ตอนที่ 3
พระพายย้ายเข้ามาอยู่กับป้าปิ่นได้แค่คืนเดียวก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ ท่านเกิดหวังดีขึ้นมานัดให้เธอไปเจอกับลูกเจ้าของร้านทองเพื่อดูตัว เธอไม่ยอมให้ใครมาจับคลุมถุงชนปฏิเสธว่าไม่ไป ป้าปิ่นขอร้องเธออย่าปิดตัวเองเลย ท่านอยากให้เธอมีคนดูแลจะได้หมดห่วง เร็กเก้ฟังอยู่ด้วยก็ไม่พอใจ ยุแยงตะแคงรั่วทันที
“ตอนเล็กๆก็ยกพระพายให้คนอื่น พอพระพายโตเข้าหน่อย ป้ายังจะขายพระพายอีกเหรอ”
คำพูดของเร็กเก้แทงใจดำพระพายเต็มๆ ถึงกับกินข้าวไม่ลงรวบช้อนส้อม หยิบจานข้าวเอาไปไว้ในครัว ป้าปิ่นถอนใจก่อนจะเดินตามไปอธิบายเหตุผลที่ทำอย่างนี้เพราะอยากเห็นเธอสุขสบาย เธอยืนกรานไม่ต้องการเป็นสะใภ้ร้านทอง ที่สำคัญเธอเลี้ยงตัวเองได้ สองป้าหลานมีปากเสียงกัน ป้าปิ่นโมโหที่พระพาย
ไม่เชื่อฟัง ไล่ตะเพิดออกจากบ้าน หากปีกกล้าขาแข็งอย่างนี้จะไปอยู่ที่ไหนก็เชิญได้เลย
“เชิญเก็บกระเป๋าออกไปจากบ้านข้าเลย แล้ว
ไม่ต้องกลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีก ไปสิ...เก่งนักก็ไปเลย”
ถูกไล่ราวกับเป็นหมูเป็นหมา พระพายทนไม่ได้เก็บข้าวของย้ายกลับไปที่ร้านขนมตาเทียน แต่เหมือนโรคซ้ำกรรมซัด เจ๊เจ้าของบ้านที่พระพายเช่าทำร้านขนมตาเทียน เบื่อจะรอค่าเช่าที่เธอมักจะผัดผ่อน ขายบ้านให้คนอื่นไปแล้ว ขอให้เธอย้ายออกไป เธอพยายามขอความเมตตาแต่เจ๊ไม่ฟังสั่งให้เธอช่วยย้ายออกไปตอนนี้เลย เธอตัดพ้อให้ย้ายกะทันหันอย่างนี้แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหนขอให้เห็นใจกันบ้าง
“จะไปอยู่ที่ไหนมันก็เรื่องของเธอ เพราะเรื่องนี้ฉันคุยกับลูกสาวตาเทียนเรียบร้อยแล้ว ถ้าเกิดย้ายเสร็จเมื่อไหร่ อย่าลืมเอากุญแจไปคืนฉันด้วยล่ะ” พูดจบ
เจ๊ผละจากไป พระพายเคว้งคว้างไม่รู้จะไปที่ไหนดี เดินใจลอยออกจากร้าน ลงไปที่ถนนเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว มีรถคันหนึ่งแล่นมาพอดี เสียงแตรรถเสียงเบรกดังลั่น รถคันนั้นหยุดได้ทัน คนขับรถลงมาดู ครั้นพระพายเห็นหน้าคนขับรถชัดๆพบว่าเป็นช่อม่วงนั่นเองโผกอดร้องไห้
“เขาขายบ้านตาไปแล้ว อาช่อ”
“อารู้แล้วจ้ะ ไม่เป็นไรนะพระพาย” ช่อม่วงกอดหลานตอบปลอบใจ
ooooooo
พันธกานต์รู้เรื่องที่ช่อม่วงจะให้พระพายย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเดียวกันกับตัวเองก็ไม่พอใจ แดกดันช่อม่วงตกลงจะเอาบ้านนี้เป็นสถานสงเคราะห์ใช่ไหม พระพายไม่อยากทำให้อาตัวเองเดือดร้อนรีบบอกว่าไม่เป็นไร เธอไปอยู่กับเต็มฟ้าดีกว่า แล้วคว้ากระเป๋าใส่เสื้อผ้าจะไป พันธกานต์สบช่องขับไล่ไสส่งให้ไปพ้นๆ
แสนคมเหลืออดสั่งให้ลูกชายหุบปาก จะทำตัวขวางโลกเรื่องไหนตนไม่ว่าแต่เรื่องนี้ตนขอเพราะ
พระพายเดือดร้อนจริงๆ แล้วบอกเธอว่าไม่ต้องไปอยู่ที่อื่น ตนเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ อนุญาตให้เธออยู่ได้
“ตามใจคุณพ่อแล้วกัน...ฉันเตือนเธอแล้วนะพระพาย ...ยินดีต้อนรับสู่บ้านคมน์พิมุกต์” พันธกานต์ว่าพลางยื่นมือมาให้พระพายจับเหมือนเป็นการทำสัญญาประกาศสงครามกัน เธอตกลงจะทำสงครามกับเขาจึงยื่นมือจะไปจับด้วย เขากลับคว้ามือเธอขึ้นมาจะจูบ พระพายชักมือกลับได้ทัน ทำท่าขยะแขยงใส่ พันธกานต์ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระก่อนจะเดินกลับขึ้นข้างบน แสนคมขอโทษแทนลูกชายด้วย
“ไม่เป็นไรค่ะคุณอา หนูพอจะรู้อยู่ว่าหมอนั่น เอ่อ...ว่าเขาเป็นคนอย่างไร”