จ้าวสมิง
ตอนที่ 12
“ใช่ครับ” ตะวันส่งเสียงเข้ามา ทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว “ผมยินดีทำทุกอย่างที่เสี่ยต้องการครับ
ผมจะทำให้อย่างเต็มใจโดยไม่มีเงินนั่นมาเกี่ยวข้อง เสี่ยเอาเงินกลับไปเถอะครับ ผมจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับคุณหนูอย่างที่เสี่ยต้องการ”
“ขอบใจมากตะวัน นายคงเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่ออย่างฉันนะ”
“ครับ...ผมเข้าใจ”
สวัสดิ์รู้สึกผิดเหมือนกันที่ต้องทำแบบนี้ ขณะที่ตะวันก็เจ็บปวดร้าวรานคิดว่าครั้งนี้ตัวเองสูญเสียความรักไปแน่แล้ว
ooooooo
อรรถกลับถึงบ้านด้วยความโมโห กวาดข้าวของบนโต๊ะหล่นกระจายระบายอารมณ์ที่ไม่สมหวังในรักกับพิมพ์สาย
“ทำไมนะพิมพ์...รู้ว่ามันเป็นสัตว์หน้าขน เธอยังเห็นมันดีกว่าฉัน มันดีกว่าฉันตรงไหน...ไอ้ตะวัน ทำไมมึงไม่ตายไปซะทีวะ กูอยากฆ่ามึงนัก”
“อยากฆ่า แต่มันยากใช่ไหมครับนาย เพราะมันเป็นเสือสมิง แต่ทุกอย่างย่อมมีจุดอ่อนเสมอ”
อรรถมองดอนตาขุ่น กระชากเสียงใส่ “ยังไงวะบอกมาซิ ถ้ามีวิธีฆ่ามันได้ฉันจะทำทุกอย่าง”
“เราทำเองไม่ได้ ต้องอาศัยคนอื่นครับ”
“ใคร?”
“มีคนเอาข้อเสนอมาให้ครับนาย...นี่ครับ”
น้อยกับโชนลูกน้องเสือคล้อยนั่นเอง อรรถจำได้มองมันสองคนอย่างแปลกใจ แต่ก็ยอมนั่งคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว
“เสือคล้อยมีอาวุธที่จะจัดการกับเสือสมิงได้อย่างนั้นเหรอ”
“ใช่ครับ เท่าที่รู้มีเพียงปืนของยองตะมุกับกระสุนอาคมของพ่อเสือที่จะฆ่าเสือสมิงได้ นอกนั้นอะไรก็ทำร้ายพวกมันไม่ได้”
“ที่พวกแกมานี่มีข้อเสนออะไร”
“พ่อเสือยังต้องการของบางอย่างที่บ้านเสี่ยสวัสดิ์ พ่อเสือมีข้อแลกเปลี่ยน ปลัดเข้าออกบ้านนั้นได้คงมีวิธีเอามันออกมา ถ้าเอามาให้พ่อเสือได้ กระสุนอาคมของพ่อเสืออาจจะช่วยปลิดชีวิตไอ้สมิงตะวันได้เหมือนกัน”
“น่าสนใจ แต่บอกได้ไหมอะไรที่เสือคล้อยอยากได้นักหนา ถึงลงทุนมาเจรจาแบบนี้”
“มันเป็นหนังเสือลงยันต์ สำหรับปลัดมันคงไม่มีค่าสักเท่าไหร่ แต่พ่อเสือต้องการเอาไปทำของขลัง ถ้าปลัด
หาวิธีขโมยมาได้พ่อเสือรับปากจะจัดการไอ้ตะวันให้ ปลัดคิดว่าไงครับ”
