ไฟหิมะ
ตอนที่ 16
นลินเก็บตัวในห้องด้วยความเสียใจที่พี่ชายทำร้ายหินสะบักสะบอมต่อหน้าต่อตา เช้าวันถัดมาเธอไม่ยอมลงมากินข้าวทำให้คิมหันต์โมโหมาก ขึ้นไปทุบประตูห้องเสียงดังโครมครามโดยมีอุไรยืนหน้าตาตื่นอยู่ใกล้ๆ
“ออกมากินข้าว อย่าดื้อกับพี่อีกนะน้องลิน พี่บอกให้ออกมากินข้าว ได้ยินมั้ย”
“ให้อุไรเอาไปเสิร์ฟคุณหนูลินบนเตียงดีไหมคะคุณคิม”
“ไม่ต้อง ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรทำไมต้องให้กินข้าวบนเตียง น้องลิน...พี่บอกให้ออกมา แล้วลงไปกินข้าวกับพี่ข้างล่าง”
ภายในห้องยังนิ่งเงียบไม่มีการเคลื่อนไหว คิมหันต์หันขวับมาตวาดอุไรเสียงเขียว
“จะยืนเซ่ออยู่ทำไม กุญแจล่ะ กุญแจอยู่ไหน ไปเอากุญแจมา”
อุไรหวาดกลัวจนมือไม้สั่น ดึงกุญแจออกจากเอวตัวเองส่งให้ “อยู่นี่ค่ะ กุญแจอยู่นี่”
คิมหันต์กระชากกุญแจไปเปิดประตูแล้วปิดดังปังจนอุไรสะดุ้งโหยงอยู่หน้าห้องนั่นเอง
นลินนั่งบนเตียงไม่สนใจพี่ชายที่ก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทีฉุนเฉียว
“เลิกดื้อกับพี่ได้แล้ว พี่สั่งให้ลงไปกินข้าวข้างล่างกับพี่”
เมื่อนลินยังไม่ขยับเขยื้อนเหมือนไม่ได้ยิน คิมหันต์ยิ่งฮึดฮัดโมโห
“จะเอาอย่างนี้ก็ได้ ถ้าขืนน้องลินยังดื้อกับพี่อยู่แบบนี้พี่จะสั่งคนไปฆ่าไอ้หินให้ตาย”
ได้ผล! นลินมีปฏิกิริยาตอบโต้ทันที “พี่คิม...นี่พี่คิมจะใจร้ายใจดำไปถึงไหนคะ ทำไมพี่คิมถึงได้ใจคอโหดเหี้ยมขึ้นทุกวันแบบนี้”
“ก็ถ้าน้องลินยังจะดื้อขึ้นทุกวัน พี่ก็จะโหดเหี้ยมขึ้นทุกวันเหมือนกัน”
นลินจ้องพี่ชายตาขุ่นแล้วลุกขึ้นเดินปึงปังออกจากห้อง คิมหันต์ถอนใจเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินตามไป
ooooooo
ภายในห้องอาหาร อุไรตักข้าวต้มหมูใส่ถ้วยให้ทุกคน คิมหันต์นั่งหัวโต๊ะพยายามสร้างบรรยากาศดีๆ พูดจายิ้มแย้มแทบไม่เหลือเค้าของความโมโหฉุนเฉียวก่อนหน้านี้
“ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้อบอุ่นดีจัง”
นลิน สุนีย์ น้ำและติ๊ยานั่งร่วมโต๊ะ ต่างมีสีหน้าเรียบเฉย ยกเว้นนลินที่ค่อนข้างไปทางบึ้งตึง แต่คิมหันต์วางเฉยไม่สนใจ ชวนคุยต่อไป
“ขอบคุณคุณติ๊ยานะครับ ที่อุตส่าห์มาทานข้าวด้วยกัน”
“คุณคิมสั่งให้มา ติ๊จะไม่มาได้ไงล่ะคะ จริงมั้ย”
“คุณติ๊ยาก็พูดเกินไป พูดแบบนี้ผมก็กลายเป็นคนโหดในสายตาคนอื่นสิครับ”
“น่าเสียดายนะคะ ขาดหินไปคนนึง” สุนีย์แทรกขึ้นมา เล่นเอาคิมหันต์ชะงักกึก ติ๊ยาเองก็อึ้งนิ่งไป
อุไรเดินอ้อมมาตักข้าวต้มให้น้ำ เห็นบริเวณศีรษะมีปลาสเตอร์ปิดแผลก็แกล้งแดกดันเสียงแหลม
“ต๊าย...นี่หัวไปโดนอะไรมาคะคุณน้ำ เจ็บมากไหมคะนี่”
“เป็นอะไรเหรอลูก ทำไมไม่เห็นบอกแม่”
“น้ำไม่เป็นไรมากหรอกค่ะแม่ แค่ซุ่มซ่ามนิดหน่อย”
