ตอนที่ 5
เลิกเรียนแล้วปัทม์ไปส่งรสสุคนธ์พอถึงซอยเข้าบ้านรสสุคนธ์บอกส่งแค่นี้ก็พอแล้วโบกมือลากัน ยิ้มและมองปัทม์ด้วยแววตาที่มากกว่าเพื่อน
ปัทม์ส่งรสสุคนธ์แล้ววิ่งกลับบ้านเพื่อไปบอกข่าวดีนี้แก่ครูอัญ เจอสมพรที่หน้าเศร้าหมองอยู่กับครูอัญ ปัทม์ดีใจทักทายสมพรถามว่าจะมาทำไมไม่บอกก่อนแล้วเดวิดเป็นยังไงบ้าง
ปัทม์จึงรู้ว่าเดวิดเสียไปแล้ว เสียไปทั้งครอบครัวจากพายุทอร์นาโดที่พัดถล่ม ปัทม์เสียใจสงสารสมพรมากแอบเก็บจดหมายที่ได้งานไว้ในกระเป๋า
คืนนี้เมื่อปลอบสมพรจนหลับไปแล้ว ครูอัญออกมาบอกปัทม์ว่าตอนนี้สมพรเหลือตัวคนเดียวจริงๆ ไม่รู้ว่าเขาจะเอายังไงต่อกับชีวิต ลูกก็ไม่มี เกริ่นว่า
“ครูว่าสมพรคงจะอยากให้ปัทม์ไปอยู่เป็นเพื่อนที่โน่น”
ปัทม์ตัดสินใจบอกครูอัญว่าตนสมัครงานไว้หลายที่ยังไม่รู้ว่าจะได้งานหรือเปล่า
“ดีแล้วล่ะ ถ้าปัทม์ได้งานก็คงไปอยู่โน่นไม่ได้แน่ๆ” ปัทม์บอกว่าตนเป็นห่วงน้าพร “สมพรเขาอาจจะอยู่ได้ก็ได้ เขาต้องดีใจแน่ถ้ารู้ว่าปัทม์ได้งาน รอให้เขาดีขึ้นแล้วค่อยคุยกันดีกว่านะ”
เมื่อครูอัญเข้าไปห้องนอนหนูตุ่นก็ถามว่า
“ลูกรู้หรือยังว่าพี่ปัทม์อาจจะต้องไปอยู่กับน้าพร”
หนูตุ่นตอบงอนๆว่าไปก็ดีตนจะได้ไม่ต้องทะเลาะกับพี่เขาบ่อยๆ ครูอัญถามว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร หนูตุ่นบ่นว่าไม่รู้เหมือนกันแต่พี่เขาอารมณ์ขึ้นๆลงๆ
ครูอัญบอกว่าครั้งนี้พี่เขาอาจต้องไปอยู่นานเลย หนูตุ่นบอกว่าไปอยู่นานๆเลยก็ดีจะได้เลิกทำตัวงี่เง่า
“เรานี่ก็แปลกคน ลองพี่เขาไปจริงๆแม่อยากจะรู้ว่าจะเป็นยังไง”
“หนูตุ่นไม่เป็นไรหรอกค่ะ จะดีใจด้วยซ้ำ” ตอบงอนๆแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือทำเป็นไม่สนใจ
ooooooo
เช้าวันต่อมา หนูตุ่นกับครูอัญจะไปเรียนและไปสอนแล้ว ปัทม์บอกว่าวันนี้ตนจะอยู่ดูแลน้าพรเองไม่อยากให้แกอยู่คนเดียว
พอครูอัญกับหนูตุ่นไป ปัทม์เห็นสมพรนั่งกินข้าวเช้าเหงาๆก็รินน้ำไปให้ ถามว่าอร่อยไหม สมพรบอกว่าทำใจไม่ได้จริงๆกับการจากไปอย่างกะทันหันของเดวิด แต่พอเริ่มตั้งสติได้ก็มาหาปัทม์
ปัทม์ถามว่าน้าพรจะทำยังไงต่อไป สมพรถามว่าปัทม์อยากไปอยู่กับน้าที่เชียงรายไหม เพราะตอนนี้น้าก็ไม่มีใครแล้ว ถ้าปัทม์ไปอยู่ด้วยจะได้ช่วยน้าทำสวน
ปัทม์ลำบากใจมาก แต่ก็ตัดสินใจบอกว่าตนเพิ่งได้งานกำลังจะเริ่มเดือนหน้า สมพรผิดหวังแต่ก็ขอกอดแสดงความยินดีที่ปัทม์ได้งาน ชื่นชมจากหัวใจว่า
“คนเก่งของน้า ถ้าแม่รู้แม่ต้องดีใจมากๆแน่เลย”










