ตอนที่ 12
เปรียวบุกเดี่ยวไปโรงพักเพื่อถามความคืบหน้าคดีของแก้ว แต่นอกจากไม่ได้ความยังถูกหมวดรำพึงตอกใส่หน้าให้ช้ำใจ เมื่อหินรู้เรื่องจึงชวนเธอไปสอดแนมคฤหาสน์เสี่ยภุชงค์แต่ก็พลาดถูกกับดัก
ที่วางรอบบ้านต้องหนีตายไปซ่อนตัวในศาลเจ้าพ่อลานทุ่ง
เสี่ยภุชงค์โกรธมากที่ถูกล้วงคองูเห่า ส่งสมุนลงเรือไปตามจับหินกับเปรียว ดนัยบังเอิญอยู่ในเหตุการณ์ด้วยอาสาตามทางบกแต่ไม่เจอแม้แต่เงา เปรียวกลัวมาก หินปลอบไม่ห่างและถือโอกาสดึงเธอมาจูบอย่างดูดดื่ม
ดนัยตามหินกับเปรียวเข้าไปในศาลเจ้าพ่อลานทุ่ง จังหวะเดียวกับที่หินกับเปรียวกำลังสารภาพรักต่อกัน
เปรียวสบตาหินด้วยแววตาหวานซึ้ง “สาบานได้ไหมว่าเราจะรักกันจนตาย”
หินยกมือขึ้นไหว้ศาลเจ้าพ่อลานทุ่ง
“ข้าขอสาบานต่อเจ้าพ่อลานทุ่งว่าจะรักเปรียวไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ”
สองหนุ่มสาวโผกอดกัน ดนัยแอบได้ยินทุกอย่าง ก้าวมาจ่อปืนที่ทั้งสอง
“อย่าเพิ่งมั่นใจว่าเจ้าพ่อลานทุ่งจะรับคำสาบาน
ของพวกนอกคอก...ยกมือขึ้นแล้วค่อยๆก้าวขึ้นมาบนฝั่ง”
หินพยักหน้าให้เปรียว ทั้งสองสบตากันก่อนยกมือเหนือศีรษะ ดนัยใจร้อนเร่งเสียงเข้ม
“ก้าวขึ้นมาบนฝั่ง...ช้าๆ...แกจะเก่งยังไงคง
ไม่เร็วไปกว่าลูกปืนหรอกนะไอ้หิน”
เปรียวก้าวตามติดหิน ดนัยมองมาด้วยความหมั่นไส้ ยิ้มเยาะ
“สาบานกันตอนนี้ช้าไปนะ เพราะยังไม่ทันที่เจ้าพ่อลานทุ่งจะดลบันดาลให้คำสาบานเป็นจริง แก... ตายก่อน!”
หินหวิดเสียท่าให้ดนัยหากพวกหาญกับน้ำหวานจะไม่มาช่วย ดนัยหัวเสียตามไล่ล่า เวลาเดียวกับที่เสี่ยภุชงค์ล่องเรือตามมาทัน สองฝ่ายต่างปะทะกันอย่างไม่มีใครยอมใครกระทั่งพวกหินฝ่าดงกระสุนไปได้ในที่สุด
ดนัยเห็นดังนั้นก็จะตามแต่เสี่ยภุชงค์รั้งไว้
แสยะยิ้มร้าย
“ไม่ต้องตาม...แค่รู้ว่าเป็นไอ้หินกับนังเปรียว
ก็พอแล้ว คุณปลัดจะได้เอาผิดมันข้อหาซ่องโจรได้ตามกฎหมาย!”
หินกับเปรียวไม่ได้สำเหนียกว่าจะถูกตั้งข้อหาซ่องโจร มัวร่ำลากันหน้าบ้านลำตัด
“ขึ้นบ้านเถอะเปรียว เหนื่อยมามากแล้ว ผมก็จะกลับไปพัก”
“อย่าลืมนะว่าเราสาบานกันไว้ว่า...”
“เราจะรักกันจนกว่าเราจะตายจากกัน”
เปรียวยิ้มเข้ามากอดหินไว้แน่น แนบหน้ากับทรวงอกเขา
“ใช่...ถ้าเราสู้ไม่ชนะเพราะกำลังความชั่วแข็งแกร่งกว่าพลังความดี...เราก็จะตายด้วยกัน!”
ooooooo
การปะทะครั้งล่าสุดระหว่างพวกหินและเสี่ยภุชงค์ทำให้หาญกับบรรดาลูกศิษย์วัดตัดสินใจล้วงความลับของเสี่ยภุชงค์จากสีดาเพื่อหาทางเอาคืน โดยใช้หินเป็นเครื่องมือเพราะรู้ดีว่าสีดามีใจให้หิน










