ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"

“เราอาจจะโง่ที่ทิ้งโอกาสในการทำงาน แต่เราเชื่อว่างานยังหาใหม่ได้ เราจำเป็นต้องไปช่วยน้าเราทำสวนที่ต่างจังหวัด”

หนูตุ่นดีใจที่ปัทม์จะอยู่กรุงเทพฯไม่ทันไรก็ต้องตกใจเมื่อครูอัญบอกว่าปัทม์ไม่อยู่แล้ว ปัทม์ตัดสินใจจะไปอยู่กับน้าพรที่เชียงราย หนูตุ่นวิ่งไปดูที่ห้อง ทุกอย่างเก็บไว้อย่างเรียบร้อย หนูตุ่นกอดครูอัญร้องไห้โฮ

แต่คืนก่อนที่ปัทม์จะไปกับสมพร ปัทม์ขอคุยกับครูอัญบอกครูว่าตนตัดสินใจจะไปอยู่กับน้าพร ครูอัญถามว่าแล้วงานที่สมัครไว้ล่ะ

“ผมปฏิเสธไปแล้วครับ ผมคิดดูดีๆแล้วผมทิ้งน้าพรให้อยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ” ครูอัญถามว่าคิดดีแล้วใช่ไหม “ใช่ครับ...ครูครับ ผมยังไม่กล้าบอกหนูตุ่น ฝากครูบอกหน่อยนะครับ...ผมรู้ว่าหนูตุ่นไม่อยากให้ผมไป แต่มันจะดีกับตัวหนูตุ่นและผมครับ ผมเชื่ออย่างนั้น” ครูอัญถามว่ารู้ใช่ไหมว่าน้องจะเสียใจมาก

“ครับ แต่ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะบอกน้องด้วยตัวเองจริงๆ วันนึงผมจะกลับมาขอโทษน้องนะครับ”

“เดี๋ยวครูจะจัดการให้ ไปนอนเถอะ เดี๋ยวต้องเดินทางแต่เช้ามืด”

ปัทม์รับคำ แต่พอจะไปก็เรียกครูอัญไว้ พอครูอัญหันกลับมา ปัทม์ก้มกราบอยู่ที่พื้น เอ่ยอย่างซาบซึ้ง

“ผมขอบคุณครูมากจริงๆนะครับ กราบขอบพระคุณครูมากจริงๆที่ดูแลผมเป็นอย่างดีตั้งแต่แม่เสียไป ขอบคุณที่ให้โอกาสผม ให้ผมมาอยู่ที่นี่ ทุกสิ่งที่ครูคอยสอน คอยช่วยเหลือผม ชาตินี้ผมไม่รู้จะทดแทนยังไงหมดจริงๆครับ”

ปัทม์กราบครูอัญพูดทั้งน้ำตาอย่างซาบซึ้งใจ

ครูอัญประคองปัทม์ขึ้นมากอด

“ครูขอให้ปัทม์โชคดีกับทางที่เลือกนะ แล้วครูจะรอตอนปัทม์กลับมารับปริญญา ไปอยู่ทางโน้นยังไงก็ส่งข่าวมาบ้างล่ะ”

“ครับครู ขอบคุณมากครับ”

ครูอัญกอดปัทม์ไว้เหมือนลูกอีกคนหนึ่งที่ได้เลี้ยงดูมาแต่เด็ก และตอนนี้เขากำลังจะไปมีอนาคตของตัวเองในที่ห่างไกล...

ooooooo