หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

เป็นเวลาเดียวกับที่พระเจ้ามังระเรียกประชุมขุนนางทั้งชาวอังวะและฝรั่งขอความเห็นว่า อยากจะยกทัพไปอโยธยาเพื่อล้างอายศึกคราก่อน ขุนนางเห็นด้วย พระเจ้ามังระจึงให้ไปเตรียมทัพ

“มิบังควรยกทัพพระเจ้าข้า” เสียงอะแซหวุ่นกี้แย้งขึ้น พระเจ้ามังระถามว่าเหตุใดถึงเห็นว่าไม่ควรยกทัพ “แม้เราจะสิ้นศึกในแล้วแต่อาณาประชาราษฎร์ยังอ่อนล้าจากการทำศึกมานานปี จึงควรให้พักผ่อนฟื้นกำลังมากกว่าเร่งทำศึกต่อ อีกประเทศอังวะเราได้เปรียบอโยธยาอยู่ห้าข้อ  จึงไม่จำเป็นต้องออกศึกในเพลานี้พระพุทธเจ้าข้า”

พระเจ้ามังระถามว่าห้าข้อมีกระไรบ้าง ข้อหนึ่งอะแซหวุ่นกี้เปรียบเทียบให้เห็นข้อได้เปรียบและเสียเปรียบในการปกครองประเทศว่าอังวะได้เปรียบอโยธยาอยู่มาก ข้อสอง ขุนนางอโยธยาเกณฑ์แรงงานไปเพื่อประโยชน์ส่วนตน จึงทำให้เสื่อมทรุดเป็นช่องทางให้เกิดการฉ้อราษฎร์บังหลวงยิ่งขึ้นไปอีก ข้อสาม เหล่าขุนนางของ อโยธยาชิงดีชิงเด่นแบ่งพรรคแบ่งพวกกันมากขึ้น ทำให้อโยธยาอ่อนแอลงทุกที ข้อสี่ อโยธยาเก็บภาษีไม่เป็นธรรม แม้แต่ผักบุ้งก็ยังเก็บภาษี ทำให้ราษฎรเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้า

พระเจ้ามังระชมว่าพิเคราะห์ได้ดี ถามว่าแล้วข้อห้าเล่า อะแซหวุ่นกี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที...

“นับแต่ศึกคราก่อนเราก็มีไส้ศึกฝังตัวอยู่ในอโยธยา แลทุกวันนี้ก็ยังทำหน้าที่ไส้ศึกให้เราอย่างดี กล่าวได้ว่าเรารู้ความเป็นไปของอโยธยากระจ่างดั่งนิ้วในฝ่ามือพระพุทธเจ้าข้า”

พระเจ้ามังระถูกใจการพิเคราะห์ของอะแซหวุ่นกี้มากยิ่งเชื่อมั่นว่าถึงคราวรบจริงต้องชนะแน่นอน

ooooooo

ที่ตำหนักกรมขุนวิมล เจ้าจอมอำพันกำลังถอดกลบทของเจ้าจอมเพ็ญหน้าดำคร่ำเครียด แต่กลบทคราวนี้ยากมากเพราะเจ้าจอมเพ็ญให้พระยาพลเทพช่วยทำให้พวกกรมขุนวิมลมืดแปดด้านไม่รู้จะถอดยังไง

เจ้าจอมเพ็ญนั่งดูอยู่อย่างสะใจซ้ำเยาะเย้ยเจ้าจอมอำพัน ถามกรมขุนวิมลว่าจะให้ตนเฉลยดีไหม กรมขุนวิมลขอแก้ก่อน ถ้าแก้ไม่ได้ก็จะยอมแพ้ เจ้าจอมเพ็ญ ทำทีลูบท้องทูลลากลับเพราะพระพุทธเจ้าในครรภ์คงไม่ทรงโปรดให้นั่งหรือยืนนานๆ

เมื่อเจ้าจอมเพ็ญไปแล้ว กรมขุนวิมลปรารภกับเจ้าจอมอำพันว่ากลบทของเจ้าจอมเพ็ญครานี้พิสดารนักเห็นทีคงต้องยอมแพ้ แต่เจ้าจอมอำพันเห็นความเหิมเกริมของเจ้าจอมเพ็ญแล้วบอกว่าเราจะยอมแพ้มิได้เด็ดขาด ฉุกคิดถึงแมงเม่าว่าเป็นคนมีไหวพริบ น่าจะแก้กลบทนี้ได้

กรมขุนวิมลจึงให้หลวงศรีมะโนราชไปรับเข้าทางท้ายวัง เกรงว่าหากเจ้านายพระองค์ใดเห็นเข้าจะต้องพระทัยเพราะแมงเม่ายิ่งโตยิ่งงาม

หลวงศรีมะโนราชไปถึงบ้านมิ่ง พวกทาสหญิงแอบดู ถูกหลวงศรีมะโนราชตวาดว่าดูกระไร เห็นตนเป็นตัวประหลาดหรืออย่างไร แมงเม่าไม่พอใจที่หลวงศรีมะโนราชมาตวาดคนของตน จำได้ว่าออกหลวงผู้นี้เคยใช้หางกระเบนเฆี่ยนผลและเกือบเฆี่ยนตนด้วย จึงแกล้งทำเป็นปวดท้องกะทันหัน เห็นทีจะเข้าเฝ้ากรมขุนท่านมิได้เสียแล้ว บอกอินให้หากระดาษกับพู่กันให้ที ตนจะเขียนหนังสือขอประทานอภัยกรมขุนท่าน