ข้ามสีทันดร

ไม่นานนักเที่ยงวันเดินมาถึงจุดชมวิว เป็นจุดที่มองลงไปเห็นเมืองที่อยู่ด้านล่างสว่างไสวด้วยแสงไฟ เขานึกถึงตอนที่คุยกับหมอตามขึ้นมาได้ ท่านเคยเตือนไว้แล้วว่าเขาอาจจะต้องต่อสู้อย่างหนักเพื่อที่จะกลับไปมีที่ยืนในสังคม และอาจจะต้องใช้เวลาในการพิสูจน์ตัวเองให้สังคมยอมรับ

“แต่หมอเชื่อว่าคุณเที่ยงทำได้ มองไปข้างหน้าให้ไกลที่สุด อย่าจมจ่อมอยู่กับอดีตของตัวเอง เชื่อหมอ”...

เที่ยงวันลองทำตามที่หมอตามว่า เพื่อที่จะได้มองเห็นได้ไกลๆ เขาก้าวขึ้นไปยืนบนแนวกันตกซึ่งกว้างและมั่นคง แล้วทอดสายตาออกไป รู้สึกได้ถึงการปลดปล่อย ค่อยๆหลับตาลงปล่อยให้ลมอ่อนๆปะทะใบหน้า เดือนสิบผ่านมาเห็นพอดีคิดว่าเขาจะฆ่าตัวตายวิ่งเข้าไปกระชากตัวลงมาจากแนวกันตกล้มกลิ้งไปด้วยกันโดยมีร่างของเธอทับอยู่บนตัวเขา ปากก็พร่ำบอกว่าเขาจะตายไม่ได้ ทำไมคิดสั้นแบบนี้

“คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย” เที่ยงวันตะคอกเสียงลั่น ผลักเดือนสิบออกห่าง เธอละล่ำละลักนี่เขาไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายหรือ เขาด่าสวนทันทีว่าเธอเอาสมองส่วนไหนคิดแล้วเดินจากไปอย่างหัวเสีย...

ขณะที่เดือนสิบซึ่งอยู่ที่แอฟริกาใต้เข้าใจผิดคิดว่าเที่ยงวันจะฆ่าตัวตาย ดวลที่อยู่ในกรุงเทพฯมีปากเสียงกับพ่ออีก ดำเกิงไม่พอใจที่ลูกเถียงคำไม่ตกฟากยันยอดอกเขาหงายหลังตึง แทนที่จะสงบปากสงบคำ ดวลยังคงว่าพ่อตัวเองฉอดๆ “พ่อเคยทำอะไรสำเร็จบ้าง ล้มเหลวทุกอย่าง พ่อมันก็ไอ้ขี้แพ้เหมือนกันนั่นแหละ”

ดำเกิงฉุนขาดปรี่เข้าไปจะอัดลูกอีกครั้ง สกาวพุ่งไปกอดขาไว้ขอร้องอย่าทำอะไรลูก แล้วไล่ลูกออกไปก่อน ดวลมองภาพแม่ที่กอดขาพ่อซึ่งกำลังอาละวาดอย่างหมดหวัง ก่อนจะเดินลิ่วออกจากบ้าน เสียงพ่อด่าไล่หลังดังขึ้นเป็นระยะๆ นาราซึ่งอยู่บ้านติดกันได้ยินเสียงเอะอะออกมามอง เห็นดวลเปิดประตูรั้วออกมา รีบวิ่งไปถามว่าจะไปไหน เขาไม่ตอบ เธอขอร้องอย่าไปไหนเลย กลับเข้าไปขอโทษพ่อจะดีกว่า

“คนอย่างนั้นมันน่าขอโทษตรงไหน”

“ดวล ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ นั่นพ่อดวลนะ” นาราเตือนสติ

ดวลกลับเสียงกร้าวใส่ว่านั่นไม่ใช่พ่อของเขาเพราะท่านเองก็ไม่เคยคิดว่าเขาเป็นลูก แล้วคร่ำครวญว่าไม่มีใครรักเขาสักคน เธอเถียงคอเป็นเอ็นว่าไม่จริง 

เขายังมีทั้งแม่ พี่เดือนสิบและเธอที่รักเขา ดวลถึงกับอึ้งที่นาราสารภาพความในใจ แม้เขาเองจะรู้สึกแบบเดียวกันกับเธอ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม มีเสียงพ่อตะโกนด่าเขาดังขึ้นอีก ชายหนุ่มหันขวับไปมองในบ้าน ก่อนจะแกะมือนาราออกแล้วเดินจากไป

ooooooo

เดือนสิบวิ่งตามเที่ยงวันจนทันกันที่หน้าโรงแรมที่พักขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาไม่สนใจจะเสวนาด้วยเดินหนีไปอีก เธอรีบวิ่งไปดักหน้าเอามือยันอกเขาไว้ตรงตำแหน่งหัวใจพอดี ต่างฝ่ายต่างมองสบตากันนิ่งงัน เขากุมมือเธอให้จับที่อกด้านซ้ายแน่นขึ้น เผลอเรียกชื่อ “ฟาน” ออกมา