ตอนที่ 5
“แล้วครูอัญเขาจะไม่โกรธเราใช่ไหม เพราะตั้งแต่แม่เราเสียไปครูอัญเขาก็ดูแลเรามาตลอด”
“โกรธทำไมล่ะ ในเมื่อปัทม์โตแล้ว”
“ขอบคุณมากนะรส เรารู้สึกดีขึ้นเยอะเลย” ปัทม์คลายกังวลอย่างเห็นได้ชัด
ooooooo
วันต่อมาปัทม์กว้านซื้อหนังสือพิมพ์เพื่อหางานโดยเฉพาะที่ระบุว่า “จบ ป.ตรี” และ “ไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์” แล้วสุ่มไปสมัคร 5-6 ที่ ล้วนแต่ตอบกลับมาว่า “แล้วจะติดต่อกลับไป”
ไปเจอบริษัทที่จำหน่ายผลิตภัณฑ์น้ำดื่ม ปัทม์เดินเข้าไปเห็นผู้สมัครหญิงกำลังถูกสัมภาษณ์ ปัทม์ไปต่อคิวจนมาถึงแต่เจ้าหน้าที่กลับเรียกหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเข้าไป ปัทม์ถามว่าคิวตนไม่ใช่หรือ พนักงานบอกให้รอสักครู่ ให้ผู้หญิงสัมภาษณ์เสร็จก่อน
ปัทม์นั่งรอ มองไปเห็นผู้หญิงอีกหลายคน แต่...ไม่มีผู้ชายเลย
เมื่อเจอรสสุคนธ์ เธอถามว่าไปสมัครงานเป็นยังไงบ้าง ปัทม์บอกว่ามีแต่รอเขาเรียกอย่างเดียว ดูแล้วท่าจะชวด รสสุคนธ์ถามว่าจะลองไปสมัครงานบริษัทที่ตนสมัครไหม สมัครไว้ก่อนเผื่อโชคดีได้ทำงานด้วยกัน
รสสุคนธ์พาปัทม์ไปสมัครงานบริษัทผลิตภัณฑ์อาหารที่เธอไปสมัครไว้ บอกว่าผู้จัดการเป็นเพื่อนพี่ชาย ถ้ามีความสามารถงานนี้ปัทม์ก็คงไม่พลาดแล้วชวนไปหาอะไรกินกัน ปัทม์บอกว่าเดี๋ยวเราเลี้ยงเอง
วันนี้หลังเลิกเรียนแล้วหนูตุ่นรีรอปัทม์เพื่อกลับด้วยกัน จนเพื่อนๆถามว่าหนูตุ่นกับปัทม์คิดกันแบบไหนแน่ ตัวติดกันตลอดเลย หนูตุ่นกระชากเสียงตอบว่า “พี่น้องกัน!!”
เพื่อนถามว่าจริงเหรอ เพื่อนผู้ชายต่างไม่กล้าจีบหนูตุ่นเพราะเรื่องนี้แหละ บอกหนูตุ่นให้กลับไปเถอะป่านนี้ปัทม์คงถึงบ้านแล้วล่ะ
คืนนี้ปัทม์กลับไปเจอหนูตุ่นนั่งรออยู่ หนูตุ่นถามว่าจะกลับก่อนทำไมไม่บอกปล่อยให้หนูตุ่นรอจนเย็น
ปัทม์บอกว่าตนมีธุระรีบไปคุยกับเพื่อนเลยลืมบอก หนูตุ่นถามว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าเพราะหลายวันมานี้พี่ปัทม์เปลี่ยนไปมากดูห่างเหินไป และไม่ใช่ห่างเหินหนูตุ่นคนเดียวแต่ห่างเหินกับคนในบ้านหลังนี้ หนูตุ่นขอโทษถ้าทำให้พี่อึดอัดใจ
ปัทม์เดินเลี่ยงไปไม่พูดอะไรเลย ทิ้งให้หนูตุ่นยืนเหวออยู่ตรงนั้น
เช้าวันต่อมาปัทม์ก็ได้รับจดหมายแจ้งรับเข้าทำงานจากบริษัทที่รสสุคนธ์พาไปสมัคร เขาดีใจมากเอาจดหมายไปให้รสสุคนธ์ดูที่มหาวิทยาลัยและขอบคุณที่เธอช่วยแนะนำ รสสุคนธ์โผกอดปัทม์แสดงความยินดี ปัทม์กอดตอบด้วยความดีใจโดยไม่สนใจสายตาใคร










