ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "เพชร"

ไม่ว่าใครจะหว่านล้อมอย่างไรแม้แต่จิตราที่บอกรักณรงค์มาก ณรงค์คือชีวิตของแม่ อย่าคิดแบบนี้ ก็ถูกณรงค์ตวาด “หยุดได้แล้ว หยุด ถอยไป อย่ามาขวางกู” ณรงค์มองทุกคนอย่างคลุ้มคลั่ง

ชาญวิทย์พูดในแง่กฎหมายว่าตอนนี้ณรงค์ยังไม่ได้เป็นผู้ต้องหา เราแค่ต้องการสอบถามบางอย่างเท่านั้น “แต่ถ้านายทำร้ายคุณจิตราหรือคนอื่น เงื่อนไขของนายก็เปลี่ยนไปนะ นายจะไม่มีทางต่อรองอะไรกับใครได้เลย”

“มึงโกหก...กูรู้ กูฆ่าไอ้วุธ ยังไงกูก็ติดคุก กูไม่ยอมให้มึงจับ...กูไม่ยอม”

ทันใดตำรวจที่มากับชาญวิทย์ก็อ้อมจากอีกด้านซึ่งเป็นด้านหลังของณรงค์ ณรงค์หันยิงใส่ตำรวจทันที ปล่อยมือจนจิตราทรุดกับพื้นแล้วยิงเพชรกับเอที่ยืนอยู่ ครูหมายกระโจนเข้าหาเพชรแล้วล้มไปด้วยกัน ณรงค์คลั่งหันยิงใส่คนที่เหลือแล้ววิ่งหนีไป ตำรวจวิ่งตาม จิตราหัวใจแทบสลายกับสิ่งที่ณรงค์ทำ

เพชรประคองครูหมายที่เลือดทะลักออกจากบาดแผลที่ถูกณรงค์ยิงจากด้านหลังทะลุมาด้านหน้า ร้องบอกเอให้พาครูไปหาหมอ

ครูหมายพยายามยกมือห้าม บอกว่า

“ไม่...ครูรู้...ฝากครูสร้อยด้วย ฝากบอกครูสร้อยด้วย อย่าทิ้งเด็ก อย่าทิ้งใคร...” ครูพยายามจับมือเอกับเพชรคนละข้าง สั่งเสีย “เพชร...เอ...ใช้ชีวิตให้ดี อย่าทำลายชีวิตตัวเอง อย่าให้เหมือนไอ้รงค์ เอ...เอ็งเป็นคนดีได้ เอ็งทำได้ ให้อภัยตัวเอง อย่าลงโทษตัวเอง อย่ากลัวที่จะทำความดี อย่ากลัว...”

ครูหมายสะอึกกระอักเลือดออกมาในประโยคสุดท้ายแล้วแน่นิ่งไป คลายมือจากเพชรและเอลง

เพชรกับเอซบหน้ากับอกครูร้องไห้เสียใจอย่างที่สุด จิตรามองอย่างเจ็บปวดกับการสูญเสียจากน้ำมือของณรงค์ เสียงปืนดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่ง จิตราผวาเฮือกร้องออกมาสุดเสียง

“รงค์...ลูกแม่!” แล้วกระเสือกกระสนวิ่งไปทางเสียงปืน เพชรตกใจบอกเอว่าฝากครูด้วยแล้ววิ่งตามจิตราไปทั้งที่น้ำตายังเต็มหน้า

ที่ซอยในชุมชน ชาญวิทย์กำลังหว่านล้อมให้ณรงค์ยอมมอบตัว แต่ณรงค์กลับยิงใส่ทำให้ตำรวจที่ล้อมอยู่จำต้องยิงตอบโต้หลายนัดจนณรงค์ทรุดกองกับพื้น

จิตรากับเพชรวิ่งมาเห็นพอดี จิตราทรุดฮวบลง ดีที่เพชรเข้าประคองไว้ทัน

ooooooo

ที่บ้านเพชร ย่าพุดกรองกอดปลอบจิตราที่ร้องไห้ฟูมฟาย ปริมยืนดูที่หน้าห้องด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเพราะถูกณรงค์ทำร้ายไว้มาก

พิมเข้ามาหาปริม พูดความรู้สึกของตนอย่างอ่อนโยนว่า

“ย่าสอนเรามาตลอดเรื่องการให้อภัยต่อกัน...

พิมเองไม่เคยเข้าใจและคิดว่าตัวเองไม่น่าจะทำได้ แต่จากเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด พิมว่าเราต่างก็โดนกันมาอย่างหนักแล้วทุกคน เรารอดมาได้อย่างหวุดหวิด ต้องถือว่าทุกคนโชคดี เพราะฉะนั้นเราก็ต้องทำให้ดีอย่างที่พี่เพชรบอกไว้ คำพูดสุดท้ายของครูหมายไงคะ”

“จ้ะพิม คำพูดสุดท้ายของครูหมาย...อย่ากลัวที่จะทำความดี อย่ากลัวที่จะให้อภัยกับความชั่วร้ายที่เกิดขึ้น... ขอบใจนะพิม ขอบใจจ้ะ”

ปริมพูดแล้วยิ้มให้พิมทั้งที่น้ำตานองหน้า...