เพลิงเสน่หา

ชบาถอยหนีแต่คุณเทียนก็ตามติด แรงขับจากภายในทำให้มีพละกำลังมากกว่าเดิม รู้ได้ทันทีว่ากรรมที่เคยทำกับขุนสักตามทัน ณ ตอนนี้ กระนั้นความแค้นแน่นอกก็ทำให้หน้ามืดตามัวคว้าหินใกล้มือมากรีดหน้าชบา

“แผลนี้ของฉัน” ชบากรีดร้องเสียงหลงแต่คุณเทียนก็ไม่หยุด กรีดแผลที่สอง “แผลนี้ของขนมกล้วย!”

คุณเทียนบ้าเลือดมาก ตั้งท่าจะกรีดต่อ ความทุกข์ทรมานของชบาทำให้คุณเทียนสาแก่ใจยิ่งนัก

“ขอร้องกูสิ...ขอร้องเหมือนกับที่กูเคยขอร้องมึงแล้วมึงก็ไม่ให้ วันนี้ต่อให้มึงอ้อนวอนจนปากฉีก กูก็จะกรีดปากมึงให้มันกว้างกว่าเดิม...นังชบา!”

ชบาโดนกรีดหน้าอีกหลายแผลก่อนจะรวบรวมแรงผลักคุณเทียนออกแล้ววิ่งหนี คุณเทียนตะเกียก ตะกายตามไปแต่เพราะแรงขับจากภายในทำให้ทรุดฮวบต่อหน้าใครบางคน

พระจันผานั่นเองที่มาเจอคุณเทียนตามญาณวิเศษที่หยั่งรู้ เวทนายิ่งนักกับสภาพของคุณเทียน กระนั้นก็พูดอะไรมากไม่ได้นอกจากเตือนสติ

“การที่เราได้มาพบเจอกันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่อยู่ที่บุญและกรรมที่ได้ร่วมกระทำมา หากไม่อยากผูกเวรผูกกรรมกัน เราก็ต้องตัดกรรม โยมเข้าใจที่อาตมาพูดใช่ไหม...โยมต้องตัดกรรม”

คุณเทียนพยายามตั้งสติและกลับเรือน เพียงเพื่อจะได้ยินข่าวร้ายจากใบบัวกับโมกว่าขนมกล้วยตายแล้วเพราะถูกชบาหักคอ คุณเทียนเสียใจมาก แค้นชบาแทบขาดใจแต่ต้องข่มใจตัดกรรมตามที่พระจันผาสอน

ชบาแค้นคุณเทียนไม่ต่างกันเลย หอบใบหน้าช้ำๆที่ถูกกรีดจนหมดสภาพกลับไปหาอังกาบ อังกาบตกใจมากที่เห็นแผลบนใบหน้าหลานสาว นึกโกรธคุณเทียนแต่ไม่อยากให้ชบากลับไปต่อเวรต่อกรรมอีก

“หยุดได้แล้วนะชบา ป้าไหว้ล่ะ...ขุนสักมันก็ตายไปแล้ว ความแค้นของเอ็งกับคุณเทียนก็ควรจบได้แล้ว”

คำสอนของอังกาบไม่ได้เข้าหูชบาที่จมปลักกับความแค้น อังกาบต้องย้ำ

“เอ็งเข้าใจที่ป้าพูดใช่ไหมชบา...ขุนสักตัวต้นเหตุจากไปแล้ว ทั้งเอ็งทั้งคุณเทียนต่างเป็นคนที่ถูกทำร้าย...เจ็บทั้งคู่...ปวดทั้งคู่...อย่าได้หันมาทำร้ายกันอีกเลยนะ”

ooooooo

งานศพของขนมกล้วยถูกจัดในวันต่อมา คุณเทียนร่ำไห้อย่างหนักต่อหน้าใบบัวและโมก

“เพราะฉัน...ขนมกล้วยถึงต้องตาย เพราะฉัน ...ขนมกล้วย...พี่ขอโทษ”

“อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ พี่ขนมกล้วยกับแม่ชบาอาจจะมีเวรกรรมต่อกันถึงได้มาห้ำหั่นทำร้ายกันในชาตินี้”

“ไม่จริง...เป็นเพราะชบามันแค้นฉัน”

คุณเทียนยังทำใจไม่ได้ ร่ำๆจะไปเอาคืนชบาให้หายแค้น ใบบัวกับโมกต้องเรียกสติ

“ต่อให้แม่ชบาแค้น คุณเทียนก็ต้องไม่แค้นตอบนะคะ”

“และต่อให้คุณเทียนไปแก้แค้นเอาคืนให้

แม่ชบา พี่ขนมกล้วยก็ไม่ได้ฟื้นขึ้นมานะครับ”

ใบบัวน้ำตาคลอ ขอร้องคุณเทียนให้ปล่อยวาง “ถ้าคุณเทียนถูกแม่ชบาทำร้ายจนมีอันเป็นไป...

บัวกับพี่โมกจะอยู่กันยังไงคะ แม่ชบาเสียคนที่รัก

ไปหมดแล้ว บัวก็เสียคนที่รักไปหมดแล้ว เราสองฝ่ายต่างพบแต่ความสูญเสีย บัวไม่อยากเสียคุณเทียนไปอีก คุณเทียนให้อภัย...อโหสิกรรมให้แม่ชบานะคะ”

คำพูดของใบบัวทำให้คุณเทียนมีสติมากขึ้น แววตาเกรี้ยวกราดลดลง โมกจึงถือโอกาสสำทับ

“เหมือนที่พระจันผาบอก...ถ้าเราไม่อยากผูกเวรผูกกรรมกับเขา เราก็ต้องตัดกรรม ไม่อย่างนั้น

เราก็จะเกิดมาจองล้างจองผลาญกับเขาทุกชาติไป”

โมกกับใบบัวช่วยกันพาคุณเทียนไปพักหลังจากนั้น โดยสัญญาจะอยู่ดูแลไม่ห่าง คุณเทียนหลับไม่ลง

เมื่อเห็นใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น น้ำตาไหลด้วยความแค้นแต่ก็พยายามจะหักใจตัดกรรม

“เราต้องปล่อยวางให้ได้ เราต้องตัดกรรมให้ได้”

พูดจบก็หลับตา พลันก็เบิกตาโพลงเมื่อได้ยินเสียงขนมกล้วย

“คุณพี่ต้องทำให้ได้เจ้าค่ะ น้องยังทำได้เลย”

ดวงวิญญาณขนมกล้วยดูผ่องใสเพราะไม่ผูกใจเจ็บ แต่คุณเทียนไม่ทันสังเกต คิดแต่เรื่องที่ทำให้อีกฝ่ายตาย

“น้องไม่โกรธเกลียดเคียดแค้นแม่ชบารึ”

“ไม่เลยเจ้าค่ะ เพราะน้องไม่อยากต่อกรรมกับเขา จิตของน้องก่อนจะละจากกายหยาบของน้องรู้แค่ว่า...น้องกำลังจะไปหาพ่อหมอนทอง”

คุณเทียนรู้สึกผิดมากที่ความแค้นของเธอทำให้ขนมกล้วยไม่ได้สมหวังในรัก ดวงวิญญาณขนมกล้วยยิ้มบางๆ รู้ใจคุณเทียนดี เอ่ยเสียงอ่อน

“ก่อนตาย...จิตของมนุษย์จะจับเอาสิ่งสุดท้ายที่ระลึกเอาไว้ เขาจึงมีคำพูดให้คนตายว่า...ไปสู่ที่ชอบ ที่ชอบ...เมื่อเป็นเช่นนี้น้องจึงคิดถึงแต่ความรัก ความปรารถนาดี แล้วน้องก็ระลึกถึงหมอฝรั่ง...ชาติใดที่น้องกับเขามีวาสนาต่อกัน บุพเพสันนิวาสก็คงดลบันดาลให้น้องกับเขาได้เจอกันอีก”

ooooooo

ดวงวิญญาณขนมกล้วยเลือนหายไปแล้ว คุณเทียนวิ่งตามกระทั่งบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปกลายเป็นนรกภูมิ...หรือดินแดนหลังความตาย

คุณเทียนกลัวมาก แต่ชั่วอึดใจบรรยากาศ

รอบตัวก็เปลี่ยนไปเป็นโลกมนุษย์ และครั้งนี้เธอได้เห็นบุคคลที่เธอรักอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นคุณหญิงมณฑา คุณเฟื่อง คะน้าและขนมกล้วย