ตอนที่ 8
ที่บ้านร้าง ณรงค์ลากปริมเข้ามา บอกปริมว่าระหว่างรอพวกนั้นให้เธอมาใช้หนี้ที่ค้างกับตนก่อน ปริมตกใจร้องห้ามดิ้นร้องให้ปล่อย รินทร์บอกณรงค์ให้ปล่อยคุณปริม ถูกณรงค์ด่า “อย่าแส่!” แล้วลากปริมออกไป
แตนสั่งวุธให้เอาเชือกมาล่ามพวกนี้ไว้ แต่มองหาไม่เห็นวุธ ณรงค์ลากปริมเข้ามาโยนไปรวมกับรินทร์และพิมสั่งให้มัดรวมด้วยกัน สามสาวจึงถูกแตนลากไปมัดรวมกัน รินทร์พยายามกล่อมแตนว่า
“แตน...อย่าทำแบบนี้เลย ปล่อยพวกเราไปเถอะ ...แล้วมอบตัวเสีย ฉันจะช่วยพูดให้ เธอจะได้...”
“เงียบ แล้วอย่าคิดหนี ถ้าใครโผล่ออกไปก็เตรียมตัวตายได้เลย” ขู่แล้วรีบวิ่งออกไป
รินทร์บอกพิมกับปริมให้เข้มแข็ง เราต้องมีสติ ต้องเอาตัวรอดไปจากที่ตรงนี้ก่อน บอกปริมกับพิมให้ช่วยกันแก้มัดเพราะดูแตนรีบมากไม่น่าจะมัดได้แน่นหนา ปริมกับพิมตั้งสติพยายามช่วยกันแก้มัด
ooooooo
ยายเจียมนั่งอยู่กับย่าพุดและแก้วตา ถามขึ้นอย่างหมดความอดทนว่าจะนั่งรอกันอย่างนี้อีกนานแค่ไหน ป่านนี้ไอ้รงค์มันพานังพิมกับคนอื่นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ไกรสรโพล่งว่าถ้ารู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหนตนก็ไม่นั่งรอแบบนี้หรอก ก็พอดีชาญวิทย์กับลูกน้องเดินเข้ามาบอกเพชรกับไกรสรว่าได้เบาะแสแล้ว ถามย่าพุดว่า
“พวกมันใช้รถตู้สีขาวใช่ไหมครับ”
ย่าพุดนิ่ง พยายามคิด ก็พอดีวุธโผล่เข้ามาบอกด้วยท่าทางร้อนรนหวาดกลัวว่า
“ใช่...แล้วฉันก็รู้ว่ามันจอดไว้ที่ไหน”
ทุกคนมองวุธอย่างมีความหวัง
เวลาเดียวกันที่บ้านร้าง แตนเดินตะโกนเรียกวุธรอบบ้านอย่างหัวเสีย เมื่อไม่เจอก็หันไปเล่นงานณรงค์
“เห็นไหม ฉันบอกแกแล้วให้เก็บมัน เพื่อนแกมันปอดแหก ซวยเลย ไม่รู้ว่ามันเผ่นไปถึงไหนแล้ว โง่ทั้ง ลูกพี่ลูกน้องเลย” ณรงค์หันตวาดปรามแตน แตนตวาดกลับทันที “ทำไม หรือว่าไม่จริง แกมันใจเสาะ เตรียมตัวซวยเพราะไอ้เพื่อนเฮงซวยของแกได้เลย ไปเลย ไปช่วยกันลากอีสามตัวนั่นไปหลบที่อื่นก่อน”
แต่พอแตนเข้าไปในบ้านร้างก็ร้องบอกณรงค์ว่าพวกมันหายไปหมดแล้ว รินทร์ที่แอบอยู่มุมหนึ่งพุ่งเข้าเอามืออุดปากแตน ปริมกับพิมโผล่มาจากอีกมุมแต่ยืนละล้าละลังหาจังหวะเข้าไปช่วยรินทร์ไม่ได้เพราะแตนดิ้นสุดแรง รินทร์ตะโกนให้ปริมกับพิมรีบหนีไปตามคนมาช่วย พิมจึงลากปริมออกไป
แตนพยายามวิ่งไปขวางแต่ถูกรินทร์กระชากเหวี่ยงไปอีกมุมหนึ่งลงไปกองจุกกับพื้น รินทร์วิ่งออกไปแต่แล้วก็ชะงักเมื่อพิมกับปริมถอยกลับมาใบหน้าซีดเผือด
“อยากจะลองดีกับฉันนักใช่ไหม” ณรงค์ถือปืนตวาดถาม










