จ้าวสมิง

“อาตมาปล่อยให้โยมทำแบบนั้นไม่ได้”

“ก็ลองดูสิ” อูซานขยับเข้าหาถวิล แต่รัศมีจาก

ตัวหลวงพ่อสว่างวาบทำเอาอูซานผงะหงายหลังรู้สึกปวดแสบ ปวดร้อนเหมือนโดนไฟเผา ลุกขึ้นได้ก็วิ่งหายไปในป่า

ถวิลพนมมือไหว้พระปลกๆ พอดีตะวันวิ่ง

เข้ามาร้องเรียกแม่ แต่ถวิลยังไม่แน่ใจว่าใช่ลูกของตน

จริงหรือไม่ จับต้องเนื้อตัวพลางพูดจาแปลกๆ แล้วยังจะให้ตะวันไหว้หลวงพ่อทั้งที่ไม่มีท่านอยู่ตรงนั้น

“แม่เป็นอะไร แปลกๆนะวันนี้ เป็นไข้รึเปล่า”

ถวิลมองรอบตัวไม่เห็นหลวงพ่อจึงเปลี่ยนใจ

ไม่พูดออกมา บอกแต่ว่าแม่สบายดีแล้วดึงลูกชายกลับมาบ้านตาชิที่ยองตะมุรออยู่ ตาชิรับรู้ปัญหาของครอบครัวตะวันจึงให้ย้ายไปอยู่บ้านเชิงดอยของน้องสาว อยู่ให้สบายใจ ส่วนเรื่องย้ายไปอีกฝั่งค่อยว่ากันอีกที

ooooooo

พิมพ์สายรอคอยการกลับมาของพ่อเพื่อจะคุยเรื่องตะวันอีกครั้งอย่างที่ตั้งใจ ส่วนเจนจิตที่ได้รับมอบหมายจากอรรถให้ขโมยหนังเสือจากพิมพ์สายจำต้องกลับมาที่บ้านเสี่ยสวัสดิ์ แต่ไม่ยอมตอบคำถามของแม่ว่าหายไปไหนมา

เมื่อใจเห็นลูกสาวทำลับๆล่อๆหน้าห้องพิมพ์สายก็ไม่ได้เอะใจ แค่ถามว่ามาทำอะไร เจนจิตกลบเกลื่อนเอาตัวรอดแล้วเดินผละไป แต่ยังไม่ถอดใจที่จะเข้าไปค้นหาหนังเสือในห้องพิมพ์สายเพื่อผู้ชายที่เธอรัก

เมื่อสวัสดิ์กลับมาและได้ฟังพิมพ์สายบอกเล่าสาเหตุที่ตะวันกลายเป็นเสือสมิงเพราะช่วยชีวิตเธอในวัยเด็ก และเขามีโอกาสหายเป็นปกติหากได้ของบางอย่างมาแก้อาถรรพณ์ สวัสดิ์มีท่าทีอ่อนลงแต่แววตายังคงกังวลอยู่ดี

“แต่ถ้าพ่อยอม วันหน้าถ้ามีลูกมีเต้าแล้วจะไม่

เป็นเสือเป็นสางกันหมดบ้านเหรอ พ่อยังรับไม่ได้หรอกพิมพ์”

“แล้วถ้าตะวันหายจากการเป็นเสือจริงๆล่ะ พ่อจะรับเขาไหมคะ”

“มันการันตีได้ไหมล่ะว่าเขาจะหาย เอาล่ะ ยังไงตะวันก็ทำเพื่อลูก ปกป้องแทนทุกอย่าง แถมช่วยชีวิตพ่อเอาไว้อีก ถ้ามองข้ามมันก็ไม่ยุติธรรมกับเขาเท่าไหร่ เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ถ้าตะวันหายได้จริง พ่อยอมพิมพ์ทุกอย่าง”

พิมพ์สายดีใจมาก สวมกอดและบอกรักพ่อที่สุด สวัสดิ์ลูบหัวลูกสาวด้วยความรักเช่นกัน

“พ่อมีลูกอยู่คนเดียวจะให้ทำยังไงล่ะ ให้ตะวันหายได้จริงๆก่อนนะ พ่อไม่ขัดข้องเลย”

“ค่ะพ่อ ตะวันต้องหายแน่ค่ะ”