ข้ามสีทันดร

หญิงสาวสะดุ้งโหยงหันขวับ เจอเที่ยงวันยืนห่างไม่ถึงคืบใจเต้นไม่เป็นส่ำ พอตั้งสติได้เธอขอตัวไปจ่ายเงินเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน ครั้นล้วงกระเป๋าถือจะหยิบเงินพบว่ากระเป๋าสตางค์หายไปถึงกับหน้าซีดเพราะในนั้นมีทั้งบัตรเครดิตและพาสปอร์ต จัดแจงจะไปแจ้งความ เขาดึงตัวไว้แล้วเอากระเป๋าสตางค์คืนให้เธอดีใจมาก ขอบคุณเขายกใหญ่ แทนที่จะบอกว่าไม่เป็นไร เขาตำหนิเธออย่างแรงที่ไม่รู้จักระมัดระวังตัว

โดนว่าหนักเข้าเธอน้ำตาคลอจะร้องไห้ เขารู้ตัวว่าพูดแรงไป ขอโทษเธอแล้วผละจากไป...

ณ จุดนัดพบของเหล่าลูกทัวร์ ยุพราอดใจไม่ไหวถามสวาทวิมลว่าทำไมลูกชายของเธอถึงขี้เก๊กนัก เธอแก้ตัวแทนลูกว่ามาเที่ยวทั้งทีแต่โดนคนทั้งทริปนินทาขนาดนั้นจะให้ร่าเริงได้อย่างไร ยุพราสงสัยนินทาเรื่องอะไร สวาทวิมลยังไม่ทันจะตอบ รื่นเริงที่เดินเข้ามากับชีวาตม์เสนอหน้าตอบคำถามแทน

“ก็นินทาเรื่องที่เป็นไอ้ขี้ยาไงล่ะ”

ชีวาตม์พยายามปรามแม่ยายแต่ท่านไม่ฟัง แถมขู่สวาทวิมลว่าจะลากไส้ออกมาประจานให้ทั่ว เขาหมดความอดทนอุ้มแม่ยายออกไปเลย ยุพรายังงงไม่หายนี่มันเรื่องอะไรกัน สวาทวิมลแปลกใจนี่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรือ ทั้งที่คนเกือบทั้งทริปรู้เรื่องนี้กันหมด เธอออกตัวว่าตัวเองอยู่แต่กับเดือนสิบไม่ได้สุงสิงกับใคร สวาทวิมลอยากรู้ว่าถ้าเธอรู้แบบนี้แล้วจะรังเกียจตนกับลูกไหม

“หนูกลับชื่นชมคุณเที่ยง จิตใจต้องเข้มแข็งมากๆ เลยนะคะถึงจะเลิกได้”

“ถ้าทุกคนใจกว้างอย่างหนูก็ดีสินะ แล้ว...เพื่อนของหนูล่ะใจกว้างแบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า”

ยุพรามั่นใจว่าเดือนสิบจะยิ่งเข้าใจเพราะมีน้องชายติดยาเหมือนกัน ระหว่างนั้นเดือนสิบเดินหน้าจ๋อยๆ เข้ามา ยุพราเห็นเพื่อนตาแดงๆจะร้องไห้ถามว่าเป็นอะไร เธอยังไม่ทันจะตอบคำถามเที่ยงวันเดินเข้ามาหาพร้อมกับยื่นถุงใส่ของให้ เธอเปิดออกดูเห็นของฝากสีแดงชิ้นนั้นที่เธอจะซื้อแต่เกิดเรื่องเสียก่อน

เที่ยงวันเห็นเดือนสิบปิดกระเป๋าถือไม่เรียบร้อยจัดการปิดให้ สวาทวิมลกับยุพราเห็นท่าทางของเขาแล้วรู้ว่าต้องมีอะไรบางอย่าง เขาชวนให้เธอเลี้ยงกาแฟเป็นการขอบคุณที่เขาช่วยเธอเอาไว้ แม้จะงงๆอยู่บ้างแต่เดือนสิบก็ตกปากรับคำ เที่ยงวันชวนแม่กับยุพราไปดื่มกาแฟด้วยกัน สวาทวิมลชิงพูดขึ้นก่อน

“ไปกันเถอะจ้ะ แม่กับหนูยุพเพิ่งดื่มกันมาเมื่อกี้นี้เอง”

ooooooo