เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 12
พวกเปรียวช่วยหินกับหาญออกจากโรงพักสำเร็จ เสี่ยภุชงค์โกรธมาก เช่นเดียวกับดนัย
“ผมจะรายงานผู้ใหญ่ว่ามีการปล้นชิงตัวเสือหินเสือหาญ ยกประโยชน์ให้พวกสัปเหร่อฉุยกับเปรียวเป็นโจร”
เสี่ยภุชงค์พยักหน้าเห็นด้วย “มันก็ต้องทำยังงั้น รีบรายงานผู้ใหญ่ก่อนที่ความจริงจะปรากฏ เราต้องทำให้โจรกลุ่มนี้เป็นก๊กโจรให้ได้ เสือหินเสือหาญจะกลายเป็นเสือปล้นที่โหดอำมหิตที่สุดในแผ่นดิน!”
พวกเปรียวพาหินกับหาญไปซ่อนตัวที่แพริมน้ำลับตาคน โดยทั้งหมดรวมทั้งเหล่าลูกศิษย์วัดก็กบดานที่นี่ด้วยเพราะไม่ต้องการให้พวกเสี่ยภุชงค์ตามกลิ่นได้ หินหลับไปหลายชั่วโมงเพราะร่างกายอ่อนล้าและบาดเจ็บจากการโดนพวกหมวดรำพึงซ้อม เปรียวเฝ้าดูแลไม่ห่างด้วยความเป็นห่วง
หินลืมตาเห็นเปรียวก็ยิ้มบางๆ “พี่ยังหายใจได้อยู่ พี่จะหายเจ็บหายปวดเพราะมีเปรียวอยู่ใกล้ๆ เปรียวเสี่ยงชีวิตเพื่อปล้นชิงตัวพี่ เปรียวยอมทิ้งอนาคตทั้งที่รู้ว่าวันนี้เปรียวเป็นโจรไปแล้ว”
“ช่างมันเถอะ...ฉันยอมแลกชีวิตกับลมหายใจเพื่อความยุติธรรม เพื่อไม่ให้สิ่งนี้ตายไปเพราะความสิ้นศรัทธาของคนดี ฉันยอมเสียบ้านเสียอนาคตแต่ฉันยอมเสียศักดิ์ศรีของมนุษย์ไม่ได้”
“แม้ว่าพี่จะกลายเป็นโจรไปแล้ว”
“ฉันจะเป็นเมียโจร เป็นผู้หญิงของเสือหิน ฉันจำคำที่เราสาบานกันไว้ได้...เราจะรักกันจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ เราจะรักกันใช่ไหมพี่หิน...เราจะรักกันใช่ไหม”
“ใช่...เราจะรักกันจนชั่วลมหายใจสุดท้าย”
ooooooo
