เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 12
เปรียวส่ายหน้า ไม่อยากให้สองหนุ่มเลือกทางเดินผิด “แล้วพี่รู้ไหม...มลทินของคำว่าเสือมันจะติดตัวพี่ไปจนตาย...ตายไปแล้วพี่ก็ยังมีฉายาเสือปล้น ไม่มีเสือปล้นคนไหนจะหนีลูกปืนตำรวจพ้น ขึ้นชื่อว่าเสือไม่ถูกเขายิงตายก็ถูกจับขังกรง ต่อให้หนังเหนียวหายตัวได้หรือมีคาถาร้อยแปดแต่มันก็ต้องมีวันดับ”
“บางทีมันอาจเป็นชะตาลิขิตที่โชคชะตากำหนดไว้แล้วว่าใครจะเป็นอะไร”
“แล้วพี่หินกับพี่หาญถูกชะตาลิขิตให้เกิดมาเป็นโจรยังงั้นหรือ แล้วทำไมพี่ต้องโตมากับข้าวก้นบาตรกับเสียงสวดมนต์ ทำไมพี่ไม่ไปเกิดแล้วโตในดงเสือ”
หินกับหาญก้มหน้านิ่งไม่โต้ตอบ เปรียวรู้ดีว่าคงเปลี่ยนใจสองหนุ่มไม่ได้ โผกอดหินแน่น
“อย่ายอมให้ใครลิขิตพี่ให้ไปเป็นโจร พี่ต้องลิขิตตัวเองว่าพี่ไม่ใช่เสือปล้น”
หาญกลัวหินใจอ่อน โพล่งตัดหน้าเสียงเข้ม
“เปรียวพูดถูกแล้ว ถ้าเรายอมให้เสี่ยภุชงค์ ลิขิตเราให้มาเป็นโจร เราก็จะเป็นโจร...ปล้นพวกมัน!”
ooooooo
เปรียวสะเทือนใจมากที่หินกับหาญเลือกเป็นเสือปล้นเพื่อสู้กับเสี่ยภุชงค์ หินสงสารแต่ใจอ่อนไม่ได้ ได้แต่ตามไปส่งเธอถึงบ้านลำตัดเวลาต่อมา
“ระวังตัวนะ...เลิกนิสัยขี้โมโหได้แล้ว ไม่มีพ่อไม่มีแม่เปรียวต้องโตเป็นผู้ใหญ่ให้ได้ จะทำอะไรคิดเยอะๆ พี่ไม่ได้อยู่ดูแลเปรียว อยู่ใกล้ๆเปรียว เปรียวต้องดูแลตัวเอง”
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกพี่หิน เรื่องที่เกิดขึ้นมันสอนให้ฉันระวังตัว...อย่าไว้ใจคน อย่าคิดว่าคนมีเกียรติจะเลวกว่าเดรัจฉานไม่ได้ พี่หินเองก็ต้องระวังตัว เขาประกาศจับพี่แล้ว”
“ไม่ต้องห่วงพี่...พี่กับไอ้หาญเตรียมทางหนีทีไล่อยู่ใกล้ๆเสี่ยภุชงค์...ขึ้นบ้านเถอะ ทุกคนจะเป็นห่วง...พี่ไปละ”
“พี่หิน...ดูแลตัวเองดีๆนะ”
น้ำเสียงออดอ้อนของเปรียวทำให้หินรู้สึกดี ยื่นมือไปแตะแก้มนุ่มแผ่วเบาก่อนผละไปไม่เหลียวหลัง น้ำหวาน น้ำแข็งและบัวบานรอจังหวะอยู่แล้วโผล่ไปทักเปรียว
น้ำหวานเปิดฉาก “เราทุกคนเป็นห่วง ตามไปอำเภอ คนที่นั่นก็บอกว่าเห็นเปรียวกลับไปแล้ว”
เปรียวถอนใจยาว ไม่อธิบายเรื่องหายตัวไปแต่ประกาศเจตนาของหินกับหาญ “ต่อไปนี้บ้านโคกจะมีเสือปล้นก๊กเสือหินกับเสือหาญ ที่นี่จะกลายเป็นชุมโจร ...ชุมนุมคนนอกกฎหมาย พี่หินกับพี่หาญกลายเป็นโจรไปแล้ว...”
ดนัยคาใจเรื่องเปรียวหายตัวอย่างลึกลับเมื่อวันก่อน จนเมื่อสะระตะเหตุการณ์ก็คิดถึงความเป็นไปได้
เรื่องหินกับหาญ จึงเรียกหมวดรำพึงมาบอกข้อสันนิษฐาน
