พชรมนตรา
ตอนที่ 6
พูดไปแล้วเพชรนึกได้ ร้องลั่นขึ้น “ผู้หญิงคนนั้น เทวีคนนั้น!”
“เฮ้ย! มันจะไปเกี่ยวอะไรกัน พ่อแกน่ะเสียไปแล้ว แล้วพรานวิทย์เขาก็ไม่ได้มาเกี่ยวข้องกับเรื่องเพชรนี่แล้วด้วย ฉันสิฉัน ฉันกับพ่อที่เอามาทั้งเพชรทั้งเทวรูป”
“แต่ว่า...”
“เด็กโง่เอ๊ย พ่อเราเขาไปสบายแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว พวกเราสิ ต้องเตรียมตัวจัดการกับเพชรนั่น”
ณดลถอนใจ...คิดอะไรไปเรื่อย ลูบหัวลูบไหล่เพชรเพลิน จนหันมามองหน้าเพชรแล้วนึกขึ้นได้
“ทำอะไรของแกวะ บอกแล้วไงว่าให้ทำตัวแมนๆ แล้วนี่อะไร ฉวยโอกาสกะฉันอีก”
เพชรรีบถอยห่างด้วยท่าทีงอนๆ ณดลทิ้งตัวลงนอนแล้วหันหลังให้ก่อนดึงหมอนข้างมากอดแน่นหลับตานิ่ง บอกตัวเองอยู่ในใจว่าเราไม่ชอบผู้ชายด้วยกัน...ส่วนเพชรยังคงนั่งกอดเข่า รู้สึกไม่สบายใจกับความฝันของตนเอาเสียเลย
ooooooo
รุ่งเช้าจันกับมาริสามีปากเสียงกันอีกด้วยเรื่องแมวของเพชรที่จันพยายามจะหาให้พบเพื่อลงโทษที่มันข่วนเธอเป็นแผล พอเจอตัวจันเลยฟาดไม่เลี้ยงด้วยไม้เรียวจนมันวิ่งหนีไปซ่อนตัวที่ศาลพระภูมิ
มาริสาสงสารแมวแล้วก็โกรธจันมากประกาศว่าจะไปฟ้องประพจน์
เกิดความวุ่นวายขึ้นเมื่อเพชรกับณดลเห็นสภาพแมวโดนตีเนื้อตัวแตก พร้อมกันนี้อาทิตย์ก็มาส่งข่าวว่าเมื่อคืนสถานที่จัดนิทรรศการโดนขโมยเข้าไปรื้อค้น โชคดีที่ยังไม่ได้ขนเครื่องเพชรมาไว้สักชิ้น มีแต่พวกรูปวาดราคาไม่แพง
ประพจน์รู้เรื่องแมวโดนทำร้ายจากมาริสาก็เรียกจันมาตำหนิหลายคำพร้อมกำชับเพชรให้ดูแลแมวของตัวเองดีๆ ส่วนณดลพาแมวของเพชรไปทำแผลและฉีดยาแล้วก็มาครุ่นคิดกันว่าใครคือขโมยที่ลอบเข้าไปในสถานที่จัดงาน
นันทารู้เรื่องขโมยก็เกิดความระแวงว่าจะเป็นพรานป่าคนของวีระ รีบแจ้นไปพบเขาถึงสำนักงานแล้วใส่ไม่ยั้งอย่างโกรธเกรี้ยว
“ใช่ฝีมือมันหรือเปล่า! ใช่มันหรือเปล่าที่เข้าไปขโมยของในที่จัดงานเมื่อคืนนี้”
“คืออย่างนี้คุณนัน...”
“ฉันบอกคุณแล้วว่าไอ้เลวนี่มันไว้ใจไม่ได้ คุณก็ไม่เชื่อ แล้วดูซิ เอาอะไรไปได้บ้างก็ไม่รู้”
“ไม่ได้เอาอะไรไปได้หรอกน่า แล้วอีกอย่างก็ยังไม่แน่ใจด้วยว่าจะใช่ไอ้พรานนั่น”
“ก็มันมาขอบัตรงานกับคุณไม่ใช่เหรอ แล้วคุณก็ยังหน้าด้านให้มันไปอีก ดูซิ ป่านนี้คงวุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว”
“เอาเป็นว่าตอนนี้เราใจเย็นๆก่อนเถอะนะ” วีระเอาอกเอาใจโอบนันทาให้นั่งลง
“ถ้าเกิดมันโดนจับได้แล้วสาวเรื่องนั้นเข้ามา เราได้ซวยกันแน่ๆ ฉันไม่อยากติดคุกตอนแก่หรอกนะ” นันทาพูดพลางสะบัดสะบิ้งไม่พอใจ
“ไม่หรอกน่ะ ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ ผมก็ไม่เอามันไว้หรอก”
“คุณก็รู้ไอ้บ้านั่นมันอย่างกับมีญาณทิพย์ ว่าอะไรมันหน่อย เดี๋ยวมันก็โผล่มาขู่เราอีกหรอก”
“ไม่หรอก ผมโทร.ไปหามันแล้ว เห็นว่าเจ็บตัวพอดูเลย”
“แล้วมันไปทำอีท่าไหนของมัน”
“ไม่รู้สิ อาถรรพณ์มั้ง”
“พูดไปเรื่อย อาถรรพณ์อะไรกัน”
“เอาเถอะๆ เดี๋ยวเรารีบไปที่จัดงานกันดีกว่า ขืนชักช้าพลอยจะโดนสงสัยไปด้วย ป่านนี้หลานคุณเสนอหน้าอยู่ที่โน่นแล้วมั้ง”
นันทายังทำอิดออด แต่ก็ไม่ปฏิเสธเพราะกลัวตัวเองจะโดนสงสัยอย่างที่วีระพูด
ooooooo
