นางร้าย

เพื่อนๆที่คณะได้ยินกิตติศัพท์มาว่าถ้ามีเงินไม่ถึงพันล้านบาทอย่ามาสะเออะคุยกับภรณีก็เลยไม่มีใครยุ่งด้วย เธอเห็นเพื่อนๆหยอกล้อกันสนุกสนานอยากทำบ้างแต่ทำไม่ได้เพราะแม่ห้ามที่สำคัญทำไม่เป็นอีกต่างหาก แจ๋นเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ ตัดสินใจเดินไปหาบันดาลซึ่งแอบมองภรณีอยู่ห่างๆ สั่งให้ทำน้ำส้มคั้นมาให้

คุณหนูของตนดื่มทุกวัน หยิบเงินค่าน้ำส้มล่วงหน้า

หนึ่งเดือนแล้วไล่ให้รีบไปทำ เขาดีใจขยับจะไปแต่นึกอะไรขึ้นได้

“ผมจะส่งเข้าไปได้อย่างไรกันครับ ในเมื่อ เอ่อ...”

“ในเมื่อมันไม่มีอะไรที่นายต้องกลัวแล้ว จะรออะไรไม่ทราบ เดี๋ยวเปลี่ยนใจนะเออ” แจ๋นเห็นเขาไปพ้นแล้ว บ่นพึมพำกับตัวเอง “กูหนอกู อยู่ดีๆมาเสี่ยงตายทำไงได้ มนุษยธรรมมันเรียกร้อง”

ooooooo

ภวาภพเอาผ้าขนหนูผืนเล็กที่เพิ่งซื้อมาชุบน้ำบิดหมาดๆบรรจงเช็ดตามเนื้อตัวหน้าตาให้แขวลัยซึ่งละเมอสะอื้นออกมา เขาชะงักมือสงสารเธอจับใจก้มลงไปหอมแก้มสองข้างแล้วโอบกอดไว้ เธอขยับตัวค่อยๆลืมตาขึ้น เขารีบผละออกห่าง เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกถามว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน กองถ่ายรอแย่แล้ว

“สามชั่วโมงครับ”

แขวลัยลุกพรวดขึ้นจากเบาะรถ ภวาภพรีบปรับเบาะให้พนักตั้งตรงเพื่อเธอจะได้พิง เธอขอบคุณเขามาก ขอตัวไปกองถ่ายก่อนทุกคนกำลังรอเธออยู่ แล้วจะลงจากรถไปเรียกแท็กซี่ เขาตัดพ้อกลัวใครเห็นว่ามากับเขาหรือ มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น เธอหยิบมาดูเห็นเป็นสายจากอาทิตย์ ภวาภพรู้งานขยับจะลงจากรถให้เธอคุยสาย เธอกลับบอกว่าจะไม่รับสายนี้ปล่อยให้เสียงเรียกเข้าเงียบไปเอง แล้วจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่

“คุณต้องพักผ่อนให้มากๆนะครับ ผมปิดเทอมเล็กเลยรีบกลับบ้าน ดีใจนะที่ได้เจอคุณอีก แล้วคุณล่ะ”

หญิงสาวอยากบอกใจแทบขาดว่าคิดถึงเขา  อยากเจอเขาเช่นกันแต่ไม่กล้า ได้แต่บอกว่าไม่สมควรที่จะพูดกับเขา ภวาภพไม่ต้องการฟังคำนี้ ขอร้องอย่าพูดอีก

“ผมอยากถามคุณเหลือเกินว่าคุณอยากเจอบางคนมากกว่าผม จะตอบผมได้ไหม”

เธอได้แต่ก้มหน้านิ่ง เขาจับคางเธอให้เงยหน้าขึ้นสบตากัน สายตาของเธอบ่งบอกชัดเจนว่ามีใจให้ เขาดึงเธอมากอด แขวลัยสะอื้นเบาๆในอ้อมกอดของเขาอย่างมีความสุข...

ไม่นานนักบันดาลเอาน้ำส้มคั้นมาวางตรงหน้าภรณีที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออย่างคร่ำเคร่ง เธอ