พชรมนตรา
ตอนที่ 6
เสร็จสิ้นการประชุม ทุกคนทยอยออกจากห้อง เหลือนันทากับวีระที่ดูเหมือนยังมีข้อสงสัย นันทาถามณดลที่กำลังเก็บเอกสารว่า เพชรที่เอามาโชว์นั้นรวมไปถึงที่อยู่ในเซฟของพ่อเขาด้วยหรือเปล่า
“อานันหมายถึงชุดไหนล่ะครับ ที่บ้านก็มีเก็บไว้หลายชุด”
“ก็เพชร...เพชรที่พ่อแกชอบพูดถึงบ่อยๆไง”
“แล้วอานันรู้ได้ไงครับว่าคุณพ่อเก็บไว้ ผมจำได้ว่าคุณพ่อบอกว่าไม่เคยได้มันมานะ”
นันทาไม่รู้จะตอบยังไง สบตาวีระเพื่อขอให้ช่วยแต่เขากลับมองเมินไปทางอื่นทำไม่รู้ไม่ชี้
“เอาเป็นว่ารายละเอียดต่างๆผมจะแจ้งคุณอาเช่นเดียวกับคนอื่นๆนะครับ” ณดลพูดพลางพยักหน้ากับอาทิตย์แล้วพากันเดินออกไป
นันทาหันขวับมามองวีระตาขวาง “ไม่ช่วยกันบ้างเลย”
“จะช่วยยังไงล่ะ ขืนทำเป็นรู้มากไปเขาก็สงสัยพอดีน่ะสิ”
“ไม่ได้ดั่งใจเลย” นันทาบ่นอย่างหงุดหงิด ขัดใจไปหมด
ooooooo
ขณะที่เพชรกำลังให้อาหารแมวตัวที่เลี้ยงไว้อยู่นั้น ปัทมาเดินเข้ามาเมียงมองเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่มีท่าทีลังเลจนเพชรต้องเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน
“คุณปัทมีอะไรหรือเปล่าฮะ”
“คือ...ฉันมีเรื่องจะถามอะไรนิดหน่อย ผู้หญิงเมื่อคืน...คนที่มาค้างกับคุณดลน่ะ ใครเหรอ”
“ผู้หญิงที่ไหนฮะ เมื่อคืนนายนอนกับเพชร”
“ก็ผู้หญิงคนเมื่อคืนไง ที่ผมยาวๆ”
“ไม่มีนะฮะ หรือคุณปัทจะตาฝาดเหมือนกับนายอีกคน”
“ไม่มีงั้นเหรอ”
“ฮะ ไม่มีจริงๆ”
ปัทมาทำท่าจะถามต่อ แต่ชุ่มเดินเข้ามาขัดจังหวะบอกปัทมาว่าประพจน์ให้ไปพบ เธอเลยต้องปลีกตัวไปทั้งที่ยังคาใจเรื่องผู้หญิงผมยาว...
ประพจน์อยู่กับมาริสาและจันในห้องรับแขก เขาเรียกปัทมามาอีกคนเพื่อบอกให้รู้พร้อมกันทีเดียวว่าณดลจะจัดนิทรรศการเกี่ยวกับเพชรซึ่งเขาอยากให้ทุกคนไปร่วมงาน มาริสากับปัทมาวางท่านิ่ง ขณะที่จันระริกระรี้คิดเข้าข้างตัวเองว่าประพจน์จะเปิดตัวอัญชลีลูกสาวด็อกเตอร์อมรซึ่งก็คือเธอนั่นเอง
“อาแค่อยากให้ทุกคนไปร่วมงานน่ะ เดี๋ยวอาจะให้เจ้าดลจัดการเรื่องชุดให้พวกหนูนะ”
ประพจน์ไม่ได้คิดเรื่องเปิดตัวใครใดๆสักนิด แต่จันก็ยังอุตส่าห์ทึกทักอยู่อีก จนมาริสาทนไม่ไหวแอบด่าว่าหน้าด้าน...แล้วถามประพจน์ว่าพวกเราจำเป็นต้องไปร่วมงานนี้ด้วยหรือ
“นั่นสิคะคุณอา งานนี้เป็นงานภายใน พวกเราเองก็ยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าใครคือตัวจริง ปัทเกรงว่าจะไม่เหมาะสม”
“ก็แค่ร่วมงานน่ะ อย่าคิดอะไรมากเลย”
พอดีเพชรวิ่งตามไอ้เหมียวแมวของตนเข้ามา ประพจน์เลยบอกว่าเพชรก็ต้องไปงานนี้ด้วย แต่เพชรกังวลว่าเด็กกะเหรี่ยงอย่างตนคงไม่เหมาะกับงานโชว์เพชร คนจะคิดว่ามาขโมยของ จึงต่อรองขณะอยู่กับประพจน์ตามลำพัง แต่สุดท้ายก็ต้องจำนนอยู่ดี
“แกคิดว่าเจ้าดลมันจัดงานนี้ขึ้นมาเพื่ออะไรล่ะ”
“พชร...เอ่อ...เพชรนั่น”
