หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

ฝ่ายพระยาพลเทพฟังขุนแผลงฤทธิ์รายงาน แล้วถามว่าแน่ใจหรือว่าคนที่ขัดขวางเราไม่ให้ได้หนังสือลับมาคืออ้ายหาญ ขุนแผลงฤทธิ์บอกว่าเพลงดาบโกหก ไม่ได้ แต่คนที่มาช่วยมันมีฝีมือสูงนัก ตนไม่ใช่คู่มือเลย

“เรื่องนั้นฉันจะจัดการเอง แต่ที่อ้ายหาญมันต้องการหนังสือลับเช่นกัน ก็แสดงว่ามันต้องระแคะระคายว่าหนังสือนั่นคือกระไร แลอาจจะรู้ด้วยว่าอ้ายเสือขุนทองลูกพี่มันตายด้วยน้ำมือผู้ใด” พระยาพลเทพบอกขุนแผลงฤทธิ์ที่อาสาจะตามไปฆ่าพันหาญว่า “เรื่องอ้ายหาญเป็นเรื่องรองไปแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดเพลานี้คือเราต้องได้หนังสือลับกลับคืนมาก่อน ไม่ว่าจะต้องฆ่าผู้ใดมากเท่าไหร่ก็ตาม”

พระยาพลเทพสั่งสีหน้าเหี้ยมเกรียม

ooooooo

แมงเม่าเข้าไปกราบกรมขุนวิมลแต่เช้า

สารภาพว่ายังหาทางแก้กลบทไม่ได้ กรมขุนวิมลถามว่า จะยอมแพ้แล้วหรือ เจ้าจอมอำพันเองก็ถอนใจว่า

ตนก็สิ้นปัญญาแล้วเหมือนกัน

แต่พอกรมขุนวิมลให้คุณท้าวโสภาไปเชิญ

เจ้าจอมเพ็ญมา แมงเม่าก็รีบบอกว่าตนยังไม่ยอมแพ้

แต่ขอเวลาอีกกึ่งวัน ถ้าบ่ายแล้วยังแก้กลบทไม่ได้ก็จะ

ยอมแพ้ ยอมรับว่า

“กลบทนี้ยากเย็น เพราะไม่รู้ตัวใบ้เจ้าค่ะ หากเราจับได้ว่าตัวใบ้คือกระไร หม่อมฉันมั่นใจว่าสามารถแก้ได้เจ้าค่ะ”

กรมขุนวิมลย้ำว่า “ถ้าถึงกำหนดแล้วเจ้าจะบ่ายเบี่ยงอีกไม่ได้นะ มิเช่นนั้นจะเสื่อมเสียมาถึงฉันด้วย”

“เพคะ” แมงเม่าสีหน้าแววตามุ่งมั่นมาก

แมงเม่าออกไปหน้าตำหนักเจอขันทองมารอรับ แล้ว ขันทองบ่นว่าไม่มีกระไรอยู่ในหัวแม้แต่น้อยยังกล้าไปทูลขอเวลาท่านอีก ถามว่าคิดมาทั้งคืนมีสงสัยที่ใดบ้าง แมงเม่าบอกว่ารูปดอกบัว เชื่อว่าดอกบัวต้องบอกใบ้

ถึงกระไรสักอย่างแต่คิดไม่ออก

แมงเม่าพูดไม่ทันจบท้องก็ร้องโครกครากทำเจ้าตัวขายหน้ามาก แก้เกี่ยวว่ามัวแต่จดจ่อกับการแก้กลบทไม่รู้สึกหิวแต่พอเข้าเฝ้าเสร็จก็หิวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ขันทองจึงพามากินอาหารที่เรือน และแกล้งใช้ให้เยื้อน

ออกไปซื้อเครื่องหอม

เมื่อแมงเม่ากินอาหารอิ่มแล้ว ขันทองถามว่า อีกไม่นานก็จะเพลแล้ว ขอเวลากรมขุนท่านไว้ถึงบ่ายไม่ใช่หรือ แมงเม่าถามว่าออกหลวงมีกระไรจะพูดก็พูดมาเถอะ ขันทองถามว่าจะให้ตนช่วยหรือไม่ มีข้อแม้ว่า

“ถ้าตกลงก็ต้องสัญญามาก่อนว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร แลห้ามมิให้ใครรู้เด็ดขาดว่าฉันช่วยเจ้า”

แมงเม่ารีบรับคำและเอากลอนกลบทออกมาให้ขันทองดู ขันทองถามว่าเจ้าเห็นกระไรในกระดาษ แมงเม่าบอกว่าเห็นตารางกลีบดอกบัว ขันทองยิ้มบอกว่าแต่ตนเห็นแต่ตารางหมากรุก

ขันทองชี้ให้เห็นว่า “ดูให้ดี กลอักษรบางอันเจ้าโจทย์ตั้งขึ้นมาก็เพื่อเป็นกลลวงแต่แรก หากมองภาพก็ย่อมหลงที่กล” แมงเม่าฉุกคิดได้บอกว่าดอกบัวเป็นตัวหลอก จุดที่บอกใบ้คือตารางหมากรุก

ขันทองชมว่าฉลาด อธิบายว่าหมากรุกแต่ละตัวมีทางเดินของมันเอง หลักใหญ่ของกลอักษรคือถอดตัวซ้ำ ย้ำตัวเดินหน้า ย้ำถอยหลัง พ้องบังคับ ครุ ลหุ

ในที่สุดแมงเม่าก็ถอดกลบทได้ เมื่อนำกลับไป อธิบายให้กรมขุนวิมลฟัง โดยมีเจ้าจอมอำพันกับเจ้าจอมเพ็ญฟังอยู่ด้วย กรมขุนวิมลยิ้มพอใจอ่านออกเสียง

ให้ฟังกัน...

“พรโพยมแจ่มแจ้ง โพยมพร

แผ้วผ่องกลางอัมพร ผ่องแผ้ว

ดาษดาวดาสลอน ดาวดาษ

ล้อมแวดดาวเดือนแพร้ว แวดล้อมเดือนดาว”