เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 12
จากกรุงเทพฯรวมทั้งนายอำเภอคนใหม่ แต่ก่อนถึง
เวลานั้นเขาต้องเตรียมพวกชาวบ้านโคกให้พร้อม
จึงบอกดนัยให้เรียกชาวบ้านมาชุมนุมวันต่อมา
“จะมีผู้ใหญ่จากกรุงเทพฯเดินทางมาตรวจ
ราชการ ทุกคนในบ้านโคกคงรู้นะว่าอะไรที่พูดได้...อะไรที่พูดไม่ได้”
ดนัยเอ่ยสำทับด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ “ยืนเรียงแถวให้เป็นระเบียบ ให้ผู้ใหญ่จากกรุงเทพฯเห็นว่าถึง
บ้านโคกจะอยู่ไกลปืนเที่ยงแต่คนบ้านโคกก็ได้รับ
การอบรมเรื่องกิริยามารยาท อย่าให้ใครดูถูกได้ว่าเป็นพวก...ไอ้บ้านนอก!”
ระหว่างที่เสี่ยภุชงค์กับดนัยจัดการเรื่องชาวบ้าน เหล่าสมุนไปดักหน้าขบวนข้าราชการจากกรุงเทพฯ
ก่อนฆ่าตายไม่มีเหลือ กว่าพวกชาวบ้านจะรู้เรื่องก็อีกหลายชั่วโมงต่อมา
เมื่อหินรู้เรื่องก็ผลุนผลันจากวัดไปดูศพพวกข้าราชการจากกรุงเทพฯ หาญตามไปรั้งเพื่อนไว้ไม่ให้แสดงตัวหรือโวยวายให้พวกเสี่ยภุชงค์สงสัย
“อย่าเข้าไปนะ...แกลืมแล้วหรือ...แกกับฉันมีคดี หมวดรำพึงมันเห็นแกมันต้องจับแกแน่”
หินไม่สนใจคำเตือนของเพื่อน โพล่งลั่น “ใคร...ใครปล้นขบวนผู้ตรวจราชการ!”
“ไม่มีใครรู้ แต่ลุงสัปเหร่อฉุยกับมัคนายกผวนคงส่งคนไปสืบหาข่าวจากพวกชาวบ้านแล้ว แกใจเย็นไว้”
“มันไม่ใช่พวกโจรปล้นเพื่อชิงทรัพย์แต่ต้องเป็นโจรที่ถูกสั่งมาปล้น...มาฆ่า...”
“นายอำเภอคนใหม่หรือ”
“ใช่...เพราะมีข่าวนายอำเภอคนใหม่มากับขบวนด้วย”
หาญหน้าเครียดแต่ไม่ทันอ้าปากคุยกับหิน หมวดรำพึงก็โผล่มาพร้อมจ่าคนสนิท
“ไม่พบศพใครที่มีท่าว่าจะเป็นนายอำเภอคนใหม่เลยครับหมวด”
“หมายความว่านายอำเภอคนใหม่ไม่ได้มากับขบวนผู้ตรวจราชการหรือ...”
ooooooo
ข้อสันนิษฐานของหมวดรำพึงเข้าเค้าไม่น้อย เสี่ยภุชงค์หงุดหงิดมากที่ทุกอย่างไม่เป็นตามหวัง
“นายอำเภอคนใหม่ไม่ได้มากับขบวนผู้ตรวจราชการนั่น หมวดรำพึงยืนยันแล้วว่ามีแต่ศพผู้ตรวจราชการกับคณะ ไม่มีศพไหนที่ระบุว่าเป็นนายอำเภอเลย”
เหล่าสมุนที่มารอฟังผลหน้าเจื่อน เสี่ยภุชงค์เห็นดังนั้นก็ถอนใจยาว
“เอาล่ะ...ไหนๆก็พลาดไปแล้ว มันไม่ใช่ความผิดของพวกแกทั้งสามคนหรอก เรื่องนี้ฉันไม่ได้บอกให้
คุณปลัดดนัยรู้ว่าฝีมือปล้นฆ่า ฉันเป็นผู้บงการเพราะว่าฉันจะยกผลประโยชน์ให้ไอ้หินไอ้หาญว่ามันเป็นเสือปล้น!”
เสี่ยภุชงค์คิดโยนความผิดทั้งหมดให้หินกับหาญ สีดาแอบฟังแล้วร้อนรนด้วยความเป็นห่วงหิน แต่เสี่ยภุชงค์คงไม่ทันสังเกต มัวคิดแผนขั้นต่อไปซึ่งต้องการความช่วยเหลือจากดนัย
“ไอ้หินไอ้หาญเป็นเสือปล้น มันเคยปล้นเงินคนรวยไปช่วยคนจน ทำไมมันจะก่อเหตุปล้นขบวนของราชการไม่ได้ คนพวกนี้มันมีความคิดเป็นปฏิปักษ์กับคุณปลัดกับหมวดรำพึง มันต้องคิดว่าคนของราชการทุกคนเป็นศัตรูกับมันเพราะมันกำลังหนีคดีซ่องโจร”
ดนัยครุ่นคิด เริ่มเห็นด้วยกับภุชงค์ “เหตุผลฟังได้”
