จ้าวสมิง

คล้อยตามใจลูกชาย ขอผู้หญิงคนนั้นจากอรรถ ปรากฏว่าปลัดหนุ่มตกลงอย่างง่ายดาย จูงมือเจนจิต

มาส่งให้โดยไม่สนใจว่าเธอจะส่งเสียงและดิ้นรนขัดขืน เพียงใด

“เอาไปแล้วอย่าให้มันกลับมาได้ จัดการให้มันสูญหายไปด้วยนะเสือคล้อย ฉันไม่อยากมีปัญหา”

“ได้...ถ้าลูกข้าเบื่อเมื่อไหร่มันก็หายไปจากโลกนี้เมื่อนั้น”

“ตามนั้น งั้นขอตัวนะเสือคล้อย” อรรถเดินกลับไปที่รถโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเจนจิตที่หวาดกลัวสุดขีดขณะโดนไอ้โชนลากตัวไปสังเวยไอ้แคล้ว

เสือคล้อยเดินกลับมาหาอากาพะโยซึ่งมีอาการเหนื่อยอ่อน ถามว่าต่อไปอาการลูกของตนจะเป็นยังไง

“ลูกเจ้าไม่ตายแล้ว หนังเสือทำให้พลังสมิงรวมเป็นมิตรกับจิตลูกของเอ็ง แต่ไม่หายขาดหรอกนะ ถ้าเมื่อไหร่ที่เชื้อกำเริบก็ตายได้อยู่ดี ทางเดียวก็คือต้องสังหารสมิงตัวที่กัดมันเท่านั้น”

“แต่ทำไมข้าไม่รู้สึกแบบนั้น ข้ารู้สึกว่าหนังเสือนี่มันมีดีพอที่จะรักษาลูกข้าให้หายได้เลย เพียงแต่แกปิดบังอยู่เท่านั้น ใช่มั้ย”

“เสือคล้อย ยังไงลูกแกก็หายแล้ว ปล่อยข้าแล้วคืนหนังเสือนั่นมาซะ ข้าจะได้ไป”

“ข้าชอบมันแล้วว่ะ มันต้องมีอะไรซ่อนอยู่ในนี้แน่ๆ”

“ข้าบอกไปหมดแล้ว”

“ข้าไม่เชื่อ”

“แบบนี้มันผิดคำพูด หนังเสือนี่แกไม่มีสิทธ์ิ ครอบครอง คนที่ไม่ใช่เจ้าของที่แท้จริงเก็บไว้มีแต่จะวิบัติ เจ้ากล้ารึ”

“มีอะไรที่เสือคล้อยกลัวบ้างล่ะ สรุปคือแกยังไปไหนไม่ได้จนกว่าข้าจะพอใจ”

อากาพะโยไม่พอใจอย่างแรง แต่คล้อยไม่สนใจ เดินห่างออกมาพร้อมหนังเสือในมือ ฝ่ายอรรถเดินกลับมาถึงรถ ดอนกับดาวตามหลัง ดอนตั้งคำถามด้วยความสงสัย

“นายครับ ทำไมต้องส่งเจนจิตให้พวกนั้น เขาทำเพื่อเราไปเอาหนังเสือมาให้นะครับ”

อรรถตอบอย่างเลือดเย็นว่าเจนจิตไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว

“แบบนี้ไม่โหดร้ายกับเธอไปเหรอครับ”

“นายฟังนะดอน ฉันต้องทำลายพยานหลักฐานทุกอย่าง ถ้ามันรอดแล้วบ้านนั้นรู้ว่าฉันให้ไปขโมยของมา ทุกอย่างก็จบ เข้าใจมั้ย”