เพลงรักเพลงปืน

ดนัยฟังแล้วยิ้มเยาะ “เดี๋ยวนี้เปรียวนับญาติกับเสือหินเสือหาญทั้งที่เมื่อก่อนนี้เปรียวเกลียดชังพวกมัน”

เปรียวไม่สะทกสะท้าน สวนทันควัน “เพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคนท่าทางดีๆมีตำแหน่งอันทรงเกียรติ มีพฤติกรรมเลวเสียยิ่งกว่าเด็กวัด พี่หินพี่หาญถูกกล่าวหาเหมือนโจรในอดีตหลายคนที่เป็นโจรเพราะถูกรังแก ปลัดจะใช้กฎหมายรังแกประชาชน วันหนึ่งพวกเขาต้องลุกขึ้นมาถามทวงความยุติธรรม”

“ความยุติธรรมมีแต่ต้องหลังจับเสือหินเสือหาญให้ได้ก่อน หนังสือฉบับที่ผมเซ็นในฐานะนายอำเภอรักษาการคือหนังสือรายงานเรื่องคดีปล้นของเสือหินกับเสือหาญไปยังส่วนกลาง”

ดนัยพูดหน้าตาย เปรียวยิ่งมีน้ำโห แหวลั่น

“แก...ไอ้บัดซบ ไอ้สารเลว แกรังแกคนบริสุทธิ์ พวกแกใส่ความคนดีเพื่อให้เขาเป็นโจร ฉันขอให้แกตกนรก!”

ooooooo

หินกับหาญตั้งใจเข้าไปสืบและหาหลักฐานเอาผิดเสี่ยภุชงค์ข้อหาลักลอบขนยาเสพติดด้วยตัวเองแต่ดันพลาดถูกเหล่าสมุนจับตัวไว้ฆ่าปิดปาก สองหนุ่มเครียดมากแต่สุดท้ายก็หนีไปได้สำเร็จ

ดนัยไม่สนเรื่องหินกับหาญ เจ็บใจเปรียวที่พูดจาก้าวร้าวใส่เลยคิดปราบพยศตามไปฉุดหวังข่มขืน โชคดีหินกับหาญผ่านมาเห็นเลยช่วยไว้ทันเวลา

น้ำหวาน น้ำแข็งและบัวบานเห็นเปรียวหายไปเจอดนัยนานผิดปกติจึงออกตามหาแต่รถดันยางแตกกลางทาง สามสาวเลยต้องเสียเวลาพักใหญ่ กระทั่งเสร็จจึงตั้งใจไปตามหาเปรียวต่อเพราะไม่ไว้ใจดนัย แต่ต้องเปลี่ยนใจกะทันหันเมื่อเห็นดนัยขับรถผ่านมา

การปรากฏตัวของดนัยตามลำพังทำให้พวกน้ำหวานคาใจเพราะไม่รู้ว่าเปรียวหายตัวไปไหน ไม่รู้เลยว่าเวลาเดียวกันนั่นเองเปรียวถูกหินกับหาญพาไปพักที่ถ้ำลับ

เปรียวค่อยๆ ลืมตาหลังหมดสติพักใหญ่ เห็นหินนั่งใกล้ก็แปลกใจ “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนี่ ก็ฉันจำได้ว่า...”

หินไม่ตอบคำถามของเธอแต่แกล้งพูดติดตลก “พื้นที่บริเวณนี้เป็นเขตอิทธิพลเสือหินกับเสือหาญ คนทุกคนที่ผ่านเข้ามาไม่สามารถหลุดพ้นจากสายตาของเราได้...จริงไหมวะเสือหาญ”

หาญรับมุกแกนๆ เปรียวตามไม่ทันโวยเสียงหลง

“ไม่นะพี่หินพี่หาญ ฉันจะพยายามแก้ข้อกล่าวหาที่คนพวกนั้นใส่ความพวกพี่”

“ด้วยการเอาตัวเองเข้าไปสู่อันตราย คนอย่างปลัดดนัยมันเหี้ยมโหด มันอาจจะร้ายเสียยิ่งกว่าเสือชงก็ได้”

หินปรามเสียงดุแต่เปรียวไม่สนใจ ร้อนรนด้วยความเป็นห่วงสองหนุ่ม

“พี่หินพี่หาญ...แล้วนี่พี่ต้องกลายเป็นเสือเป็นสางไปจริงๆหรือ”

หาญตอบแทนหิน “ถ้ามันมีความจำเป็นต้องเป็น ...เราก็ต้องเป็น”