เพลิงเสน่หา

ขุนมะหวดเป็นคนพบศพสหายรักจึงรีบไปแจ้งข่าว ชบาแทบล้มทั้งยืนเพราะการสูญเสีย พลันก็เบิกตาโตเมื่อได้ยินพวกชาวบ้านซุบซิบว่าเห็นผัวที่ล่วงลับเดินลงจากบ้านตอนดึกๆ...สภาพเหมือนคนโดนยาสั่ง!

คำบอกเล่าของพวกชาวบ้าน รวมทั้งเรื่อง

คุณเทียนทำยาสั่งใส่ขุนสักทำให้ชบาปักใจว่า

คุณเทียนเป็นคนฆ่าผัว อังกาบเห็นแววตาเกรี้ยวกราดของหลานสาวก็ดักคอ

“อย่านะชบา...เอ็งอย่าไปแก้แค้นเอาคืนอะไรคุณเทียนเขาอีก”

“ทำไมล่ะป้า ในเมื่อมันทำลายฉันทุกอย่าง...

ลูกฉันผัวฉันต้องตายก็เพราะมัน!”

“แค้นกันไปแค้นกันมา ก็แล้วเมื่อไหร่เรื่องมันจะจบจะสิ้น”

“ต่อเมื่อมันตาย!”

ขุนมะหวดอดไม่ได้ช่วยอังกาบพูดกับชบา

“พอคุณเทียนตาย...โมกมันก็จะมาแก้แค้นแม่ชบาและป้าอังกาบ จะเอาอย่างนั้นรึ”

อังกาบหน้าเสีย โอดลั่นจะไม่ยอมอยู่ในบ่วงแค้นของคุณเทียนกับหลานสาวอีก ชบาน้ำตาไหลพราก ไม่ยอมปริปากจนอังกาบหวั่นใจ ยกเรื่องแก้วน้องชายของแม่หมอคนทรงมาพูด

“ก็เหมือนเจ้าแก้วน้องชายคนทรงไง...เจ้าแก้วหวังดีไปช่วยชมพูแต่กลับถูกทำร้ายสาหัส เขายังปล่อยวางไม่เอาเรื่อง ไหนๆชมพูมันก็ตายแล้ว ป้าไม่อยากรื้อฟื้น แต่ป้าอยากเตือนสติเอ็งนะชบา...

กรรมทุกอย่างเราลิขิตด้วยตัวเราเองได้ อย่าไปสร้างเวร สร้างกรรมอะไรเลย...จบๆไปเถอะ”

ขุนมะหวดช่วยกล่อมอีกแรง “จริงแม่ชบา...อย่าไปต่อเวรต่อกรรมกันอีกเลย อีกอย่าง...ต่อให้แม่ชบาแก้แค้นเอาคืนคุณเทียน ก็ใช่ว่าชีวิตขุนสัก พวงแสด พวงชมพู จะฟื้นคืนมาได้”

“แต่มันสะใจ”

“วันนี้สะใจแต่ต่อไปต้องตามชดใช้กรรมกันไม่รู้กี่ชาติต่อกี่ชาติ...เอ็งยินดีอย่างนั้นหรือ”

คำถามของอังกาบไม่ได้ทำให้ชบาคิดได้ แอบหยิบกระปุกยาลูกกลอนที่ผสมรากรัญจวนมาซ่อนไว้ เตรียมไปล้างแค้นคุณเทียนที่เรือนเทียนหยดฟ้า!

ooooooo

โมกช่วยเก็บของในห้องคุณหญิงมณฑา เห็นสร้อยพระครูปานที่คุณหญิงถอดไว้บนโต๊ะก็จะนำไปสวมให้คุณเทียน ป้องกันภัยอันตรายและเพื่อเป็นสิริมงคล

คุณเทียนส่ายหน้าปฏิเสธสร้อยพระครูและขอร้องให้โมกสวมให้ใบบัวแทน ใบบัวซึ้งใจมาก ยืนกรานหนักแน่นจะอยู่ดูแลคุณเทียนจนกว่าจะตายจากกัน เช่นเดียวกับโมกและขนมกล้วย

โมกเห็นคุณเทียนยกหีบสมบัติมาแบ่งก็ถอนใจยาว ปฏิเสธเสียงอ่อน “เรื่องร้ายๆมันผ่านไปหมดแล้วครับ ต่อจากนี้คุณเทียนต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่าได้ไปอาลัยอาวรณ์หรือเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา”

“จะไม่ให้ฉันเสียใจได้ยังไง ในเมื่อฉันเป็นต้นเหตุเรื่องเลวร้ายทุกอย่าง คนอย่างฉันสมควรชดใช้กรรม”

ขนมกล้วยน้ำตาไหล สงสารคุณเทียนเหลือเกิน

“ทุกวันนี้ที่คุณพี่ช้ำใจทุกข์ใจไม่มีความสุข...นั่นก็คือคุณพี่กำลังชดใช้กรรมอยู่เจ้าค่ะ”

คุณเทียนเหนื่อยใจมาก ตัดสินใจจะบวช

“ฉันจะบวชเพื่ออโหสิกรรมให้ทุกคน ให้เจ้ากรรมนายเวร แต่ก่อนฉันจะบวช...ฉันขอ...ขนมกล้วยไปกับหมอฝรั่งนะ พี่จะได้ไม่ห่วง แล้วโมกก็พาใบบัวไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ฉันขอแค่นี้...ให้ฉันได้ไหม”

ขนมกล้วยลำบากใจมาก แต่ก็ไม่อยากให้คุณเทียนมีห่วงจึงยอมรับปาก เช่นเดียวกับโมกที่จำใจตกลงเพราะไม่อยากให้คุณเทียนทุกข์ใจไปมากกว่านี้

ลับหลังคุณเทียน...ขนมกล้วยก็อาสาจะอยู่ดูแลคุณเทียนตามลำพัง โมกกับใบบัวไม่ยอม ยื่นข้อเสนอให้ขนมกล้วยไปกับหมอปาล์มแลกกับการที่เขาจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ดูแลใบบัว ขนมกล้วยอึดอัดใจมาก อยากค้านแต่ลึกๆก็ไม่อยากฝืนใจตัวเองที่อยากไปใช้ชีวิตต่างแดนกับหมอปาล์ม

คุณเทียนไม่รับรู้การตัดสินใจของพวกขนมกล้วย พึมพำตอบโต้กับผีรำเพย

“คนอย่างฉันบวชไม่ได้หรอก ที่นี่มันที่ของฉัน เรือนฉัน มาเลยอีผีนรก ฉันจะทำให้แกไม่ได้ไปผุด ไปเกิดเลย!”

ooooooo

แม้จะรับปากคุณเทียนจะไปกับหมอปาล์มแต่ขนมกล้วยก็ลังเล โมกกับใบบัวต้องช่วยกันกล่อม หว่านล้อมต่างๆนานาจนขนมกล้วยใจอ่อนยอมรับปากจะเดินทางไปกับหมอปาล์มคืนนี้

โมกกับใบบัวโล่งใจมาก รีบจุดธูปบอกมะลิกับยี่สุ่น

“แม่...พี่ขนมกล้วยตกลงจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับพ่อหมอนทองของแม่แล้วนะ”

“ต่อไปน้ามะลิกับป้ายี่สุ่นก็จะมีหลานตัวเล็กๆ ผมสีทอง หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนหมอปาล์มกับพี่ขนมกล้วย มาวิ่งเล่นในบ้านเราแล้วนะคะ”

“แค่คิดก็อิ่มใจแล้วนะบัว พี่ขนมกล้วยจะได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับ...พ่อหมอนทอง...ของแม่”

สองหนุ่มสาวมองหน้ากันน้ำตาคลอ ก่อนที่โมกจะหันไปพูดกับดวงวิญญาณทั้งสองอีกครั้ง

“แม่...ป้ายี่สุ่น...จบเรื่องราวยุ่งๆแล้วผมจะบวชให้แม่กับป้านะครับ”

“อนุโมทนาบุญด้วย บัวจะเอาอาหารไปถวายเพลหลวงพี่ทุกวันเลย”

ขนมกล้วยเก็บข้าวของและเข้าไปลาคุณเทียน คุณเทียนยิ้มบางๆ ลูบหัวน้องสาวบุญธรรมด้วยความรักสุดหัวใจ

“ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วแต่พี่ก็อดใจหายไม่ได้ แต่พี่ยินดีด้วยนะขนมกล้วย ที่สุดท้ายน้องก็เลือก ความรัก”

แววตาคุณเทียนหม่นหมองมาก ยิ่งคิดถึงเรื่องที่ผ่านมายิ่งเศร้าใจ