเสี่ยภุชงค์
“เสือหินเสือหาญเก่งขนาดล่องหนหายตัวได้แล้วไงล่ะ...ก็ไม่พ้นโดนจับ ดูไว้เป็นตัวอย่างนะ...ไอ้พวกที่เห็นโจรดีกว่าตำรวจน่ะ ระวัง...มึงจะไม่มีเงาหัวเหมือนเสือหินเสือหาญ!”
ขบวนแห่หินกับหาญเคลื่อนตัวถึงหน้าโรงพัก ในที่สุด หมวดรำพึงสะใจมากประกาศกร้าวต่อหน้าพวกชาวบ้าน
