เจ้าสาวจำยอม

“รุตก็อยากจะคิดนะว่าการทำผิดกับเมครั้งนั้น ทำให้เมโชคดีที่ได้เจอคุณเขต”

“ใช่ เมโชคดีที่ได้เจอเขา”

ศรุตยิ้มกว้างดีใจ เหมือนได้รับการปลดปล่อยความรู้สึกผิดในใจ...ด้านปิ่นมณีที่ไปห้องน้ำ พอกลับออกมาเจอเขตแดนนั่งอยู่มุมหนึ่ง เธอเดินไปนั่งลงข้างๆ เพราะอยากคุยกับเขาอยู่พอดี

“ขอบใจมากนะเขต ที่โทร.มาสั่งขนมเค้กกับปิ่น ปิ่นก็เลยได้มีโอกาสได้มาเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณเมด้วย”

“ขนมเค้กที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าฝีมือของปิ่นหรอก”

“เขตยังจำได้อีกเหรอ ไม่ได้กินขนมฝีมือปิ่นนานแล้วนะ”

“ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เขตก็คงไม่มีวันลืมรสชาติขนมเค้กของปิ่น”

“ปิ่นก็จะไม่มีวันลืมว่าที่ปิ่นได้ไปเรียนทำเค้ก

ทำขนม ใครเป็นคนเมตตามอบทุนการศึกษาให้ปิ่นเรียน”

“ทุนการศึกษาอาจจะมีวันหมด แต่ความห่วงใยของเขตไม่มีวันหมดนะ”

“ปิ่นรู้ และเขตยังเป็นคนแรกที่ปิ่นจะนึกถึง ถ้าปิ่นมีเรื่องไม่สบายใจ ขอบคุณมากนะเขต”

ปิ่นมณีซาบซึ้งสวมกอดเขาทั้งน้ำตาคลอๆ เขตแดนลูบหลังเธอเบาๆ

“ขอบคุณนะปิ่นที่ทำให้เขตได้ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับตัวเองว่าจะคอยห่วง ดูแลปิ่นตลอดไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

ทางมุมลูกแก้วที่เวลานี้ไม่เห็นนครินทร์ ไม่รู้เขาล่องหนไปไหน ถามวันชนะที่มาด้วยก็ไม่ได้คำตอบ จึงร้อนรนเดินกวาดตามองหา กระทั่งเห็นเขายืนคุยกับเมษารินที่เพิ่งผละจากศรุตมา

นครินทร์เข้ามาหาเมษาริน พูดยิ้มๆว่าถึงคิวตนได้คุยกับเธอเสียที

“ขอบคุณนะคะที่มา ไม่คิดว่าคุณจะร่วมแผนเซอร์ไพรส์กับเขาด้วย”

“เปล่าเลยครับ ไม่มีใครเชิญผม ผมรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณด้วยความพยายามและความตั้งใจของผมเอง”

“ถ้าอย่างงั้นต้องยิ่งขอบคุณค่ะ”

นครินทร์ไม่พูดพล่าม หยิบสร้อยจากกระเป๋ากางเกงออกมามอบให้เมษาริน

“ของขวัญวันเกิดสำหรับคุณครับ รับไปสิครับ...สร้อยสำหรับคนพิเศษ”

เมษารินประดักประเดิดที่จะรับไว้ แต่เขาจู่โจมจะสวมใส่คอให้เธอด้วยตัวเองถ้าลูกแก้วไม่เดินมาโวยวายเสียก่อน

“นี่หล่อนจะทำอะไรไว้หน้าสามีตัวเองบ้างนะ เขตเขาก็อยู่ในงาน”

นครินทร์ชะงัก กลุ่มของเมธัสที่กำลังคุยกันออกรสหันขวับมามองเป็นตาเดียว เขตแดนเดินกลับเข้ามาในงานกับปิ่นมณีพอดี หยุดมองอย่างตกใจ

“ไว้หน้าเรื่องอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”

“พอสามีเผลอก็บริหารเสน่ห์อ่อยผู้ชายคนนั้นทีคนนี้ที อย่างงี้เหรอไม่ผิด ถ้าอย่างงั้นต้องเรียกว่าไร้ยางอายแล้วล่ะมั้ง”

ลูกแก้วพูดจาไม่ไว้หน้าขนาดนี้ หยกกับเป้ยสองเพื่อนซี้ของเมษารินถึงกับปรี๊ดแทน ด่าลูกแก้วเข้าให้บ้าง

“หล่อนนั่นแหละไร้ยางอาย อิจฉาริษยาเมออกนอกหน้า”