เจ้าสาวจำยอม

เมษารินหนีเข้ามาในห้องรับแขกด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพราะถูกสะกิดใจดำเรื่องอุบัติเหตุในวันนั้น เสียงของบอลดังก้องอยู่ในหัวพร้อมกับภาพรถชนแวบเข้าในสมอง

เขตแดนตามเข้ามาด้วยความเป็นห่วงแต่กลับโดนเธอไล่ให้ออกไปก่อน

“ตั้งสติสิครับคุณเม อย่าไปฟังที่เขาพูด อย่าเอามันมาคิด”

“ฉันอยากอยู่คนเดียว คุณออกไปก่อน”

“ผมไม่ไปไหน ผมจะอยู่กับคุณ จะกอดคุณไว้อย่างนี้ เรื่องที่แม่คุณขับรถชนในวันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ คุณต้องผ่านมันไปให้ได้ อย่าให้ภาพในอดีตพวกนั้นตามหลอกหลอนทำร้ายคุณนะครับ อย่าจมอยู่กับอดีต คุณต้องมีความสุขกับสิ่งที่ดีกว่าในปัจจุบันสิครับ”

เมษารินกอดเขตแดนแน่น สีหน้าเจ็บปวดกับอดีต... เวลานั้นหยกกับเป้ยที่อยู่ด้านนอกเห็นท่าไม่ดี ชวนกันกลับ เอกพงศ์กับแพนแพนก็เช่นกัน สองคนชวนลูกแก้วกลับด้วยแต่เธอไม่ยอมจะขอกลับพร้อมนครินทร์ แต่พอโดนบอลด่าเพราะพูดจารังเกียจเขา ก็เลยต้องยอมกลับพร้อมพวกเอกพงศ์ที่ช่วยกันรั้งออกไป

เมื่อกลุ่มของเอกพงศ์ไปแล้ว บอลชวนนครินทร์ดื่มด้วยกันแต่เมธัสไม่ยอมเพราะอยากให้บอลกลับไปโดยเร็ว จึงเตือนนครินทร์เสียงขุ่น

“คุณมาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญ ผมไม่ไล่คุณกลับตั้งแต่แรก ก็ถือว่าผมมีมารยาทในฐานะเจ้าบ้านกับคุณมากพอแล้ว เพราะฉะนั้นถึงเวลาที่คุณควรกลับไปได้แล้ว”

“แย่จัง นี่ผมกำลังถูกไล่ออกจากบ้าน ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด”

“เออ นั่นสิ พ่อไปไล่เขาทำไม ให้เขาอยู่เป็นเพื่อนกินเหล้ากับผมก่อนสิ”

“นี่แกหยุดเลยนะบอล ไม่อย่างงั้นฉันจะไล่แก ออกไปจากบ้านนี้อีกคน”

“เอาสิ พ่อเคยไล่ผมกับแม่ออกไปจากชีวิตพ่อทีนึงแล้วนี่ วันนี้แม่ตายไปแล้ว เหลือแต่ผมที่ยังอยู่ตอกย้ำอดีตของพ่อ พ่อจะไล่อีกก็เอา เอาเลย”

“ไอ้บอล...แกหยุดซะทีได้มั้ย” เมธัสโกรธจนลืมตัวขยุ้มคอเสื้อบอล

“ใจเย็นๆครับ ยังไงก็ลูกอีกคนนึงของคุณ”

“คุณมาแส่อะไรกับเรื่องของผม”

“ผมไม่อยากจะแส่ แต่พอดีว่าผมก็เคยบ้านแตก เร่ร่อนอยู่ข้างถนนมาก่อน ผมถึงเข้าใจความรู้สึกลูกชายคุณดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนที่เห็นพ่อทิ้ง หนีมาอยู่สุขสบาย”

เมธัสโกรธมาก ปล่อยมือจากคอเสื้อบอลมา ผลักอกนครินทร์อย่างแรง “ออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้เลย”

“ทำเจ้านายผมเหรอ” วันชนะเงื้อง่าเข้ามาจะเอาเรื่องเมธัส อาชาอยู่แถวนั้นกระโดดถีบสกัดวันชนะจนเซถลา

วันชนะกับอาชาชกต่อยแลกหมัดกันไปมาโดยไม่ฟังเสียงห้ามของเมธัส จนเมธัสต้องว้ากใส่นครินทร์