ไฟหิมะ
ตอนที่ 16
“อะไรกันคะ นี่ใครคะ พี่สารภีลืมไปแล้วเหรอคะ นี่คุณหนูติ๊ อาทิตยา...ผู้เข้มแข็งและร้อนแรงราวดวงอาทิตย์ ไม่ต้องอยู่กับใครก็อยู่ด้วยตัวเองได้ค่ะ”
ติ๊ยาแย้มยิ้มเพื่อให้สารภีมั่นใจ แต่พอลับหลังใครๆ เธอก็หมองเศร้าเพราะคิดถึงหินเหลือเกิน ที่สำคัญสถานที่แห่งนี้เธอเคยมีความทรงจำมากมายกับหิน
ติ๊ยาเดินออกไปยังชายหาด นึกถึงภาพความสุขความทรงจำดีๆที่ผ่านมาก่อนจะรำพึงอย่างแสนเศร้า
“ฉันยังรอคุณอยู่เสมอ คุณต่างหากที่ทิ้งฉันไป คุณอยู่ที่ไหน...คุณหิน คุณอยู่ที่ไหน”
เธอเดินไปยืนริมทะเลตะโกนเรียกหาเขาสุดเสียง แล้วยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานก่อนจะเดินต่อไปยังโขดหินที่เคยมีความหลังกับหิน ปีนป่ายขึ้นไปแต่ก็ลื่นล้มลงมาจนหัวเข่าถลอกเลือดซึม นั่งก้มหน้าอยู่ตรงนั้น
“เจ็บมากไหมครับ” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น ติ๊ยาเงยหน้ามองแล้วตะลึงพูดไม่ออก “ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ผมจะทำแผลให้”
หินนั่นเอง! เขานั่งลงเป่าไล่เศษทรายที่หัวเข่าเธอแล้วปิดปลาสเตอร์รูปหัวใจตรงแผลถลอกอย่างเบามือ
“ถึงผมจะไม่มียาวิเศษอะไร แต่ผมมั่นใจว่าแผลคุณจะต้องหาย...จากนี้ไปผมจะไม่ยอมให้คุณต้องเจ็บอีกแม้แต่น้อย เชื่อผมนะครับ”
ติ๊ยาโผเข้ากอดเขาแนบแน่น น้ำตาของความสุขและความดีใจล้นปรี่
“อย่าทิ้งฉันไปไหน อย่าหนีฉันไปไหนอีกนะคะคุณหิน”
“ผมรอคุณมาตลอด ผมจะรักคุณ จะคอยเป็นกำลังใจให้คุณ คอยอยู่ข้างๆคุณตลอดไป”
“ฉันก็จะรักคุณ จะคอยเป็นกำลังใจให้คุณคอยอยู่ข้างๆคุณตลอดไปค่ะ”
เขาและเธอสวมกอดกันเนิ่นนาน ต่างสัญญาว่าจะรักและดูแลกันตราบนิจนิรันดร์
ooooooo
–อวสาน–
