เพลิงเสน่หา

โมกข่มใจไม่ให้แสดงอาการเสียใจ คุณเทียนรู้ดีแต่ต้องตัดใจให้เขาไปมีชีวิตใหม่ ใบบัวที่แอบฟังจากข้างนอกได้ยินทุกอย่างก็น้ำตาไหลพราก และยิ่งช้ำหนักเมื่อได้ยินคำสัญญาของโมก

“ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน ผมจะเป็นทาสรักของคุณเทียน และจะรอจนถึงวันที่เราสองคนมีบารมีต่อกัน”

พูดพลางเอื้อมไปกุมมือเธอ คุณเทียนพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มและกระชับมือที่กุมกับเขาแน่น... ราวกับเป็นคำสัญญาว่าจะรักเขาคนเดียวตลอดไป เช่นกัน

ใบบัวได้ยินทุกอย่างจากหน้าห้อง ช้ำใจมากแต่ยอมตัดใจ กลับไปหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กที่ตนเคยเขียนความรู้สึกถึงโมกมาเผาทิ้ง เพราะรู้ดีว่าคงไม่มีวันได้หัวใจของโมก...ทั้งในชาตินี้และชาติหน้า

เช้าวันต่อมา...คุณเทียนนุ่งชุดขาวไปหาพระจันผาเพื่อเตรียมบวช พร้อมด้วยโมกกับใบบัว ทุกอย่างคงราบรื่นดีหากอังกาบกับขุนมะหวดจะไม่เดินนำชบาเข้ามาก่อน

คุณเทียนตกใจไม่น้อยแต่พยายามตั้งสติเอ่ยกับชบาอย่างใจเย็น

“ฉันจะบวช...ร่วมอนุโมทนาบุญกับฉันนะชบา”

ชบาอึ้งไม่แพ้คุณเทียน ค่อยๆขยับตัวไปใกล้จนทุกคนใจชื้น คุณเทียนเห็นดังนั้นจึงถือโอกาสขออโหสิกรรม

“ที่ผ่านมาฉันได้ล่วงเกินแม่ชบาทั้งทางกาย ทางใจ บัดนี้ฉันสำนึกผิดแล้ว ขอแม่ชบาอโหสิกรรมให้ฉันด้วย”

พูดพลางยกมือไหว้ ชบาร้องไห้ตัวโยน แหวเสียงเขียว

“ที่ผ่านมาฉันรอคอยคำนี้มาตลอด...ทำไมถึงไม่พูด”

“เพราะฉัน...เพิ่งสำนึกผิดด้วยใจจริง”

“แล้วลูกฉัน ผัวฉัน ชีวิตครอบครัวฉันที่มันพังย่อยยับวิบัติไปล่ะ...เธอจะว่ายังไง”

คุณเทียนส่ายหน้า พยายามข่มอารมณ์แค้นที่คุกรุ่น “อย่าได้ถามหาถึงความรับผิดชอบ เพราะฉันกับแม่ชบาต่างได้รับความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่

ไม่แพ้กัน เราสองคนต่างเจ็บปวด เคียดแค้น ทุกข์ทรมานเพราะผู้ชายคนเดียว”

“แต่ผู้ชายคนนั้นคือคนที่ฉันรัก”

“ฉันรู้ว่าความรักที่แม่ชบามีต่อเขายิ่งใหญ่กว่าฉันมากนัก ฉันจึงขออโหสิกรรม แม่ชบาอภัยให้ฉันนะ”

ทุกคนมองชบาด้วยความหวัง โดยเฉพาะคุณเทียน ชบาเอื้อมมือไปลูบผมคุณเทียนที่ก้มกราบตนแทบเท้าช้าๆ คุณเทียนคิดว่าชบาคงอภัยให้แล้ว แต่ไม่ทันมีใครคาดคิด...ชบาควักกริชมาปักกลางหน้าผากคุณเทียน

“มึงอย่าคิดว่ามึงบวชแล้วทุกอย่างจะจบ กูไม่ให้อภัย กี่ภพกี่ชาติกูก็ไม่ให้อภัย!”

ooooooo

คุณเทียนอาการน่าเป็นห่วงแต่ยังรวบรวมแรงบอกโมกไม่ให้แค้นชบา แต่โมกไม่ฟังกระโจนตามชบาที่หนีไปแล้ว แต่ก็เหมือนบาปกรรมจะตามทัน ชบามัววิ่งหนี ไม่ทันดูทางพลัดเหยียบแร้วดักสัตว์ตายคาที่!

ชบาตายอย่างน่าอนาถเหมือนกับที่ขุนไพรเคยโดนเมื่อหลายปีก่อน อังกาบเสียใจมาก พาร่างหมดลมหายใจของหลานสาวไปทำพิธีและเผาในอีกไม่กี่วันต่อมา

“กงเกวียนกำเกวียนชัดๆ ชบามันเคยทำให้ขุนไพรต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน มันก็เลยต้องตาย อย่างทุกข์ทรมานไม่แพ้กับที่มันเคยทำต่อขุนไพร ไปสู่สุคตินะชบา...ป้าจะหมั่นทำบุญทำกุศลให้ เกิดชาติหน้าชาติไหนเอ็งอย่าได้ผูกจิตพยาบาทอาฆาตแค้นใครเลย”

ขุนมะหวดที่มาร่วมงานศพชบาก็ยกมือไหว้ท่วมหัว

“อโหสิกรรมให้ฉันด้วย นี่ถ้าฉันรู้อนาคตล่วงหน้า ฉันจะไม่พาแม่ชบามาที่วัดจริงๆ พับผ่า... ให้ตายเถอะ”

พระจันผาที่มาทำพิธีศพให้ชบาถอนใจปลงๆ เอ่ยเสียงอ่อน “มันเป็นเรื่องของวิบากกรรม เขาผูกจิตพยาบาทอาฆาตกันมาจึงต้องประสบพบเจอกันอย่างนี้ นี่แหละเหตุที่เราต้องตัดกรรม”

คุณเทียนเสียใจและรู้สึกผิดมากที่ทำให้ชบาต้องตาย พร่ำโทษตัวเองจนโมกกับใบบัวหนักใจมาก

“ฉันมันคนกรรมหนัก ขนาดจะบวชฉันยังบวชไม่ได้ แต่ถึงฉันจะบวชก็คงเหมือนอย่างชบาว่า...ใช่ว่าจะทำให้เรื่องมันจบ คนที่แค้นฉันก็ยังแค้นฉันต่อ นี่สินะที่พระท่านว่า...บุญก็ส่วนบุญ บาปก็ส่วนบาป มันหักล้างกันไม่ได้”

โมกมองสภาพน่าเวทนาของคุณเทียนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผล รวมทั้งบริเวณหน้าผากที่มีผ้าพันไว้ ด้วยแววตาที่สงสารจับใจ แต่ก็ทำได้แค่ปลอบให้ทำใจ

“แค่คุณเทียนตั้งใจตัดกรรมก็ถือว่าคุณเทียนเริ่มต้นที่จะทำกรรมดีแล้วครับ”

“นี่ก็ถือว่าบุญแล้วล่ะที่ชบาไม่ได้ทำฉันถึงตาย ฉันยังพอเดินเหิน ทำบุญ สร้างบารมีแก่ตัวฉันและผู้อื่นได้ ฉันจะหมั่นสร้างบุญสร้างกุศล ตั้งจิตอธิษฐาน ขอให้ชบาและครอบครัวของชบาอโหสิกรรมให้ฉัน”

ใบบัวจับมือคุณเทียน เอ่ยเสียงอ่อน “บัวขอสร้างบุญบารมีความดีงามไปกับคุณเทียนนะคะ”

โมกรีบสำทับ “ผมก็จะบวชอุทิศส่วนกุศลให้ทุกคนครับคุณเทียน”

ooooooo

เรื่องที่เกิดขึ้นกับชบาและคุณเทียน...ใบบัวเข้าใจดี กระนั้นก็คาใจเรื่องของขุนสักจนต้องบ่นกับโมก