ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"
ตอนที่ 5
ปัทม์กล้ำกลืน ทั้งที่รู้ว่าน้าพรไม่เหลือใครแล้ว แต่ตนก็ได้งาน ความหวังที่จะสร้างอนาคตของตนพอดี...
เย็นนี้สมพรเตรียมอาหารมื้อเย็นไว้เต็มโต๊ะบอกว่าเลี้ยงที่ปัทม์ได้งาน หนูตุ่นจึงรู้ว่าปัทม์ได้งานแล้ว ตัดพ้อว่าไม่เห็นบอกกันเลย ปัทม์บอกว่าตนเพิ่งได้รับจดหมายเมื่อวานเอง เลยยังไม่ทันบอก
ครูอัญแสดงความยินดีด้วย ชมว่าเก่งมาก นี่ถือว่าได้งานเร็วมาก หนูตุ่นก็ดีใจด้วยถามว่าจะเริ่มงานเมื่อไหร่ เงินเดือนเท่าไหร่
“เหลือเข้าไปคุยรายละเอียด ต้นเดือนก็น่าจะเริ่มได้เลย เงินเดือนก็น่าจะประมาณ 2,000”
หนูตุ่นเผลอว่ากำลังงอนอยู่ ร้องตื่นเต้นว่าได้ตั้งเยอะแน่ะ รวยแล้วอย่าลืมเลี้ยงหนูตุ่นบ้างนะ ปัทม์มองถามขำๆว่าหายงอนแล้วเหรอ หนูตุ่นนึกได้เลยทำหน้าง้ำกลับมางอนตามเดิม
“มาๆ มากินข้าวกัน มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง เลี้ยงฉลองให้หลานรัก” สมพรตัดบทชวนทุกคนนั่งกินข้าวกันอย่างอบอุ่นเป็นครอบครัวเดียวกัน
ooooooo
แต่ปัทม์ยังคิดเครียดกับการตัดสินใจของตน ครูอัญถามขณะปัทม์ล้างจานอยู่ว่าเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมไม่ดีใจเท่าไหร่เลย
ปัทม์บอกว่าตนเครียด ถามว่าตนควรจะทำยังไงดี ควรอยู่ทำงานที่นี่หรือไปอยู่กับน้าพรที่เชียงรายดี
“ครูรู้ว่าปัทม์อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองและก็อยากจะดูแลน้าพรใช่ไหม...อันนี้ครูก็ช่วยตัดสินใจไม่ได้ จริงๆมันเป็นทางเลือกของปัทม์ ทางนึงก็คืออนาคตการงาน อีกทางก็คือคนที่ปัทม์ห่วง มีแค่ปัทม์เองเท่านั้นที่จะตัดสินใจเรื่องนี้ได้ เพราะไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ต้องมีคนเจ็บ”
หนูตุ่นฟังอยู่ด้วยนึกสงสัยว่าหมายถึงใครที่ต้องเจ็บ?
ooooooo
คืนนี้ครูอัญกับหนูตุ่นเข้านอนแล้ว ปัทม์กำลังจะนอนเห็นสมพรนั่งเหงาอยู่จึงเข้าไปคุยด้วย สมพรบอกว่าน้ายังคิดถึงเดวิดอยู่เลย ปัทม์จึงขอนั่งเป็นเพื่อน เห็นสมพรไอถี่ๆถามว่าน้าพรไม่สบายหรือ
สมพรบอกว่าน้าไม่เป็นอะไร กลบเกลื่อนว่าคงเป็นเพราะแก่ขึ้นมั้ง เปลี่ยนเรื่องถามปัทม์ว่าได้งานแล้วจะทำยังไงต่อไป ปัทม์บอกว่าคงจะไปหาที่อยู่ใหม่เพราะรบกวนครูอัญมามากแล้ว แล้วถามสมพรว่า น้าพรจะทำยังไงต่อไป จะกลับไปอยู่เชียงรายคนเดียวหรือ
สมพรบอกว่าปัทม์ไม่ต้องเป็นห่วง ให้อยู่ที่นี่ เมื่อมีโอกาสก็คว้าไว้เพราะมันไม่ได้มีมาบ่อยๆ
ฝ่ายหนูตุ่นยังทำเป็นงอนอยู่ แต่แอบเขียนจดหมายไปวางไว้ที่โต๊ะหนังสือของปัทม์ว่า
“พี่ปัทม์ หนูตุ่นอยากให้พี่ปัทม์อยู่ทำงานที่กรุงเทพฯนี่แหละ อย่างน้อยเราจะได้อยู่ใกล้ๆกัน ถึงแม้เราจะทะเลาะกันโกรธกันบ้างงอนกันบ้าง แต่หนูก็อยากให้พี่ชายคนนี้อยู่กับหนูทุกวันค่ะ...หนูตุ่น”
ปัทม์พับจดหมายใส่ซองหน้าเครียดแต่เมื่อนึกถึงวันเวลาที่ได้อยู่และช่วยเหลือกันกับหนูตุ่นตลอดมาซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ปัทม์เองก็มีความสุข สีหน้าที่เครียดก็ค่อยผ่อนคลาย กลายเป็นยิ้ม...
ooooooo
