จ้าวสมิง
ตอนที่ 12
“วันนั้นพ่อเห็นคนกลายเป็นเสือแล้วไม่อยากคิดเลย...แล้วไอ้เสือตัวนั้นมันต้องการอะไรจากลูก บอกพ่อได้ไหม คงจะสำคัญน่าดู”
“หรือว่าสิ่งที่เขาต้องการมันคือสิ่งที่จะแก้อาถรรพณ์ให้ตะวันได้คะ”
“ลูกว่าอะไรนะ”
“มันเป็นหนังเสือค่ะพ่อ เป็นเหมือนเครื่องราง พิมพ์ว่ามันต้องสำคัญมากๆ ลุงจอปาสั่งให้พิมพ์เก็บไว้ให้ดีที่สุด พ่อคะ เราอาจจะมีหวัง”
สวัสดิ์พลอยตื่นเต้นอยากเห็นหนังเสือ แต่พิมพ์สายขึ้นไปบนห้องกลับไม่พบมันเสียแล้ว เพราะเจนจิตแอบเข้ามาเอาไปก่อนหน้านี้และกำลังเร่งรีบไปให้อรรถโดยที่สอนกับศักดิ์ก็เห็นท่าทีลุกลี้ลุกลนของเธอแต่ไม่ได้เอะใจสงสัย
เมื่อมีของในห้องพิมพ์สายหายทำให้ใจนึกถึงเจนจิตที่เห็นลับๆล่อๆ พอจะไปเรียกลูกสาวมาสอบถามแต่รู้
จากสอนว่าเธอรีบร้อนออกจากบ้านไปเมื่อสักครู่ ทุกคนจึงแน่ใจว่าเป็นฝีมือเจนจิต
เวลาเดียวกันนั้นมีชายสูงวัยแต่งตัวเหมือนชาวเขามาส่งข่าวซาเงที่บ้านพักของผู้กองกำพลว่าตาชิไม่สบาย ซาเงเป็นห่วงพ่อมากอยากกลับไปเยี่ยมแต่ตำรวจสองคนที่ผู้กองให้เฝ้าซาเงไม่ยินยอมเพราะห่วงเรื่องความปลอดภัย ลุงคนนั้นจึงกลับไปคนเดียว แต่นึกไม่ถึงว่าแกจะโดนฆ่าทิ้งทั้งที่ตั้งความหวังว่าจะได้เงินค่าจ้างที่ไปโกหกซาเง
ทางด้านอรรถเมื่อได้หนังเสือจากเจนจิตก็ไม่ได้ให้ราคาค่างวดอะไรกับของสิ่งนี้ กลับรู้สึกไม่ชอบเสียด้วยซ้ำ แต่ดอนบอกว่าถ้าเสือคล้อยอยากได้มากขนาดนี้มันคงไม่ธรรมดา เพียงแต่เราไม่รู้ว่ามันสำคัญยังไง
“ของแบบนี้พวกมันอยากได้ก็เอาไปให้มัน ขอเพียงแต่มันทำตามที่พูดก็แล้วกัน ขอบใจเจนที่เอามาให้จนได้”
“คุณอรรถต้องการอะไร ถ้าเจนทำให้ได้ เจนเต็มใจค่ะ”
“งั้นก็เอาไปให้พวกเสือคล้อยเลยดีกว่า มันจะได้จบๆเรื่องซะที”
“งั้นเจนไปด้วยนะคะ”
อรรถไม่ปฏิเสธ แต่ดาวจับตามองอย่างไม่พอใจ
ooooooo
พิมพ์สายเสียดายหนังเสือนั้นมากและกังวลว่าจอปาจะไม่พอใจที่เธอทำหาย ใจรู้สึกผิดที่เลี้ยงลูกไม่ดี เธอขอโทษแทนลูกสาว แต่ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจนจิตขโมยไปทำไม
ด้วยความร้อนใจอยากไปบอกข่าวดีกับตะวันที่พ่อเข้าใจเรื่องเขาเป็นเสือเพราะช่วยชีวิตเธอ พิมพ์สายขออนุญาตพ่อไปที่บ้านตาชิ แต่สวัสดิ์บอกว่าพวกตะวันไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว
